Njerëzit shpesh japin këshilla më të mira për të tjerët sesa janë në gjendje t’i japin vetes. Pra, nëse keni nevojë të zgjidhni një problem, ndoshta duhet ta shikoni nga këndvështrimi i një vëzhguesi të jashtëm: ka shumë të ngjarë që kështu ta gjeni më shpejt zgjidhjen.
Ne vendosëm të kombinojmë në këtë përzgjedhje historish me njerëz, depërtimi dhe aftësia e të cilëve për të gjetur një rrugëdalje nga situatat e vështira duhet të jetë e denjë për një çmim. Sepse ne mendojmë se disa nga këto ide ia vlen vërtetë të merren parasysh.
Vjehrra ime mërzitet vetëm në shtëpi. Dhe kur jemi të gjithë së bashku në shtëpinë në fshat, asaj i pëlqen të kontrollojë, të komandojë, të hyjë në jetën tonë. Është e padurueshme. Kështu, për ta bërë të ndihej e nevojshme, fillova t’i jepja punët e shtëpisë. Për shembull: E dërgoja atë për të blerë diçka në një dyqan ose i kërkoja asaj të lante rrobat. Sepse më vonë edhe i hekuroste e paloste vetë. Por ndryshimi i vërtetë ndodhi kur i bleva një kositës bari dhe i tregova se si ta përdorte atë. Pas kositjes së lëndinës, ajo nuk ka më forcë të urdhërojë askënd përreth, dhe tani në familjen tonë ka paqe dhe një lëndinë të rregullt.
Vëllai im i madh ishte shumë dembel për të pastruar këpucët. Një herë, pas një shëtitje në një ditë me shi, ai erdhi në shtëpi, hoqi këpucët dhe shkoi të shikonte TV. Të nesërmen në mëngjes, babai im u ngrit, pastroi njërën nga këpucët, e lustroi dhe e vendosi përsëri në vendin e vet. Vëllai u ngrit, kapi çantën e shpinës, veshi këpucët pa parë dhe vrapoi në shkollë. 15 minuta më vonë, krejt i kuq nga turpi, u kthye në shtëpi. Ai lau dhe lustroi këpucën tjetër dhe u largua. Që atëherë, ai filloi të kujdeset për këpucët e tij.
Unë u bëra nënë 4 vjet më parë. Unë nga natyra jam introverte, por në këndet e lojërave nënat e tjera përpiqen gjithmonë të bëjnë një bisedë me mua dhe pastaj nuk më lënë vetëm për asnjë minutë… Unë arrita ta duroja për 3 vjet, derisa djali im filloi të shkonte në kopësht, por më pas linda përsëri. E kuptova se nuk doja ta kaloja këtë për herë të dytë, kështu që lyva flokët në ngjyrë portokalli të kuqe, fillova të vishja rroba të zeza në modë dhe çizme të rënda… Dhe gjeta lumturinë time: askush nuk më njeh më! Në këndet e lojërave! Dhe nënat që i njihja, filluan të kalonin rrugën kur më panë.
Xhaxhai im dërgoi një mesazh në bisedën e familjes duke i kërkuar t’i jepte para hua. I shkrova privatisht dhe i thashë të më dërgonte të dhënat e tij bankare që t’i dërgoja shumën që i duhej. Ai u përgjigj se nuk i duheshin vërtet ato para. Ai e kishte dërguar mesazhin që familjarët e tjerë të mos e shqetësonin duke i kërkuar para.
Emri im është Kata. Kur takoj vajza që nuk më kujtohet emri, zakonisht i drejtohem me emrin Kata. Pra, më përgjigjen: “Nuk jam Kata, jam Gabriela”. Dhe unë filloj të qesh dhe të them: “Oh, mirë, e nëse Kata jam unë”. Zakonisht të gjithë qeshin dhe shmanget një moment i vështirë.
Vendosa të blej këpucë të reja për verën. Kisha mbledhur disa kuponë zbritjesh nga një dyqan. Aty gjeta disa këpucë lëkure të mrekullueshme. Ishte çifti i fundit. Provova atë të duhurin dhe më përshtatej në mënyrë të përkryer. Hapa kutinë për të provuar tjetrën dhe qesha: këpucët ishin me ngjyra të ndryshme. Punonjësit më thanë se këto palë këpucë kishin 4 vite në vitrinë. Unë i binda që t’i shisnin gjithsesi. Kur morën parasysh kuponët e zbritjes, pagova 1,2 dollarë në vend të 50 dollarëve. Mbërrita në shtëpi dhe vendosa këpucën e dytë në dritare që të zbehej në diell. Kështu e kam përshtatur ngjyrën goxha.
