16 Këshilla për Prindërit që t’i Edukojnë Fëmijët e Tyre në Mënyrë Paqësore

Ndonjëherë, çdo prind duhet të përballet me situata kur fëmija i tyre nuk dëshiron të hajë perime, të mbledhë lodrat e tij ose të shkojë në shtrat në kohë.

Dhe të gjitha përpjekjet e tyre për t’u munduar për t’i bërë ata të bëjnë gjërat e duhura, shkaktojnë situata me të qara e ulërima dhe në fund as fëmijët, as prindërit nuk ndjehen mirë.

Por shumica e këtyre telasheve mund të shmangen nëse përdorni metoda të kundërta të psikologjisë. Për shembull, ndalojeni fëmijën tuaj të hajë tërshërën që nuk e pëlqen në vend që t’i bëni ata ta hanë atë. Ne gjithmonë duam gjërat që nuk mund t’i kemi, prandaj ka shumë të ngjarë që ky ushqim së shpejti të jetë vakti i tyre më i dëshiruar.

Ne kemi zgjedhur disa truke të thjeshta por efektive për t’i ndihmuar prindërit të edukojnë fëmijët e tyre në mënyrën më paqësore të mundshme. Por mbani mend, mos e teproni shumë me këto metoda. Përdorni ato herë pas here vetëm në situata kur nuk ka mundësi tjetër.

Nëna ime kishte një mike që mund të vinte perime në pjatën e saj dhe jo në pjatat e fëmijëve të saj. Kur fëmijët e pyetën për këtë, ajo do të ngurronte për ta ndarë ushqimin me ta, duke thënë:“Ky është ushqim për të rritur. Por unë mendoj se mund të të jap pak.” Fëmijët e saj u rritën duke i dashur perimet. Unë, nga ana tjetër, kur isha fëmijë ulesha në tryezë për 3 orë, duke shikuar lulelakrën e butë që nuk pranoja të haja.

Një nga miqtë e mi më të mirë të fëmijërisë ndëshkohej duke mos u lejuar të bënte sallatë nëse sillet keq. Ajo i konsumon sallatat tani dhe gjithmonë përpiqet të hajë sa më shumë që të jetë e mundur gjatë periudhave të drekës në shkollë. Rastësisht, burri i saj ndëshkohej për librat dhe kishte të njëjtin efekt.

Nëna ime më thoshte se do të më linte të haja supë vetëm pasi të haja karamele dhe ajo do të më blinte vetëm karamele që nuk më pëlqenin. Pas disa herësh, unë pushova së provuari dhe iu luta që të më linte të ha së pari supën. Ajo më dha një buzëqeshje. Kjo nuk tingëllon aq e keqe sa ishte. Por më besoni, kam vuajtur.

Dy herë në vit, unë i lë fëmijët të hanë çfarë të duan dhe të bëjnë çfarë të duan. Përfundojnë duke ngrënë ushqime të shpejta. Tri herët e para që e bënë këtë, hëngrën aq keq sa disa prej tyre i vollën. Tani ata kujdesen shumë më mirë veten e tyre dhe zgjedhin “meze” cilësore përpara sasisë.

Kur isha fëmijë, nuk pranoja të ngrihesha në mëngjes. Nëna ime tha që ne do të mashtronim babanë tim për menduar se isha ende në gjumë. Kështu që ajo më bëri të vishja rrobat dhe më pas të futesha në shtrat dhe të shtiresha sikur isha në gjumë. Atëherë babai im do të hynte për të më zgjuar dhe unë do ta “mashtroja” atë sepse unë tashmë isha i veshur dhe i gati. Kjo funksionoi për mua me vite dhe unë kurrë nuk e vura në dyshim.

Babai im ka luajtur një lojë për të parë kush mund t’i bëje gati rrobat më shpejt për t’i larë dhe ai kurrë nuk fitoi.

Nuk e di nëse ishte vërtet psikologji inverse i apo një përgjigje e rraskapitur nga dëshpërimi. Ne ishim në rradhë në një dyqan ushqimesh duke kontrolluar. Fëmija ishte 3 vjeç dhe filloi të acarohej ndërsa rrinim në rradhë. E shikova dhe i thashë, me zë më të lartë se normalisht, por jo duke bërtitur, “Ku është nëna jote? Duhet të gjejmë nënën tënde!”. Ajo ishte e tronditur sepse unë jam nëna e saj dhe ajo u hutua. Por acarimi mbaroi shpejt, dhe me përqafime.

