Me iniciativën e Komitetit Ndërkombëtar të Shpëtimit (IRC) dhe platformës së Ndihmës Mjekësore për Palestinezët (MAP), mjekët punuan në spitalin Al-Aksa në Gaza për dy javë, nga fundi i dhjetorit të vitit të kaluar deri më 9 janar.
Nick Maynard, Deborah Harrington dhe James Smith rrëfejnë përvojat e tyre duke punuar në Gaza gjatë sulmeve izraelite në enklavën e rrethuar.
Maynard, i cili punon si kirurg në Oksford, Angli, tha se ata arritën në Gaza më 25 dhjetor, pas një dite udhëtimi nga Kajro, kryeqyteti i Egjiptit.
“Situata e parë që na goditi pasi kaluam në pikën kufitare Rafah ishte numri i madh i personave të zhvendosur. Ne pamë qindra makina të mbushura me njerëz dhe mallra dhe qindra karroca plot me njerëz dhe mallra”, tha Maynard.
Ai tha se ajo që erdhi më pas ishte shumë më e keqe nga sa mund ta imagjinonin.
“Ajo që pashë ishte shumë më e keqe nga sa mund ta imagjinoja. Në Spitalin Al-Aksa, pashë lëndimet më të tmerrshme që nuk prisja t’i shihja kurrë në karrierën time profesionale,” tha Maynard.
Ai theksoi se kanë parë një numër të madh të fëmijëve me djegie fatale, humbje të gjymtyrëve dhe plagë vdekjeprurëse nga shpërthimi në gjoks dhe bark.
“Ishte si ferri në tokë,” tha Maynard.
Ai beson se Izraeli po synon sistematikisht Rripin e Gazës dhe sistemin e tij shëndetësor.
“Nëse e gjithë bota vepron së bashku dhe e detyron Izraelin të pushojë zjarrin, Gaza mund të ringjallet”, tha Maynard.
Ai është i mendimit se komuniteti ndërkombëtar duhet të mbështesë Gazën në rindërtimin e saj.
“Burimet në sallat e operacionit ishin të kufizuara në shumicën e rasteve. Ndonjëherë nuk kishte ujë dhe duhej të pastronim duart me xhel alkooli. Shpesh na mungonin pajisjet dhe veshjet. Kishte ditë që nuk kishim ilaçe kundër dhimbjeve për të trajtuar fëmijët me djegie të rënda ose humbje të gjymtyrëve. Pashë një fëmijë 6-vjeçar të shtrirë në dysheme në urgjencë. Asnjë mjek nuk e ndiqte.Ai mbeti ashtu. Nuk kishte familjen pranë, kishte djegie të rënda dhe një plagë të hapur në kraharorin e tij që mund të ishte fatalë shumë shpejt nëse nuk jepej ndihmë mjekësore. E çuam menjëherë në CPR. Meqenëse nuk kishte shtrat apo barelë, e trajtuam në dysheme.”
Ai theksoi se fëmija ishte gjallë kur ata u larguan nga Gaza.
Për situatën në spital ka folur edhe Deborah Harrington, e cila punonte në departamentin e obstetrikës.
“Nuk mund t’ju them se sa e tmerrshme ishte. Kishte lëndime jo vetëm në spital, por dhe përreth spitalit,” kujton Harrington.
Duke deklaruar se tenda dhe strehimore ishin vendosur kudo, Harrington tha se ajo ishte më e goditur nga numri i madh i fëmijëve që kërkonin kujdes mjekësor në spital.
“Shumë fëmijë po vinin me djegie të rënda, amputime traumatike dhe plagë të tmerrshme dhe pajisjet spitalore ishin të pamjaftueshme për situata të tilla masive,” tha Harrington.
Ajo tha se zgjidhja e vetme për Gazën është një armëpushim.
Ajo kujton se një numër i madh i të plagosurve kanë ardhur në spital dhe se nuk kanë mundur ta kontrollojnë. Kapaciteti i spitalit ishte plot 300 për qind.
“Kudo kishte njerëz që prisnin për trajtim. Përveç kësaj, kishte të afërm të pacientëve dhe të zhvendosur. Asnjë zonë e spitalit nuk ishte pa njerëz,” vuri në dukje Harrington.
Ajo po ashtu ka deklaruar se ka pasur një numër të madh personash që nuk kanë mundur të evakuohen për shkak të trajtimit në vende të tjera. Ajo tha se për këtë nuk kishte mjaft ambulanca.
“Kjo nuk përfshinte njerëzit në njësinë e kujdesit intensiv që nuk mund të evakuoheshin,” tha Harrington.
Ajo gjithashtu tregoi respekt të madh për kolegët e saj palestinezë, të cilët kryesisht punonin vullnetarisht dhe në kushte të pamundura.
Mjeku i dhomës së urgjencës James Smith, i cili ka punuar shumë herë në zonat e konfliktit dhe krizës në të kaluarën, është një nga një ekip mjekësor prej nëntë anëtarësh që ishte në Gaza.
“Edhe departamenti i urgjencës më i pajisur mirë do të kishte vështirësi t’i përgjigjej numrit të pacientëve që morëm dhe ashpërsisë së lëndimeve,” vuri në dukje Smith.
Ai deklaroi se reparti kishte personel kryesisht nga punonjës shëndetësorë palestinezë të zhvendosur nga spitalet e tjera. Ai gjithashtu vuri në dukje mungesën e furnizimeve bazë mjekësore.
“Një ditë na mbaroi garza me të cilën mjekonim plagët dhe të nesërmen na mbaroi morfina që u jepnim atyre që kishin dhimbje të rënda. Kam punuar në shumë konflikte dhe organizata humanitare ndër vite dhe kam parë lloj-lloj pacientësh. Dhe kurrë nuk kam parë një lëndim traumatik të kësaj peshe. Ky ishte më i lartë dhe më i rëndë se çdo gjë që kisha parë deri në atë moment,” tha Smith.
Ai ishte dëshmitar i shumë vdekjeve, nga djegiet që shkatërrojnë lëkurën dhe muskujt si dhe arrijnë deri te kockat, deri tek njerëzit që pësuan humbje të tmerrshme të gjymtyrëve.
Smith tha se nuk do ta harrojë kurrë një djalë 11 ose 12-vjeçar.
“Për shkak të djegieve iste sjellë në Emergjencë, i janë djegur të gjitha rrobat dhe trupi, enët e kuzhinës që me siguri mbante në momentin e shpërthimit janë shkrirë dhe i janë ngjitur rrobave nga shpërthimi. Të djegurat ishin të gjitha mbi trupin dhe fytyrën e tij. Këto ishin djegiet më të rënda që kam parë deri atëherë. Ky fëmijë ndoshta ka humbur jetën”, shtoi Smith.
