Të kërkosh “të vërtetën jashtë kohës” është mënyra për të gjetur “të vërtetën e kohës sonë”. Kushdo që kërkon “të vërtetën e kohës së tij” gjen klishetë e ditës.
Le ta pranojmë sociologjinë për aq kohë sa ajo klasifikon dhe nuk kërkon të shpjegojë.
Bota moderne na detyron të hedhim poshtë idetë e marrëzishme, në vend që të heshtim budallenjtë.
Gazetarët dhe politikanët nuk dinë të bëjnë dallimin midis zhvillimit të një ideje dhe zgjatjes së një fjalie.
Çdo qenie shtrihet aty, e copëtuar nga jeta e saj dhe nuk ka asnjë mënyrë që dashuria jonë t’i mbledhë të gjitha pjesët.
Kushdo që e bën rrëfimin e tij jashtë dhomës së rrëfimit vetëm synon të shmangë pendimin.
Për një shoqëri që jeton mes statistikave, të dyshosh se çdo njësi është një person unik me fatin e tij, rezulton të jetë shqetësuese dhe alarmante.
Individi deklarohet anëtar i ndonjë entiteti kolektiv, me synimin për të kërkuar në emër të tij atë që ka turp të pretendojë në emër të tij.
Njeriu inteligjent tenton të dështojë sepse nuk guxon të besojë në masën e vërtetë të marrëzisë njerëzore.
Mosrespektimi i individualitetit është synimu i shkollimit. Harrimi i një të vërtete kaq të qartë ka çuar, pjesërisht, në shthurjen moderne.
Një burrë i arsimuar nuk është dikush që ecën i ngarkuar me përgjigje, por që është i aftë të bëjë pyetje.
Vëzhgimi i jetës është aq shumë interesant sa nuk ia vlen të humbësh kohë duke e jetuar atë.
Le të dridhemi nëse nuk e ndiejmë, në këtë botë të mjerë moderne, që çdo ditë fqinji ynë është gjithnjë e më pak bashkëmoshatari ynë.
Përvoja e një njeriu që “ka jetuar një jetë të gjatë” zakonisht mund të reduktohet në disa anekdota të parëndësishme me të cilat ai zbukuron një marrëzi të pashërueshme.
Natyra sapo vdiq në këtë shekull. Vetëm në artin e shekujve të kaluar ne zbulojmë, për habinë tonë, se natyra nuk është një eksperiment i thjeshtë fizik i shfrytëzuar nga organizma të zellshëm.
Në mungesë të mallrave të reja për të ofruar në tregun evropian, intelektuali i majtë i shet mallrat e tij të zbehura në botën e tretë.
Kur filozofi heq dorë nga udhëheqja, gazetari vendos veten në krye.
Asgjë nuk është më e rrezikshme për besimin sesa të frekuentosh shoqërinë e besimtarëve. Jobesimtari na rikthen besimin.
Inteligjenca nuk konsiston në gjetjen e zgjidhjeve, por në moshumbjen nga sytë e problemeve.
Të pohosh se “të gjitha idetë janë të respektueshme” nuk është gjë tjetër veçse marrëzi pompoze. Megjithatë, nuk ka asnjë mendim se mbështetja e një numri të mjaftueshëm budallenjsh nuk e detyron njeriun të durojë. Le të mos e maskojmë pafuqinë tonë si tolerancë.
Optimizmi inteligjent nuk është kurrë besim në përparim, por shpresë në një mrekulli.
Historiani tenton të harrojë se në çdo epokë njeriu nuk ka probleme përveç atyre që beson se ka.
Mungesa e imagjinatës e shpëton një popull nga shumë katastrofa.
Njeriu, për të qeverisur, i lidh sytë me ideologji.
Imagjinata është i vetmi vend në botë ku njeriu mund të banojë.
Mësimdhënia e përjashton njeriun nga detyrimi për të mësuar.
Të jesh historian kërkon një talent të rrallë. Për të bërë histori gjithçka që duhet është pak paturpësi.
Vlerat, si shpirti, lindin në kohë, por nuk i përkasin atij.
Paliativi më i mirë për ankthin është bindja se Zoti ka një sens humori.
Revolucionet e vërteta nuk fillojnë me shpërthimin e tyre publik, por përkundrazi përfundojnë me të.
Gabimi politik i pandreqshëm i njeriut të vullnetit të mirë është të presupozojë në mënyrë naive se në çdo moment është e mundur të bëhet ajo që duhet bërë. Këtu, ku ajo që është e nevojshme është shpesh e pamundur.
