Një herë në Bharat, jetonte një burrë i urtë i varfër, Fakir, ai ishte i famshëm dhe i dashur nga të gjithë.

Mbretëresha që sundonte në atë kohë, gjithashtu e admironte dhe e respektonte shumë. Një ditë ajo i kërkoi të vinte në pallat, të ishte mysafir. Fakiri shkoi. Kur mbërriti, Mbretëresha i kërkoi një nder.

Kur Fakiri takoi Mbretëreshën, ai i tha: “Çfarë dëshironi?”

Mbretëresha u përgjigj: “Unë dua tasin tuaj të lypjes”.

Pa thënë asgjë, Fakiri ia dha, të vetmen gjë që kishte. Mbretëresha e mori atë dhe në këmbim i dha një tas të artë, të mbushur me diamante.

Mbretëresha tha: “Faleminderit. Do ta adhuroj këtë tas lypësie që e ke mbajtur prej vitesh. Ai do të jetë në tempullin im. Përveç kësaj, një burrë si ju nuk duhet të mbajë një tas të zakonshëm. Kështu që ju lutemi mbani këtë të artë që është bërë posaçërisht për ju.”

Çdo fakir i zakonshëm do të kishte thënë se nuk mund ta prekte dhe do të kishte hequr dorë nga pasuria materiale, por ai nuk ishte mistik i zakonshëm, gjithçka ishte njësoj për të. Kështu ai mori tasin dhe u largua.

Kur ai doli nga pallati, një hajdut filloi ta ndiqte.

Fakiri po qëndronte jashtë qytetit në një tempull antik të rrënuar. Hajduti u fsheh pas murit jashtë derës. Hajduti mendoi se nuk do të ishte e vështirë të vidhte tasin sapo fakiri të flinte.

Fakiri e dinte për hajdutin. Ai mendoi: “Pra, pse ta lë të presë kot më kot? Mbaro me të, që ai të shkojë dhe unë të pushoj.”

Duke menduar pse ky fakir hodhi tasin jashtë derës. Hajduti e kuptoi këtë akt dhe nuk mund të kalonte pa falënderuar.

Ai e hodhi sytë dhe i tha: “Zotëri, pranoni falënderimet e mia, por duke parë një qenie të rrallë, nuk u besoj syve e një dëshirë e madhe më ka lindur. Po e kaloj jetën duke qenë hajdut dhe ka njerëz si ti… A mund të hyj dhe të prek këmbët e tua?”

Fakiri qeshi dhe i tha: “Sigurisht, kjo është arsyeja pse e hodha tasin jashtë, në mënyrë që të hyni brenda.”

Hajduti hyri dhe i preku këmbët. Kur preku këmbët e Fakirit, ndjeu praninë e një ndjesie të papërjetuar mëparë.

Ai e pyeti fakirin: “Sa jetë do të më duhen që të bëhem si ju?”

Fakiri u përgjigj: “Sa jetë? Mund të ndodhë sot, mund të ndodhë tani.”

Hajduti tha: “Duhet të jesh duke bërë shaka. Si mund të ndodhë tani? Unë jam një hajdut i mirënjohur dhe i gjithë qyteti di për mua, e megjithatë ata nuk kanë qenë të zotët për të më kapur.

Edhe Mbretëria ka frikë nga unë, sepse unë kam hyrë dhe kam vjedhur nga thesari. Unë jam hajdut mjeshtër hajdut. Si mund të transformohem tani sa hap e mbyll sytë?”

Fakiri u përgjigj: “Nëse në një shtëpi të vjetër me shekuj ka errësirë dhe ti ndez një qiri, a mund të thotë errësira – ‘për shekuj unë kam qenë këtu dhe nuk mund të thjeshtë vetëm sepse keni ndezur një qiri brenda.’”

A mund të bëjë errësira rezistencë? A do të ketë ndonjë ndryshim nëse errësira është një orë e vjetër apo miliona vite?

Hajduti e mori mësimin: Errësira nuk mund t’i rezistojë dritës. Kur vjen drita, errësira zhduket.

Hajduti tha: “Po profesionin tim? A duhet ta lë?”

Fakiri u përgjigj: “Këtë duhet ta vendosni vetë. Nuk më intereson profesioni juaj. Unë mund t’ju jap vetëm sekretin se si të ndezni një dritë brenda qenies tuaj, atëherë të tjerat varen nga ju.”

Hajduti tha: “Por sa herë që kam shkuar te ndonjë shenjt, ata gjithmonë më thonë së pari ndalo vjedhjen, vetëm atëherë mund të nisesh”.

Fakiri qeshi dhe tha: “Ti shiko vetëm frymëmarrjen tënde – Metoda e lashtë e Budës. Vetëm shiko frymëmarrjen tënde ndërsa fryma është duke hyrë dhe duke dalë. Çfarëdo që të bësh, mos harro të shikosh frymën tëndë. Edhe kur të jesh duke vjedhur.

Kur hyn në shtëpinë e dikujt natën ose ke hapur thesarin ose bëni çfarë të doni të bëni, por mos harron të vështrosh frymën tënde.”

Hajduti u habit dhe tha: “Kjo duket e thjeshtë. Nuk ka moral? Nuk ka nevojë për karakter? Asnjë kërkesë tjetër?”

Fakiri u përgjigj: “Absolutisht asnjë. Vetëm shiko frymë tënde.”

Atëherë hajduti u largua i lumtur por pas pesëmbëdhjetë ditësh u kthye te fakiri dhe i ra në këmbë. Ai tha: “Unë u përpoqa për pesëmbëdhjetë ditë, është e pamundur. Nëse përqëndrohem te frymëmarrja ime, nuk mund të vjedh dhe nëse vjedh, nuk mund të përqëndrohem te frymëmarrja ime.

Duke parë frymën, bëhem aq i heshtur, aq vigjilent, aq i vetëdijshëm sa edhe diamantet duken si guralecë. Më ke krijuar vështirësi, dilemë. Tani çfarë duhet të bëj?”

Fakiri buzëqeshi dhe tha: “Bëj çfarë të duash. Nëse doni atë heshtje, paqe, lumturi, që lind në ty kur shikon frymën tënde, atëherë zgjidhni atë.

Nëse mendoni se të gjithë ata diamante dhe ar janë më të vlefshëm, atëherë zgjidhni ato. Kjo është një zgjedhje që duhet ta bësh ti. Kush jam unë që të vendos për jetën tënde?”

Hajduti tha: “Nuk mund të zgjedh të orvatem në jetë i pavetëdijshëm. Unë kurrë nuk kam pasur një paqe dhe lumturi të tillë. Unë kurrë nuk do të kthehem të jem hajdut. Ju lutem më pranoni si një nga dishepujt tuaj.”

Prej asaj dite, hajduti u bë dishepull i Fakirit.

Mësimi:

Sado larg të keni ecur në rrugën e gabuar në jetë, nuk është kurrë vonë që të ktheheni.

/shkollaesuksesit.com

Subscribe kanalin tonë në Youtube për të mos humbur asnjë video të re