Shumë kohë më parë, një tufë pëllumbash jetonte në një pyll të dendur. Midis tyre ishte një pëllumb plak i mençur. Çdo pëllumb në tufë respektonte pëllumbin e vjetër të mençur.
Gjatë ditës, pëllumbat fluturonin në të gjithë xhunglën, në kërkim të ushqimit dhe ujit dhe para se të binte nata, ata ktheheshin në folenë e tyre.
Një ditë, teksa kërkonin ushqim, panë kokrra orizi të përhapura në tokë. Të gjithë pëllumbat, menjëherë vendosën të fluturojnë poshtë dhe të hanë atë kokërr orizi.
Por pëllumbi i mençur mendoi: “Si mund të gjendej kaq shumë oriz në këtë pyll të dendur?”. Ai dyshoi se mund të ishte një kurth i vendosur nga gjueti i zogjve dhe u përpoq të ndalonte të gjithë pëllumbat e tjerë, por asnjëri prej tyre nuk e dëgjoi pasi ishin shumë të uritur.
Kur të gjithë pëllumbat mbaruan së ngrëni oriz dhe u përpoqën të fluturonin mbrapa, ata e kuptuan se me të vërtetë ishte një kurth i hedhur nga gjuetari i zogjve. Pëllumbat nuk ishin në gjendje të fluturonin mbi këmbët e tyre pasi ajo u mbërthye në rrjetë.
Pëllumbi plak i mençur vendosi të ulej në degën e një peme aty pranë në vend që të zbriste për të ngrënë kokrra orizi.
Së shpejti, gjuetari i zogjve pa pëllumbat e bllokuar. Ai qeshi, “Ah! Kaq shumë pëllumba, do t’i vendos në kafaze dhe do t’i shes në treg.”
Pëllumbi i urtë pa një kafaz zogjsh që po vinte drejt pëllumbave të bllokuar në rrjetë. Nga ana tjetër, pëllumbat po përpiqeshin dëshpërimisht të çliroheshin nga rrjeta duke tërhequr rrjetën në drejtimin e tyre, secili dëshpërimisht për të shpëtuar veten.
Asgjë nuk mund t’i ndihmonte pëllumbat të çliroheshin nga rrjeta. Të gjithë thirrën: “Çfarë duhet të bëjmë tani? Sado që të përpiqemi, nuk mund ta heqim qafe këtë rrjetë.”
Ata shikuan pëllumbin plak të urtë dhe iu lutën: “Të lutem na shpëto”.
Pëllumbi i mençur këshilloi: “Ju u kapët në atë rrjetë sepse të gjithë menduat njësoj, dhe tani që doni të dilni prej saj secili po mendon të shpëtojë veten e tij. Mos u përpiqni të fluturoni me radhë secili për të shpëtuar veten. Në vend të kësaj, përpiquni të fluturoni lart së bashku dhe mbani rrjetën në ajër me vete.”
Të gjithë pëllumbat e dëgjuan dhe filluan të përplasnin krahët së bashku dhe në atë moment filluan të fluturojnë së bashku me rrjetën ende të mbërthyer në këmbë.
Zgjedhësi i zogjve e pa me mosbesim këtë akt të bashkimit të pëllumbave.
Pastaj pëllumbi i mençur e udhëhoqi të gjithë tufën, dhe së bashku me rrjetën në ajër kërcyen në pemën ngjitur. Rrjeta mbeti e mbërthyer nëpër degët e pemës dhe pëllumbat shpëtuan prej saj një e nga një.
Gjuetarit nuk i kishte ndodhur kurrë një ngjarje e tillë dhe mbeti i habitur nga ajo që i panë sytë, dhe mbeti me kafazin bosh në duar. Pëllumbat u larguan që të gjithë nga aty dhe gjithashtu falënderoi pëllumbin e mençur të vjetër që i shpëtoi jetën.
Pëllumbi i mençur tha: “Sa herë që bëni një gabim kolektiv, duke u bashkuar të gjithë në të njëjtin mendim të gabuar, ateherë e vetmja gjë që ju shpëton, ju nxjerr nga kurthi, apo nga balta, është një veprim kolektiv i njëkohshëm, një akt bashkimi, në mënyrë që forca e përbashkimit të jetë më e madhe se ajo e pengimit.”
/shkollaesuksesit.com