Historia, nëse e ndjekim me sytë e një partizani, në vend që ta vëzhgojmë me kuriozitet të thjeshtë, na bën të lëkundemi marrëzisht përpara e mbrapa mes nostalgjisë dhe zemërimit.
Të gjesh veten në mëshirën e tekave të njerëzve, falë të drejtës universale të votës, është ajo që liberalizmi e quan garancia e lirisë.
Perceptimi i realitetit, sot, vdes i dërrmuar mes punës moderne dhe argëtimit modern.
Një rrjedhë e vazhdueshme lajmesh pushton ekzistencën sot, duke shkatërruar heshtjen dhe paqen e jetëve të përulura, pa shfuqizuar lodhjen e tyre.
Burokracia nuk është e frikshme sepse paralizon, por sepse funksionon.
Bota do të ishte edhe më e lodhshme nëse do të ishte aq e lehtë për të vepruar sa për të ëndërruar.
Demokratizimi i erotizmit ka shërbyer të paktën për të na treguar se virgjëria, dëlirësia, pastërtia, nuk janë plaka të hidhura dhe të sëmura, siç besuam ne, por vesta të heshtura të një flake të pastër.
Rënia e të fuqishmëve na duket si një dekret i providencës, sepse na kënaq zilinë.
Mençuria zbret për të mos harruar kurrë as asgjësinë që është njeriu, as bukurinë që ndonjëherë lind në duart e tij.
Po afrohet epoka në të cilën natyra, e zhvendosur nga njeriu, nuk do të mbijetojë veçse në arboretume dhe muzeume.
Për librin e botës, ne nuk dimë gjë tjetër veç faqeve të shkruara në një gjuhë që nuk e kuptojmë.
Le të mos i japim askujt rast të jetë i poshtër. Ai do të përfitojë prej tij.
Përgjithësimi zgjeron fuqinë tonë dhe varfëron shpirtin tonë.
Despotizmat e vjetër kufizoheshin në mbylljen e njeriut në jetën e tij private; ata të pullës së re preferojnë që ai të mos ketë veçse një jetë publike. Për të zbutur njeriun gjithçka që duhet bërë është të politizojë të gjitha gjestet e tij.
Një historian i madh nuk është aq shumë ai që vëren defekte në atë që admiron, sesa ai që pranon virtytet në atë që urren.
Të dish se cilat reforma i duhen botës është e vetmja simptomë e qartë e marrëzisë.
Dënimi i njeriut që kërkon veten është se ai e gjen veten.
Demokracia nuk ia beson pushtetin askujt që nuk i bën nderin e sakrifikimit të ndërgjegjes dhe shijes së tij.
Meqenëse ato gjëra që mosha nuk i fisnikëron janë po aq të rralla sa burrat që i fisnikëron mosha, bota moderne shkatërron gjërat e vjetra dhe zgjat pleqërinë e njeriut.
Revolucioni i parë shpërtheu kur një budallai i ra në mendje se ligji mund të shpiket.
Historiani merret me historinë si një artist që pikturon një portret. Sociologu si një polic që shton dosjen e tij.
Porta e realitetit është horizontale.
Nëse evropianët heqin dorë nga veçoritë e tyre për të gjeneruar “evropianin e mirë”, kemi frikë se ata vetëm do të lindin një tjetër amerikan.
Progresi në fund zbret në vjedhjen nga njeriu të asaj që e fisnikëron, për t’i shitur me çmim të lirë atë që e degradon.
Historia do të reduktohej në një inventar llojesh nëse secili prej rasteve të tij tipike nuk do të ishte i trashëguar tek një person.
Ata që heqin zinxhirët e njeriut lirojnë vetëm një kafshë.
Kolonia që fiton pavarësinë e saj kalon nga imitimi i pranuar në origjinalitet artificial.
Bota moderne kërkon që ne të miratojmë atë që as nuk duhet të guxojë të na kërkojë të tolerojmë.
Ne ia dalim të themi atë që duam vetëm kur rastësisht themi atë që duhet.
Muza nuk viziton njeriun që punon më shumë, apo njeriun që punon më pak, por këdo që ajo ndjen.
Ata që kërkojnë të heqin tjetërsimin e njeriut duke ndryshuar strukturën juridike të ekonomisë, të kujtojnë njeriun që e zgjidhi problemin e fatkeqësisë së tij martesore duke shitur divanin ku ndodhi tradhtia bashkëshortore.
Filozofia është arti i formulimit të qartë të problemeve. Shpikja e zgjidhjeve nuk është një profesion i intelekteve serioze.
/shkollaesuksesit.com
