Max Karl Planck ishte një fizikan teorik gjerman që zbuloi kuantumin e veprimit, duke lindur kështu një fushë studimi të njohur si teoria kuantike.
Ai u nderua me Çmimin Nobel në Fizikë për këtë kontribut monumental në këtë fushë. Zbulimi i kuanteve të energjisë i dha atij edhe titullin “Babai i fizikës kuantike”.
Në këtë artikull, ne hedhim një vështrim në disa nga citimet më të bukura nga Max Planck.
Gjykata më e lartë është në fund të fundit ndërgjegjja dhe bindja jote—që vlen për ty, për Ajnshtajnin dhe për çdo fizikant tjetër.
Ajo që sot duket e paimagjinueshme do të shfaqet një ditë, nga një këndvështrim më i lartë, mjaft e thjeshtë dhe harmonike.
Ata [shkencëtarët] që nuk i pëlqejnë mendimet argëtuese kontradiktore, nuk ka gjasa ta pasurojnë shkencën e tyre me ide të reja.
Asnjë barrë nuk është aq e rëndë për një njeri sa një varg ditësh të lumtura.
Kushdo që është angazhuar seriozisht në punë shkencore të çfarëdo lloji e kupton se mbi hyrjen e portave të tempullit të shkencës janë shkruar fjalët: “Duhet të keni besim”.
Një risi e rëndësishme shkencore rrallë del në rrugën e saj duke fituar gradualisht dhe duke kthyer kundërshtarët e saj: Ajo që ndodh është se kundërshtarët gradualisht vdesin.
Shëndeti ruhet vetëm me punë.
Njeriu që nuk mund të imagjinojë herë pas here ngjarje dhe kushte të ekzistencës që janë në kundërshtim me parimin shkakësor siç ai e di, nuk do ta pasurojë kurrë shkencën e tij duke shtuar një ide të re.
Kjo është një nga gjëegjëzat më të vjetra të njeriut. Si mund të harmonizohet pavarësia e vullnetit njerëzor me faktin se ne jemi pjesë përbërëse e një universi që i nënshtrohet rendit të ngurtë të ligjeve të natyrës?
Eksperimenti është mjeti i vetëm i dijes që disponojmë. Gjithçka tjetër është poezi, imagjinatë.
Nuk është posedimi i së vërtetës, por suksesi që ndjek kërkimin e saj, që e pasuron kërkuesin dhe i sjell atij lumturi.
Kur ndryshoni mënyrën se si i shikoni gjërat, gjërat që i shikoni ndryshojnë.
Shkenca nuk mund të zgjidhë misterin përfundimtar të natyrës. Dhe kjo sepse, në analizën e fundit, ne vetë jemi pjesë e misterit që po përpiqemi të zgjidhim.
Gjithmonë e kisha parë kërkimin për absoluten si detyrën më fisnike dhe më të vlefshme të shkencës.
Asnjëherë nuk është e mundur të parashikohet një dukuri fizike me saktësi të pakufizuar.
Cilësia e parë dhe më e rëndësishme e të gjitha mënyrave shkencore të të menduarit duhet të jetë dallimi i qartë midis objektit të jashtëm të vëzhgimit dhe natyrës subjektive të vëzhguesit.
Përsëri dhe përsëri plani imagjinar mbi të cilin dikush përpiqet të ndërtojë atë rend prishet dhe më pas ne duhet të provojmë një tjetër.
Zbulimet shkencore dhe njohuritë shkencore janë arritur vetëm nga ata që kanë shkuar në ndjekje të tij pa ndonjë qëllim praktik.
Dhe ashtu siç është me gjithë jetën ashtu është edhe me shkencën. Ne jemi gjithmonë duke luftuar me relativen kundrejt absolutes.
Shkencë… do të thotë një përpjekje e paqëndrueshme dhe zhvillim i vazhdueshëm në përparim drejt një qëllimi që intuita poetike mund ta kuptojë, por intelekti nuk mund ta kuptojë kurrë plotësisht.
Ne nuk kemi të drejtë të supozojmë se ekzistojnë ligje fizike, ose nëse ato kanë ekzistuar deri më tani, se do të vazhdojnë të ekzistojnë në mënyrë të ngjashme në të ardhmen.
Shkenca rrit vlerën morale të jetës, sepse rrit dashurinë për të vërtetën dhe nderimin.
Eksperimentuesit janë trupat tronditëse të shkencës.
Një shkencëtar është i lumtur, jo duke u mbështetur në arritjet e tij, por në përvetësimin e vazhdueshëm të njohurive të reja.
Supozimi i një determinizmi absolut është themeli thelbësor i çdo kërkimi shkencor.
Një eksperiment është një pyetje që shkenca ia shtron Natyrës dhe një matje është regjistrimi i përgjigjes së Natyrës.
Ne duhet të supozojmë pas kësaj force ekzistencën e një mendjeje të ndërgjegjshme dhe inteligjente. Kjo mendje është matrica e të gjithë materies.
E gjithë materia buron dhe ekziston vetëm për shkak të një force e cila e sjell grimcën e një atomi në dridhje dhe mban të bashkuar këtë sistem diellor më të vogël të atomit.
Një e vërtetë e re shkencore nuk triumfon duke i bindur kundërshtarët e saj dhe duke i bërë ata të shohin dritën, por sepse kundërshtarët e saj përfundimisht vdesin dhe rritet një brez i ri që e njeh atë.
Egoja është diktati i menjëhershëm i ndërgjegjes njerëzore.
Nga vij dhe ku shkoj? Kjo është pyetja e madhe e padepërtueshme, e njëjtë për secilin prej nesh. Shkenca nuk ka përgjigje për të.
Para çdo shkence para së gjithash ekziston besimi.
Çdo gjë për të cilën ne flasim, gjithçka që ne e konsiderojmë si ekzistuese, postulon vetëdijen.
Unë e konsideroj lëndën si derivat nga vetëdija. Ne nuk mund të qëndrojmë prapa vetëdijes.
/shkollaesuksesit.com
