Shumë kohë më parë, në një mbrëmje të ftohtë të acartë, qëndronin një grup kalorësish ulur buzë lumit. Pranë tyre ishte një plak, i cili priste dikë që ta ndihmonte për të kaluar lumin. Pritja e plakut dukej e pafund dhe trupi i tij u mpi dhe u tkurr nga erërat e ftohta.
Shpejt, një e nga një kalorësit filluan të ngriheshin dhe të kalonin përtej lumit.
I shqetësuar, plaku pa disa kalorës që rrethonin kthesën. Ai la të kalonte fillimisht njërin pa u përpjekur për të tërhequr vëmendjen e tij dhe më pas kaloi një tjetër. Më në fund kalorësi i fundit e dalloi plakun.
Ndërsa ky po afrohej, plaku tha: “Zotëri, a do ta kishit dëshirë t’i jepni këtij plaku një ndihmë për të kaluar në anën tjetër, sepse nuk duket se ka një vendkalim me këmbë.”
Kalorësi u përgjigj: “Sigurisht. Hipni në kalë.”
Kalorësi pa se trupi i plakut ishte i ngurtësuar për shkak të të ftohtit dhe tërësisht në pamundësi për të lëvizur dhe për të hipur në kalë, kështu që ai zbriti dhe e ndihmoi plakun të hipte në kalë.
Kalorësi jo vetëm që e çoi plakun vetëm përtej lumit, por deri në destinacionin e tij, i cili ishte disa kilometra larg.
Ndërsa ishin pranë vilës së plakut, kalorësi pyeti: “Zotëri, vura re që ju latë disa kalorës të tjerë të kalonin pa bërë asnjë përpjekje për t’u kërkuar të të ndihmonin. Në një mot kaq të acartë, pse prisnit dhe nuk kërkuat ndonjë kalorës tjetër? Unë isha i fundit që u largova, po sikur të refuzoja dhe të të kisha lënë atje?”
Ndërkohë arritën në destinacion. Plaku u ul ngadalë nga kali dhe shikoi drejt e në sytë e kalorësit dhe u përgjigj: “Kam disa kohë që jam aty. Mendoj se i njoh njerëz mjaft mirë.
Pashë në sytë e kalorësve të tjerë dhe menjëherë kuptohej se ata nuk shqetësoheshin për situatën time. Do të kishte qenë e kotë t’u kërkoja atyre një udhëtim.
Por kur pashë në sytë e tu, mirësia dhe dhembshuria ishin të dukshme. E kuptova menjëherë se shpirti juaj i butë nuk do të refuzonte dhe do të më ndihmonte në kohën time të nevojës.”
Ato fjalë e prekën thellë kalorësin dhe ai u përgjigj: “Zotëri, jam shumë mirënjohës për atë që keni thënë. Le të mos jem kurrë shumë i zënë në punët e mia, sa të dështoj t’u përgjigjem nevojave të të tjerëve me dashamirësi dhe dhembshuri.”
Mësimi:
Kur e kemi të mirë në zemër ajo na bëhet e dukshme kudo, në sy, në fjalë e në vepra.
/shkollaesuksesit.com
