Në një shoqëri që pretendohet të jetë e barabartë dhe e drejtë, ekziston një çështje që ka qenë e padëgjuar për shumë vite: personat me aftësi të kufizuara janë të detyruar të vuajnë nga mungesa e kushteve minimale për të marrë pjesë në një nga aktet më të shenjta dhe të rëndësishme të demokracisë: votimi.
Pas shumë vitesh mundimesh dhe përpjekjesh të vazhdueshme, ata kanë mbetur ende pa mundësinë për të shprehur vullnetin e tyre në një mënyrë të denjë dhe të barabartë.
A është kjo një shkelje e të drejtave të njeriut? Po, është një shkelje që kërkon reagim urgjent dhe veprim të menjëhershëm!
Në çdo zgjedhje, kur qytetarët e këtij vendi shkojnë në qendrat e votimit, personat me aftësi të kufizuara janë të detyruar të përballen me pengesa të pamohueshme. Disa nga këto qendra votimi nuk ofrojnë as minimumin e kushteve që këta individë kanë nevojë për të shprehur lirisht votën e tyre. Rampa të papërshtatshme, mungesë asistentësh për ata që kanë nevojë për ndihmë, dhe mungesë aksesueshmërie për ata që përdorin karrige me rrota janë vetëm disa nga pengesat që i lënë këta individë jashtë procesit zgjedhor. Nëse ne, si shoqëri, nuk mund të sigurojmë një mundësi të barabartë për të gjithë qytetarët tanë, a mund të quhemi vërtet një shoqëri demokratike?
Por shpërfillja nuk mbaron me kaq. Paga mizerabel që u ofrohet atyre, vetëm 120,000 lekë të vjetra në muaj, është një turp i vërtetë. Si mund të presim që ata të jetojnë një jetë dinjitoze, kur nuk mund të mbulojnë as nevojat më themelore? Ky është një dënim me varfëri të pashembullt dhe një copëz të jetës së një njeriu që meritoi të ishte i barabartë me të tjerët. Çfarë lloj shoqërie është ajo që i lë qytetarët e saj më të pambrojtur dhe më të paqartë?
Kjo është një thirrje për të gjitha institucionet dhe pushtetet që të ngrihen dhe të veprojnë. Ne kërkojmë të drejta të barabarta për të gjithë! Personat me aftësi të kufizuara nuk janë qytetarë të dorës së dytë! Ata kanë të drejtën e fjales së lirë dhe të pjesëmarrjes në proceset demokratike. Nuk mund të vazhdojmë të injorojmë këtë segment të shoqërisë, që është gjithnjë e më i përjashtuar nga vendimmarrja.
Nëse nuk reagojmë tani, do të jemi të gjithë pjesë e një sistemi që i heq mundësinë atyre që të përfshihen dhe të jetojnë me dinjitet. Ky është një moment i rëndësishëm për të treguar se jemi një shoqëri që vlerëson të gjithë qytetarët e saj, pa përjashtime! Koha për veprim është tani!
