Një burrë e kishte bërë zakon dhe ishte shumë i dhënë pas pijes.
Familja e tij ishte shumë e mërzitur nga ky zakon i tij. Ata u përpoqën shumë herë për ta bindur atë të ndalonte dhe vetë ky zotëri gjithashtu u përpoq ta largonte vesin, por megjithatë dështoi çdo herë.
Tani, sa herë që dikush përpiqej ta bindte të ndalonte, ai thoshte: “Nuk e mbaj unë këtë ves , është ky zakon që më mban mua”.
Gruaja e tij ishte shumë e shqetësuar për shëndetin e tij dhe ai për të hequr qafe këtë ves të keq.
Një ditë një Sadhu (i ditur) i famshëm erdhi në fshat. Gruaja e çoi burrin e saj në ashram. Sadhu i pyeti ata për problemin e tyre. Gruaja i tha të gjitha gjërat Saduus. Sadhu e kuptoi rrënjën e problemit të tyre dhe i kërkoi burrit dhe gruas që të vinin përsëri ditën tjetër për zgjidhje.
Të nesërmen, burri dhe gruaja arritën në ashram dhe panë se Sadhu po qëndronte atje duke mbajtur një pemë.
Burri e pyeti Sadhun: “Çfarë po bën? Pse e mbani pemën kështu?”
Sadhu u tha atyre: “Ju lutem të shkoni dhe ejani nesër.”
Të nesërmen, kur të dy arritën në ashram, Sadhu po qëndronte atje duke mbajtur pemën përsëri. Përsëri Sadhu u kërkoi atyre të largoheshin dhe të vinin përsëri të nesërmen.
Kjo ndodhi për një javë.
Burri u acarua pak dhe e pyeti: “Maharaj, çfarë po bën? Pse nuk e lë këtë pemë?”
Sadhu u përgjigj: ” Nuk kam çfarë të bëj, kjo pemë nuk po më lë mua.”
Me këtë burri qeshi dhe tha: “Maharaj, ti mbahesh për pemën, pema nuk të mban. Mund të largohesh kur të duash.”
Sadhu e shikoi burrin me një vështrim serioz dhe tha: “Kjo është ajo që doja që të kuptoni gjatë gjithë këtyre ditëve. Jeni ju që e mbani zakonin e pirjes, zakoni nuk ju mban ju. Mund të largoheni kur të doni…”
Burri e kuptoi gabimin e tij dhe e kuptoi se ai vetë është përgjegjës për çdo zakon dhe mund ta lërë atë sa herë të dojë me forcën e vullnetit të tij.
/shkollaesuksesit.com
