Një herë në një fshat jetonte një fermer i pasur me katër vajzat e tij.
Të gjitha vajzat e tij ishin të martuara dhe jetonin të lumtura. Fermeri po plakej dhe nuk kishte njeri tjetër që të kujdesej për pronën e tij.
Kështu një ditë fermeri mendoi të testonte aftësitë e vajzave të tij në mënyrë që të vendoste se çfarë përgjegjësie mund t’i jepte secilës prej vajzave të tij.
Ai thirri të gjitha vajzat dhe u dha nga një thes me kokrra gruri dhe u kërkoi që t’i përdornin në mënyrën më të mirë të mundshme dhe pastaj të ktheheshin tek ai pas një viti.
Pikërisht pas një viti të gjitha vajzat u kthyen në shtëpinë e babait të tyre. Babai i priti të gjitha me një banket madhështor.
Pas kësaj ai thirri vajzat e tij një nga një në dhomën e tij. Fillimisht ai thirri vajzën e madhe në dhomën e tij dhe e pyeti se çfarë bëri ajo me drithërat që i dhanë.
Vajza e parë u përgjigj: “Baba, unë ushqeva me ato kokrra tufën e zogjve që pashë rrugës për në shtëpi.”
Pastaj ky fermer thirri vajzën e tij të dytë dhe e pyeti për të njëjtën gjë.
Vajza e dytë u përgjigj: “Baba, mendova se ato kokrra ishin të shenjta. Kështu i përzieja ato me drithëra të tjera të mbajtura për shërbimin e ushqimit në komunitet. Kështu që të gjithë mund ta kishin atë.”
Pas kësaj erdhi vajza e tretë. Babai e pyeti për drithërat. Ajo u përgjigj: “Kokrrat që më ke dhënë, mbahen të sigurta me mua. Bleva që të kisha të njëjtën sasi që mora atë ditë nga Ju.”
Pastaj erdhi vajza e katërt dhe më e vogël. Babai ishte i zhgënjyer nga përgjigjet që kishte marrë deri tani.
Ai pyeti vajzën e katërt për drithërat. Vajza më e vogël tha: “Baba… Unë nuk i kam ato kokrra me vete tani, por më duhen dy demë dhe burra që të më ndihmojnë të kthej drithërat këtu.”
Të gjitha vajzat e tjera ishin të pranishme atje dhe qeshën duke dëgjuar përgjigjen e saj. Ato qeshën duke menduar se pse do t’i duheshin demë dhe burra për ta marrë atë thes me drithëra këtu në shtëpi.
Babai u hutua dhe e pyeti: “Pse të duhen burrat që të sjellin grurë këtu?”
Vajza buzëqeshi dhe u përgjigj: “Unë i mbolla ato kokrra dhe tani pas një viti kam rritur grurë të mirë me to dhe kam nevojë për demë për të korrur në fusha dhe burra për të sjellë grurin në shtëpi me karroca.”
Babai ishte i lumtur ta dëgjonte dhe e dinte se ajo ishte më e mençura nga të gjithë dhe i dha asaj gjithçka.
Morali:
Mençuria nuk qëndron në ruajtjen dhe mbajtjen e aseteve që dispononi apo trashëgoni, por në përdorimin e tyre për shumim dhe shtimin e tyre, duke i përdorur ato.
/shkollaesuksesit.com
