Alain de Botton, është një filozof dhe autor britanik me origjinë zvicerane. Librat e tij diskutojnë tema të ndryshme bashkëkohore, duke theksuar rëndësinë e filozofisë në jetën e përditshme.
Për kënaqësinë e lexuesve tanë ne kemi përbledhur disa prej thënieve më të bukura të tij, dhe presim nga Ju të na thoni cila prej tyre ju pëlqeu më së shumti e që do të donit ta ruanit diku, ta lexonit çdo ditë ose herë pas here.
Askush tjetër nuk ka më shumë gjasa të na shkatërrojë sesa personi me të cilin martohemi.
Të vetmit njerëz që ne mund t’i mendojmë si normalë janë ata që ende nuk i njohim shumë mirë.
Shumica e asaj që e bën një libër ‘të mirë’ është se ne po e lexojmë atë në momentin e duhur për ne.
Intimiteti është aftësia për të qenë mjaft i çuditshëm me dikë – dhe të zbulosh se është gjithçka në rregull me të.
Momenti që ne qajmë në një film nuk është kur gjërat janë të trishtuara, por kur ato dalin më të bukura nga sa prisnim.
Një nga mbrojtjet më të mira kundër zhgënjimit është të kesh shumë gjëra në punë e sipër.
Nuk ekziston një gjë e tillë si ekuilibri punë-jetë. Çdo gjë që ia vlen të luftosh për të ka për ta çekuilibruar jetën tënde.
Kushdo që nuk ndjehet i zënë ngushtë me versionin e vetes së vitit e kaluar, me siguri nuk po mëson sa duhet.
Janë librat, poezitë, piktura të cilat shpesh na japin besimin për të marrë seriozisht ndjenjat në vetvete që përndryshe nuk do të kishim menduar kurrë t’i pranonim.
Nuk ishte më mungesa e saj ajo që më plagosi, por indiferenca ime në rritje ndaj saj. Harrimi, sado qetësues, ishte gjithashtu një kujtues i tradhtisë ndaj asaj që kisha në një kohë aq të dashur.
Të mos kuptuarit mund të merret si një shenjë se ka shumë për të kuptuar.
Pjesa më e madhe e asaj që ne e quajmë ‘personalitet’ përcaktohet nga mënyra se si ne kemi zgjedhur të mbrohemi kundër ankthit dhe trishtimit.
Njerëzit bëhen vërtet interesantë kur fillojnë të tundin shufrat e kafazeve të tyre.
Na kanë mësuar të ndjehemi të turpëruar nga jeta nëse vendosim për të parë vijën e nofullave, perëndimet e diellit dhe bukurinë e ditëve pangjarje.
Gjysma e mirë e artit të të jetuarit është elasticiteti.
Dallimi midis shpresës dhe dëshpërimit është një mënyrë për të treguar histori të ndryshme nga të njëjtat fakte.
A më do aq sa të jem i dobët me ty? Të gjithë e duan forcën, por a më do mua për dobësinë time? Ky është testi i vërtetë.
Librashitësit janë destinacioni më i vlefshëm për të vetmuarit, duke pasur parasysh numrin e librave të shkruar sepse autorët nuk gjetën askënd për të biseduar.
Kënaqësia që marrim nga udhëtimet mbase varet më shumë nga mendësia me të cilën udhëtojmë sesa nga destinacioni ku udhëtojmë.
Të qënit e humbur, e çmendur dhe e dëshpëruar i përket një jete të mirë po aq sa optimizmi, siguria dhe arsyeja.
Ne me të vërtetë nuk mësojmë asgjë siç duhet derisa të ketë një problem, derisa të kemi dhimbje, derisa diçka nuk arrin të shkojë ashtu siç kishim shpresuar … Ne vuajmë, prandaj mendojmë.
Të gjithë na kthejnë në një ndjesi të ndryshme të asaj që e pandehim veten, sepse ne bëhemi pak nga ata që ata mendojnë se jemi.
… dashuria është një aftësi, jo vetëm një entuziazëm.
Ka një kategori të tërë njerëzish që humbasin duke mos e lejuar veten të jenë mjaft të çuditshëm.
Cinikët janë – në fund të fundit – vetëm idealistë me standarde tepër të larta.
Asnjëherë nuk është vonë për të mësuar disa gjëra të turpshme themelore, marrëzisht të dukshme për veten.
Mos e humbni shpresën: dëshpërimi sugjeron që jeni në kontroll të plotë dhe e dini se çfarë po vjen. Ju nuk u dorëzoheni rrethanave me shpresën.
Hidhërim: zemërimi që harroi nga erdhi.
Duhet të jesh i dashuruar gjithmonë do të thotë të kesh dhimbje?
Një lloj libri i mirë duhet t’ju shtyjë të pyesni: si e dinte autori këtë për mua?
Ndoshta kur jeta jonë është më problematike, ka të ngjarë të jemi më të pranueshëm për gjërat e bukura.
Mund të ketë gjëra domethënëse për të mësuar për njerëzit duke parë atë që i shqetëson më shumë.
Falja kërkon që t’ju shoqërojë ndjesia se sjellja e keqe është një shenjë e vuajtjes së dikujt më tepër sesa keqdashje.
Telefoni bëhet një mjet torture në duart demonike të një të dashuri që nuk telefonon.
Pak në këtë botë janë ndonjëherë thjesht të këqij; ata që na lënduan janë vetë në dhimbje. Përgjigja e duhur nuk është kurrë cinizëm as agresion, por, në momentet e rralla mund ta menaxhosh atë, gjithmonë dashuro.
Çfarë është një snob? Një snob është kushdo që merr një pjesëz të vogël nga ju dhe e përdor atë për të arritur në një vizion të plotë të asaj që jeni. Kjo është snobizëm.
Ankthi është shërbëtorja e ambicies bashkëkohore.
Si të rritur, ne përpiqemi të zhvillojmë tiparet e karakterit që do të kishin shpëtuar prindërit tanë.
Ajo që na vret nuk është një gjë e madhe, por mijëra detyrime të vogla që nuk mund t’i refuzojmë nga frika se mos zhgënjejmë të tjerët.
Të qenit i kënaqur është ndoshta jo më pak e lehtë sesa të luash mirë në violinë: dhe nuk kërkon më pak praktikë.
Dëshmia më e mirë e besnikërisë sonë ndaj njëri -tjetrit ishte mosbesimi ynë monstruoz ndaj të tjerëve.
Agjentët e udhëtimit do të ishin më të mençur të na pyesnin se çfarë shpresojmë të ndryshojmë në jetën tonë sesa thjesht se ku duam të shkojmë.
/shkollaesuksesit.com