10 vjet më parë, ne u transferuam në një qytet. Në verë është një parajsë! Lumë, bar, lule, peshkim, barbekju. Natyrisht, familja dhe miqtë filluan të vinin shumë shpesh për të vizituar. Por ne vendosëm të vendosim kufijtë. Nëse një shok, një vëlla ose një kushëri na telefononte për të thënë se po vinin, ne do të thoshim: “Shkëlqyeshëm, por sillni mish, perime ose tortë”. Ua thonim troç. Nja dy herë ka pasur vizita nga të afërmit që kanë ardhur duarbosh dhe më pas u thonim: keni domate në kopsht dhe qershi në pemë, oreks të mbarë! Ata po largoheshin shpejt. Pas 2 vitesh filluan të vinin gjithmonë të njëjtët të ftuar të respektueshëm dhe nuk kishim më probleme.
Më thirrën nga një call center. Një djalë sugjeroi një tarifë të re për linjën time telefonike, por dëgjimi im akut prej logopedeje zbulova një pengesë në të folurën e djaloshit. I sugjerova që të vinte në zyrën time për mësime për ta hequr qafe atë. Djali i gjorë harroi pse e kishte thirrur.
Një mik i thirri fëmijët për të ngrënë dhe ata si zakonisht iu përgjigjën: “Po vijmë, po vijmë…”. Një herë, ajo hëngri vetëm dhe pastroi gjithçka nga tavolina. Erdhën fëmijët dhe ajou tha: “Dreka ka mbaruar. Darka nuk është akoma gati, por do të jetë brenda 4 orësh. Kjo doli e mjaftueshme.
Mbaj mend që një herë më duhej të paguaja një shofer taksie, por kisha vetëm një kartmonedhë prej 50 dollarësh. Shkova për të bërë të shkoqura. Hyra në një dyqan, mora një çokollatë dhe shkova në arkë. I dhashë arkëtares 50 dollarë dhe si përgjigje dëgjova të njohurën: “Nuk kam këmbim”. I kërkova të shikonte në kuti të tjera, por ajo u bë kokëfortë. Oh vërtetë? Duke e parë në sy, mora çokollatën dhe e kafshova. Një shprehje tmerri u shfaq në fytyrën e saj, ajo u hodh lart me një britmë të madhe dhe u përpoq të më rrëmbejë çokollatën nga duart. Ia afrova me qetësi 50-shen ajo e mori… dhe një minutë më vonë u kthye me kusurin.
Për të gjetur një apartament, vjehrra ime gjeti një punë si agjente imobiliare. Punoi pak, gjeti një mundësi të mirë në një vend me pamje të mrekullueshme dhe la punën. Kur e vizitoj, sa herë rri pranë dritares për një kohë të gjatë, duke shijuar perëndimin e diellit. Ndërtesa e saj është ngjitur me një pellg, dhe pamja nga kati i 9-të është e mahnitshme!
Kur fëmijët e mi shkonin në shkollë, ata vazhdimisht harronin të shkruanin detyrat e shtëpisë ose të bënin gjërat që unë u kërkoja të bënin. Ishte gjithmonë i njëjti justifikim: “Kam harruar”. Kështu, unë gjeta një zgjidhje për të cilën jam ende krenare. Fillova të them me shqetësim se gabimet e kujtesës janë vërtet një problem dhe se duhet ta stërvitni atë. Dhe sapo dëgjoja fjalët “Kam harruar”, i ulja në një karrige dhe u jepja një libër me poezi për të “stërvitur kujtesën”. Ata nuk mund të lëviznin derisa të mësonin përmendësh një. Më i madhi arriti dy herë, më i vogli mësoi 5 poezi. Edhe sot e kësaj dite kanë frikë t’i thonë këto fjalë para meje.
Njerëzit priren të ecin gjithmonë në anën e djathtë. Kjo bëhet e dukshme sapo të filloni të vëzhgoni. Për shembull, sa herë që shkoj në aeroport ose në një stacion treni, shoh 2 shkallë lëvizëse që shkojnë në të njëjtin drejtim, e djathta ka gjithmonë një radhë të gjatë njerëzish, ndërsa e majta është pothuajse bosh.
Nëse ndiheni të mbingarkuar nga lumturia, thuajini vetes. Dhe mendoni pse ndiheni të lumtur. Kjo do t’i mbajë ndjenjat tuaja më gjatë. Fillova gjithashtu të shtyp të butin e gishtit të madh me gishtin tim tregues kur ndihem e lumtur. Si rezultat, u krijua një lidhje pozitive me këtë veprim dhe tani, kur jam nervoze, mund të qetësohem duke përdorur këtë metodë.
/shkollaesuksesit.com
