Sidriti e Meri Bejleri udhëtuan drejt Lushnjes. Teksa kalojnë këto rrugica, shohin varfërinë. Ende nuk e kanë parë se në çfarë kushtesh jetojnë tre fëmijët e nëna e tyre, Zare Buba.
Me t’u përballur me derën e shtëpizës, e kuptojnë menjëherë mjerimin. Dera e ndryshur krejtësisht me zorr hapet.
Sidriti: Që tani shtëpia, qenka e hapur komplet. Kur bie shi besoj…
Nëna e tre fëmijëve, Zarja: Komplet me ujë mbushet.
13 vjeçarja, Maria: Keq është, muret janë të çarë, lagështirë po, kur bie shi futet brenda uji.
Sidriti: Drita nuk keni patur?
Zarja: Jo.. pa drita e ujë. Kështu jetojmë. Me ato lekë që marr unë, ç’të bëj më parë, vajzat janë në shkollë
Sidriti: Pa drita keni jetuar?!
“Hajde tani të çohemi. Çohuni të shkojnë diku tjetër ku është më mirë!”-i thotë Sidriti kësaj familje të vuajtur.
Sidriti, Meri, fëmijët e Zarja largohen nga kjo shtëpi e shkatërruar. Fëmijët ende nuk e dinë se po ecin drejt shtëpisë së tyre të re. Sidriti i drejton tek banesa, duke i thënë se po ndalojnë në shtëpinë e ‘një miku’ të tij.
“Reshat, ky miku im quhet Beni… a po e thërret njëherë?”- i thotë Sidriti 8 vjeçarit, e pasi vogëlushi thërret e askush nuk përgjigjet, Sidriti i jep dhuratën e madhe Reshatit. Janë çelësat e shtëpisë së tyre të re.
“Çfarë shkruan aty?”-pyet Sidriti.
“Shqiptarët për Shqiptarët”- thotë vogëlushi.
Ndiqeni në klipin më poshtë gëzimin e këtyre fëmijëve, kur hyjnë në shtëpinë e tyre të re.