Franz Beckenbauer, i cili vdiq në moshën 78-vjeçare, është i krahasueshëm me ndonjë nga figurat legjendare të futbollit, si lojtar ashtu edhe si trajner.
“Der Kaiser”, një bashkëkohës, mik dhe rival i dyshes fituese të Kupës së Botës të Anglisë në vitin 1966, Bobby Moore dhe Sir Bobby Charlton, si dhe Pele i Brazilit, ishte pjesë e një grupi të artë lojtarësh të klasit botëror – duke përfshirë yllin e madh holandez Johan Cruyff.
Beckenbauer ishte kapiten i Gjermanisë Perëndimore në fitoren e Kupës së Botës në vendin e tij në vitin 1974, kur Holanda u mund në finalen e Mynihut.
Ai e përsëriti arritjen si trajner kur Argjentina u mposht në finalen e vitit 1990 në Stadio Olimpico të Romës, duke kompensuar zhgënjimin e humbjes nga një ekip i frymëzuar nga Diego Maradona në finalen e Meksikëskatër vjet më parë.
Kjo e bëri atë një nga vetëm tre lojtarët, së bashku me Didier Deschamps të Francës dhe Mario Zagallo të Brazilit – i cili vdiq javën e kaluar – që fitoi Kupën e Botës si lojtar dhe trajner.
Një lojtar i shkëlqyer që bëri kalimin nga mesfushori i jashtëzakonshëm në mbrojtës vizionar me lehtësi, Beckenbauer ishte gjithashtu kapiten i ekipit të Bayern Munichut që fitoi Kupën Evropiane tre sezone radhazi në 1974, 1975 dhe 1976.
Beckenbauer u dallua tashmë si një superyll i ardhshëm kur u përball me Anglinë në finalen e Kupës së Botës në Ëembley në vitin 1966 si një 20-vjeçar, një interpretues i një cilësie kaq supreme saqë Sir Alf Ramsey urdhëroi Charlton-in t’i bëhej “hije”.
Trajneri i Gjermanisë Perëndimore, Helmut Schoen, i dha Beckenbauer-it urdhra të ngjashëm, kështu që dy talentë të mëdhenj neutralizuan njëri-tjetrin pasi Anglia fitoi 4-2.
Rrugët e tyre do të kryqëzoheshin përsëri pasi hakmarrja erdhi për Gjermaninë Perëndimore katër vjet më vonë në vapën e Leon në Meksikë, kur Beckenbauer dhe Charlton ishin figurat kryesore në çerekfinalen e Kupës së Botës.
Charlton udhëhiqte lojën, por u zëvendësua menjëherë pasi Beckenbauer bëri një gol për të zvogëluar epërsinë 2-0 të Anglisë. Besohej se Ramsey po mbronte hajmalinë e tij të plakur nga nxehtësia dhe për një gjysmëfinale të mundshme.
Ndryshimi u bë një nga më fatalët e mbretërimit të Ramsey-t pasi largimi i Charlton çliroi Beckenbauerin, i cili frymëzoi rikthimin e Gjermanisë Perëndimore për të fituar 3-2.
Ata humbën 4-3 nga Italia pas kohës shtesë në gjysmëfinale, por Beckenbauer doli përsëri në qendër të skenës, duke luajtur me një problem në shpatullën e djathtë.
Lavdia më e madhe e lojës së Beckenbauer-it arriti në Gjermaninë Perëndimore në vitin 1974, kur ai po përballej me kapitenin e gjeniut Cruyff në finale. Holandezët ishin favoritë në epokën e tyre të ‘Total Football’, por Gjermania Perëndimore u rikthye nga penalltia e Johan Neeskens pas vetëm dy minutash për të fituar 2-1.
Eleganca e tij si lojtar, e lidhur me prezencën e tij dhe sjelljen burrërore, e bëri Beckenbauer një nga figurat më të mira të futbollit. Triumfi i Kupës së Botës shoqëroi dominimin e Bayernit në skenën evropiane së bashku me shokët e tjerë të klubit si portieri Sepp Maier, Berti Vogts, Hans-Georg Schëarzenbeck, Paul Breitner, Uli Hoeness dhe sulmuesi i mrekullueshëm grabitqar Gerd Muller.
Pati një zhgënjim të rrallë pranë fundit të karrierës së tij ndërkombëtare, kur Gjermania Perëndimore u mund çuditërisht në penallti nga Çekosllovakia në finalen e Kampionatit Evropian të vitit 1976. Gjithçka u vendos nga penalltia e famshme e Antonin Panenka-s, e cila tashmë është bërë legjendare.
Beckenbauer bëri debutimin e tij në Gjermani në shtator 1965, duke fituar 103 ndeshje dhe duke shënuar 14 gola. Emri i tij ishte sinonim i fatit të skuadrës.
Ai operoi si sulmues krahu dhe i majtë në vitet e tij të formimit në nivel klubi, por talenti, fuqia, diapazoni i pasimeve dhe cilësitë në drejtim e bën që të ishte një mesfushor natyral, dhe më pas një shkatërrues.
Beckenbauer iu bashkua Pele dhe Moore në Shtetet e Bashkuara ku, në mënyrë të pashmangshme pati një sukses të madh duke luajtur së bashku me brazilianin ikonë për Neë York Cosmos. Ai fitoi Ligën e Futbollit të Amerikës së Veriut (NASL) në 1977, 1978 dhe 1980.
Kulmi i karrierës së tij si trajneri ishte fitorja e Kupës së Botës në 1990.
Ai ishte trajner i Marsejës për një periudhë të shkurtër, por ishte fati i Beckenbauer-it të drejtonte Bayernin e tij të dashur, duke fituar Bundesligën në 1993-94 dhe Kupën UEFA në 1996 me një fitore me dy ndeshje ndaj Bordeaux.
Beckenbauer u bë president i Bayernit dhe gjithashtu nënkryetar i Federatës Gjermane të Futbollit (DFB), duke udhëhequr përpjekjen e tyre të suksesshme për të organizuar Kupën e Botës 2006. Nëse futbolli gjerman do donte ndonjëherë një ambasador, Beckenbauer ishte zgjedhja e vetme. /BBC
