Henry Valentine Miller ishte një shkrimtar dhe artist amerikan.

Ai ishte i njohur për thyerjen me format ekzistuese letrare dhe zhvillimin e një lloji të ri të romanit gjysmë-autobiografik që ndërthurte studimin e personazheve, kritikën sociale, reflektimin filozofik, rrjedhën e vetëdijes, gjuhën e qartë, seksin, shoqërimin e lirë surrealist dhe misticizmin.

Për lexuesit tanë ne kemi sjellë një koleksion me thëniet më të bukura të Miller. Si gjithnjë, në përfundim të leximit mos harroni të na thoni cilën pëlqyet më së shumti.

Çdo gjë për të cilën mbyllim sytë, gjithçka nga e cila ikim, gjithçka që mohojmë, denigrojmë ose përçmojmë, shërben për të na mposhtur në fund.

E vetmja gjë nga e cila nuk mund të ngopemi kurrë është dashuria. Dhe e vetmja gjë që nuk i japim kurrë mjaftueshëm është dashuria.

Një libër i sistemuar bukur në një raft është municion i humbur.

Më duhet të jem vetëm. Më duhet të mendoj për turpin dhe dëshpërimin tim në izolim; Unë kam nevojë për rrezet e diellit dhe gurët e shtruar të rrugëve pa shokë, pa bisedë.

Zhvilloni një interes për jetën siç e shihni; njerëzit, gjërat, letërsia, muzika – bota është kaq e pasur, thjesht gëlon me thesare të pasura, shpirtra të bukur dhe njerëz interesantë. Harrojeni veten.

Destinacioni nuk është kurrë një vend, por një mënyrë e re për të parë gjërat.

Të gjithë thonë se seksi është i turpshëm. E vetmja turpësi e vërtetë është lufta.

Fati është ajo që ju duhet të bëni në jetë. Fati është ai që të godet në byth për të të shtyrë ta bësh.

Nuk kam para, as të ardhura, as shpresa. Unë jam njeriu më i lumtur në jetë.

Qetësia është kur ju dilni mbi të gjitha këto, kur nuk ka rëndësi se çfarë mendojnë, thonë apo duan, por kur bëni ashtu siç jeni dhe shihni Zotin dhe Djallin si një.

Çfarë dreqin është kur ajo që dua është dashuria?

Në momentin që dikush i kushton vëmendje çdo gjëje, qoftë edhe një fije bari, ajo bëhet një botë misterioze, e mrekullueshme, në vetvete e papërshkrueshme madhështore.

Unë e shoh veten përgjithmonë si [personi] qesharak, shpirti i vetmuar, endacak, artist i shqetësuar i frustruar, [personi] i dashuruar në dashuri, gjithmonë në kërkim të absolutes, gjithmonë në kërkim të të paarritshmes.

Të kem atë këtu në shtrat me mua, duke marrë frymë mbi mua, flokët e saj në gojë – e konsideroj një mrekulli.

Dua të të zhvesh, të të vulgarizoj pak.

Nëse do të ketë paqe, ajo do të vijë nëpërmjet të qenit, të mos pasurit.

Unë e kam gjetur Zotin, por ai është i pamjaftueshëm.

Të jesh i gëzuar do të thotë të jesh i çmendur në një botë fantazmash të trishtuara.

Nuk ka shpëtim të përshtatesh me një botë që është e çmendur.

Ajo që e mban botën të bashkuar, siç kam mësuar nga përvoja e hidhur, është marrëdhënia seksuale.

Imagjinata është zëri i guximit. Nëse ka diçka të ngjashme me Zotin, ajo është ajo. Ai guxoi të imagjinonte gjithçka.

Bëni gjithçka, por lëreni të prodhojë gëzim. Bëni gjithçka, por lëreni të japë ekstazë.

Jetës duhet t’i jepet një kuptim për faktin e qartë se ajo nuk ka kuptim.

Nëse mbërrijmë dhe nisemi gjithmonë, është gjithashtu e vërtetë se ne jemi ankoruar përjetësisht. destinacioni i dikujt nuk është kurrë një vend, por një mënyrë e re për të parë gjërat.

Askush nuk ju kërkon të hidhni Mozartin nga dritarja. Mbaje Mozartin. Çmojeni atë. Mbaje edhe Moisiun, Budën, Lao Tsunë dhe Krishtin. Mbajini ato në zemrën tuaj. Por lini vend për të tjerët, ata që vijnë, ata që tashmë po gërvishten në xhamat e dritareve.

Seksi është një nga nëntë arsyet e rimishërimit. Tetë të tjerët janë të parëndësishme.

