Revista amerikane Foreign Policy beson se gjatë krizës koronare, vendet evropiane filluan të rivendosnin kufijtë e tyre dhe të bënin një ndryshim midis tyre dhe “të tjerëve”, gjë që krijoi një ndjenjë më të fortë të përkatësisë evropiane, e cila nuk ishte pa pasoja politike.
Ko revistë thekson në një raport nga gazetarja dhe korrespodentja hollandeze Caroline de Gruyter, se kriza e shkaktuar nga pandemia COVID ka shtyrë vendet evropiane të diskutojnë më shumë për kufijtë e tyre të përbashkët dhe identitetin e përbashkët.
De Gruyter thotë në tekst se epoka evropiane e “kufijve të paqartë” ka filluar të marrë fund pasi kufijtë – si mendorë ashtu edhe fizikë – janë vendosur midis evropianëve dhe pjesës tjetër të botës për disa arsye.
Për shembull, projekti Brexit e detyroi Evropën të vendoste një kufi me Mbretërinë e Bashkuar.
Kufijtë janë gjithashtu një përgjigje për t’u përballur me kërcënimet e shumta, por arsyeja dhe motivi më i fortë për këtë prirje të re-të vjetër ishte pandemia e virusit koronar.
Varësia nga tregu i brendshëm
Foreign Policy beson se pandemia fillimisht çoi në kaos në Evropë. Secili shtet anëtar i Bashkimit Evropian miratoi masat e veta kombëtare dhe tregu i përbashkët evropian u prish rëndë, pasi disa vende u mbyllën hermetikisht dhe të tjerët konfiskuan dërgesat e maskave mjekësore të destinuara për fqinjët e tyre.
Kjo tronditi qeveritë e Bashkimit Evropian, shkruan revista, e cila i shtyu ata të veprojnë, pasi e dinin me siguri se, pavarësisht nga ndryshimet midis shteteve anëtare, siguria dhe prosperiteti i Evropës së pasluftës varen nga tregu i brendshëm. Ky treg është themeli ekonomik dhe politik për Evropën në tërësi dhe asnjë qeveri e BE-së nuk ka dashur ta heqë atë.
Qeveritë evropiane menjëherë organizuan radhët e tyre dhe përshpejtuan procedurat për kamionët në kufijtë e brendshëm përmes një sistemi “korsie të gjelbër”, duke dërguar pajisje mjekësore te njëra-tjetra dhe duke rregulluar ndihmë financiare për zonat më të prekura.
Gjatë krizës së euros, këtyre qeverive evropiane iu deshën tre deri në katër vjet për të ngritur një fond shpëtimi, ndërsa këtë vit ata krijuan një fond rimëkëmbjeje prej rreth 750 miliardë eurosh brenda tre ose katër muajsh, i cili përfshin një mekanizëm të përbashkët “revolucionar” të huazimit buxhetin e BE-së.
Papritmas, thotë Foreign Policy, ky “solidaritet” i ka dhënë një kuptim të ri përkatësisë evropiane. Gjermanët u kënduan italianëve, të cilët ishin në karantinë të plotë, hitin Bella Ciao, e cila është një lloj himni revolucionar italian. Pacientët francezë dhe holandezë me COVID-19 u trajtuan falas në spitalet gjermane.
Mbrojtja është më e rëndësishme se liria e plotë
Revista amerikane thekson se një “gjendje shpirtërore e re” u shfaq në shoqërinë evropiane pas pandemisë së virusit koronar, sepse “ideja që individët mund të kujdesen për njëri-tjetrin u bë e kotë … Zhdukur ditët kur liria ishte më e mira. Tani ata janë strehë dhe mbrojtje më e rëndësishme”, sipas sociologut gjerman Heinz Bude.
Në një kohë kur shumica e qytetarëve evropianë duan që kufijtë e brendshëm të kontinentit të mbeten të hapura, ata në të njëjtën kohë insistojnë që kufijtë e jashtëm të kontrollohen më mirë. Çështjet e respektimit të të drejtave të njeriut, sundimi i ligjit dhe demokracia janë gjithashtu midis përparësive kryesore, duke treguar një “kontradiktë” të qartë midis dy vizioneve.
Dhjetë vjet më parë, Evropa dukej e ndarë në kozmopolitanë dhe nacionalistë, por tani të gjithë besojnë, përfshirë edhe kozmopolitët, se Evropa nuk është më në gjendje të varet nga të tjerët dhe duhet të ketë “pavarësi strategjike”, dhe se kufijtë dhe demarkacioni formojnë shtyllën e kësaj pavarësie.
Në këtë mënyrë, Evropa, dikur një komunitet i zgjedhur, është bërë një “komunitet i nevojave”.
Foreign Policy konkludon se shumë evropianë, jo vetëm nacionalistë, kanë frikë të humbasin kontrollin në një botë të rrezikshme dhe në të vërtetë kanë filluar ta shohin Bashkimin Evropian si një mjet për forcimin e sovranitetit të tyre kombëtar. Ata mund të jenë të pakënaqur me situatën në Bashkimin Evropian, por sigurisht që janë të lumtur të jetojnë “në të”, përfundon Foreign Policy.