Fëmija im nuk kishte dëshirë kur vinte puna për të mbledhur lodrat. Sidoqoftë, ai i do detyrat me kohë dhe është shumë konkurrues. Unë e udhëzova fëmijën tim që t’i heqë sa më shpejt të gjitha lodrat e kuqe. Pastaj blu, pastaj jeshile, etj. Lodrat u hodhën të gjitha.

Nëna ime më bëri të mësoja spanjisht duke më thënë që vëllai im ishte më i mirë se unë.

“Unë vë bast që ti nuk mundesh…” Të dy ata e urrejnë pohimin se nuk janë të aftë të bëjnë diçka. “A mund t’i largoni lodrat?” pothuajse me siguri do të pasohet nga një JO, por “Unë betohem se nuk mund t’i vendosësh të gjitha ato lodra përsëri në kuti” do t’i bëje ata të vijnë rrotull, duke i rregulluar si demonët e duke thënë me shumë indinjatë “Shih , unë të thashë se mundem! ” Ata janë vetëm 4 dhe 7 vjeç, kështu që unë e di se kjo nuk do të funksionojë përgjithmonë por deri më tani, funksionon për bukuri çdo herë.

Në raft kishte një libër të ndaluar që nuk më lejohej ta lexoja. Prindërit e mi thanë se mund ta lexoja vetëm nëse sillesha mirë. Ishin pushimet e verës dhe unë luaja lojëra tërë ditën (pas 6 orësh detyrash shtëpie verore). Një ditë, unë isha vetëm në shtëpi dhe pata mundësinë ta marr. Kam lexuar pothuajse gjysmën e tij me një hap. Ishte 5000 vjet histori kineze. Është e pakët të them se isha e mahnitur.

Djali im ishte me të vërtetë impulsiv kur ishte i vogël dhe do të përpiqej të ikte nga unë, kur ne do të kalonim rrugë në vend që të mbante dorën time. Kështu që unë fillova t’i them atij se ai duhej të më mbante dorën, në mënyrë që askush të mos përpiqej të më vriste. Funksionoi. Ai u ndje përgjegjës për t’u siguruar që askush të mos tentonte të më rrëmbejë në publik.

Mos i pyetni fëmijët nëse duan të bëjnë diçka, u jepni atyre një zgjedhje midis 2 gjërave. Kur është koha e gjumit dhe vogëlushja ime është mjaft aktive, e pyes atë: “A dëshiron të paketosh lodrat tua apo të shkosh në shtrat?” Ajo gjithmonë zgjedh shtratin. Unë mendoj se për fëmijët e vegjël kjo i bën ata të ndjehen të përfshirë në procesin e vendimmarrjes.

Nuk e di nëse do ta quani atë psikologji të kundërt, por nuk e kuptova derisa babai im më tha këtë. Kur kishte punë që duheshin bërë, ai vuri re se nëse më kërkonte të pastroj oborrin, unë do të ankohesha dhe do të vonoja. Por nëse ai do të pyeste a do të pastroja oborrin apo do t’i laja xhamat, unë do të zgjidhja një dhe do ta përfundoja. Më shkatërroi trurin kur ai ma shpjegoi këtë kur isha në të 20-tat. Unë e përdor atë kur jam duke stërvitur ose duke mbajtur fëmijë gjatë gjithë kohës dhe pothuajse asnjëherë nuk dështon.

Nuk është psikologji e kundërt saktësisht, por kur djali im i parë ishte rreth 4 vjeç ai shpesh vinte në dhomën tonë të gjumit shumë herët në mëngjes, plot energji. Varet nga unë që ose të ngrihem në këmbë dhe të angazhohem me të ose ta dërgoj atë në ndonjë mision, në mënyrë që të mund të fitoja disa minuta më të çmuara me sy mbyllur. Një gjë për të cilën jam krenar është se i thashë që të zbulonte se me cilën nga këmbët e tij mund të vraponte më shpejt. Ai lëvizte nëpër korridor duke bërë një lloj patë përpara se të kthehej  duke thënë se ato të dyja ishin të njëjta.

Unë jam duke e stërvitur djalin tim. Ai sapo ka mbushur 3 vjeç. Ai është duke dëshmuar se është më i vështirë dhe më kokëfortë sesa ishte motra e tij. Kur i vesh pelenën, i them: “Pelenat janë për foshnjat e vogla, le të shkojmë të ndërrojmë pelenë tënde të vogël.” Ai thotë, “Unë nuk jam fëmijë! “Dhe unë përgjigjem,” Epo, djemtë e mëdhenj shkojnë tek uturaku “.Sot është dita e pestë pa pelena gjatë ditës.

/shkollaeshendetit.com