Kaosi është partitura mbi të cilën shkruhet realiteti.

Është mirë të jesh thjesht i lumtur, është pak më mirë të dish që je i lumtur; por të kuptosh se je i lumtur dhe të dish pse dhe si dhe prapë të jesh i lumtur, epo kjo është përtej lumturisë, kjo është lumturi.

Vendosa se nuk do të mbaja asgjë, se nuk do të prisja asgjë.

Është me shpirt që ne e kuptojmë thelbin e një qenieje tjetër njerëzore, jo me mendjen, madje as me zemrën.

Në fund të çdo zemre të ngrirë ka një ose dy pika dashurie – aq sa për të ushqyer zogjtë.

Unë jam pak i vonuar, si shumica e amerikanëve.

Që ta bësh vetë jetesën art, ky është qëllimi.

Parisi është si një kurvë. Nga një distancë ajo duket magjepsëse, mezi prisni derisa ta keni në krahë. Dhe pesë minuta më vonë ndihesh bosh, i neveritur me veten. Ndihesh i mashtruar.

Një artist është gjithmonë vetëm – nëse është artist. Jo, ajo që i duhet artistit është vetmia.

Asnjë njeri nuk është aq i madh apo i urtë sa të mund t’ia dorëzojmë fatin tonë. Mënyra e vetme në të cilën dikush mund të na udhëheqë është të na rivendosë besimin në udhën tonë personale.

Kuptova se ajo që kisha dëshiruar gjatë gjithë jetës sime nuk ishte të jetoja – nëse ajo që bëjnë të tjerët quhet të jetuarit – por të shprehja veten.

Njeriu që shqetësohet përgjithmonë për gjendjen e njerëzimit ose nuk ka probleme të tijat ose ka refuzuar të përballet me to.

Bota nuk duhet të vihet në rregull. Bota është rregull. Na takon ne që ta vendosim veten në unison me këtë rend.

Në meridianin e kohës, nuk ka padrejtësi: ekziston vetëm poezia e lëvizjes që krijon iluzionin e së vërtetës dhe të dramës.

Forca e vërtetë qëndron në nënshtrimin që e lejon njeriun t’ia kushtojë jetën, nëpërmjet përkushtimit, diçkaje përtej vetvetes.

Unë dua të njihem më shumë me ju. Unë të dua. Të kam dashur kur erdhe dhe je ulur në shtrat – gjithë ajo pasdite e dytë ishte si mjegull e ngrohtë – dhe dëgjoj përsëri mënyrën se si thua emrin tim – me atë theksin tënd të çuditshëm. Ti më ngjall një përzierje të tillë ndjenjash, nuk di si të të afrohem. Vetëm eja tek unë – afrohu gjithnjë e më afër meje. Do të jetë e bukur, të premtoj.

Me siguri secili e kupton, në një moment gjatë rrugës, se është i aftë të jetojë një jetë shumë më të mirë se ajo që ka zgjedhur.

Çdo moment është i artë për atë që ka vizionin ta njohë si të tillë.

Kush dëshiron të bëhet njëqind? Çfarë kuptimi ka? Një jetë e shkurtër dhe e gëzuar është shumë më e mirë se një jetë e gjatë e mbështetur nga frika, kujdesi dhe mbikëqyrja e vazhdueshme mjekësore.

Ne e krijojmë fatin tonë çdo ditë. . . shumica e sëmundjeve nga të cilat vuajmë janë drejtpërdrejt të gjurmueshme në sjelljen tonë.

Çdo njeri ka fatin e tij: Imperativi i vetëm është ta ndjekësh, ta pranosh, pavarësisht se ku të çon.

Për të kënduar duhet së pari të hapësh gojën. Duhet të kesh një palë mushkëri dhe pak njohuri për muzikën. Nuk është e nevojshme të kesh një fizarmonikë, apo një kitarë. Gjëja kryesore është të duash të këndosh. Kjo pra është një këngë. Unë jam duke kënduar.

Dikush mund të jetë absolutisht i vërtetë dhe i sinqertë, edhe pse padyshim gënjeshtari më i rrezikshëm.

Ne nuk bisedojmë – ne godasim njëri-tjetrin me fakte dhe teori të mbledhura nga leximet e përcipta të gazetave, revistave dhe artikujve.

Pikturoni atë që ju pëlqen dhe vdisni të lumtur.

Lideri i vërtetë nuk ka nevojë të udhëheqë. Ai është i kënaqur të na tregojë rrugën.

/shkollaesuksesit.com

Subscribe kanalin tonë në Youtube për të mos humbur asnjë video të re