“Ideja e pasuesve politikë çetnikë, të cilët kanë dominuar Serbinë që nga vitet nëntëdhjetë, për të zhvendosur varrimin e Titos nga Beogradi, është logjike. Sepse Tito nuk i takon për një kohë të gjatë! Kjo Serbi dhe Beogradi nuk e meritojnë atë. Nuk është më Beogradi që bota e njihte nga Tito”, shkruan kështu një ish-jugosllavist koosvar, Azem Vllasi.
“M’u kujtua, për të njëqindën herë, takimi im i fundit me Titon diku në vitin 1978. Si kryetar i Organizatës Rinore të Jugosllavisë (SSOJ) për ato katër vjet, shpesh e kam takuar dhe biseduar me të. Ndër të tjera m’u kujtuan edhe këto fjalë të Titos:
‘Shumë njerëz nuk mendojnë mirë për ne. Brenda dhe jashtë vendit. Shpresoj që ju rinia jonë të dini të ruani dhe përmirësoni atë që kemi arritur. Është e rëndësishme për ju, për të ardhmen tuaj’.
Unë shikoj përreth meje tani, sikur kjo është një botë tjetër, për fat të keq, në shumë mënyra më e keqe se ajo e atëhershme. Dhe mund të ishte ndryshe, më mirë. Natyrisht, nëse nuk do të kishin ardhur në pushtet në Beograd – dhe ka më shumë – pasuesit e mundur në Luftën e Dytë Botërore, krijuesit dhe bartësit e një politike që është në çdo mënyrë e kundërta e asaj antifashiste të kohës së Titos.
Të njëjtët e rrëzuan Jugosllavinë, sepse asnjëherë nuk e pranuan si bashkësi popujsh të barabartë dhe njësi federale, siç e la Tito. Duke i shënuar serbët si gjoja të rrezikuar, ata morën APJ-në(Armatën Jugosllave), me 80 për qind të kuadrit oficer serb në anën e tyre.
Fillimisht filluan të kryejnë krime kundër shqiptarëve dhe Kosovës, pastaj vazhduan kundër boshnjakëve me krime deri në gjenocid. Kështu, pasuesit e politikës dhe ideologjisë etnike shkatërruan Jugosllavinë e Titos në vitin 1991 pasi fituan pushtetin. Serbia e mbajti Malin e Zi me vete, derisa edhe ajo u largua në vitin 2006. Një burrë u ul në rezidencën e Titos në Dedinje, i cili do të përfundonte si kriminel lufte para gjykatës së krimeve të luftës në Hagë për krimet që kishte kryer.
Beogradi nuk është më një kryeqytet i vizituar nga shtetarë të shquar botërorë si mysafirë të Titos. Serbia tashmë njihet më mirë si një vend i bombarduar nga NATO në 1999 për të ndaluar persekutimin dhe gjenocidin e shqiptarëve. Tani, emisarë të ndryshëm nga Bashkimi Evropian dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës po vijnë në Beograd për t’i paralajmëruar që të mos kërcënojnë paqen dhe të kërcënojnë fqinjët e tyre.
Vendvarrimi i Titos duhet të jetë në Kumrovc, ku lindi, ku filloi dhe u bë dhe mbeti figurë botërore. Ky do të duhej të ishte një nder për Kroacinë, të cilën, ashtu si Serbinë, ai e ndau nga humbësit në vitin 1945 dhe e përfshiu në mesin e fituesve mbi fashizmin.
Nga ana tjetër, janë boshnjakët ata që kanë shprehur dëshirën e tyre që varri i Titos të ishte në Sarajevë. Boshnjakët i detyrohen Titos një borxh mirënjohjeje që mbijetuan fare përballë oreksit të nacionalizmit serb dhe kroat. Falë tij, ata kanë një vend.
Nëse nuk do të kishte Tito, nuk do të kishte Bosnjë e boshnjakë. As maqedonas, as malazezë, as shqiptarë të Kosovës.
Por në Bosnje dhe Hercegovinë nuk mund të ketë varrin e Titos në Sarajevë dhe një monument të Drazha Mihajloviçit në Bijeljina.
Prandaj Kumroveci, vendlindja e Titos, ku janë varret e prindërve të tij, do të bëhej një atraksion turistik dhe një vend i njohur në mbarë botën.
Siç ishte Beogradi gjatë jetës së tij”, shkruan kështu ish-politikani kosovar i epokës jugosllave.
