Anton Pavlovich Chekhov është dramaturgu më i madh, i cili tani njihet jashtë vendit jo më pak se në atdheun e tij. Veprat e tij janë përkthyer në mbi 100 gjuhë, dhe dramat e tij janë akoma në skenë në teatrot e botës.
Ai ishte një nga shkrimtarët e parë që ndaloi së imponuari mendimin e tij te lexuesi dhe i dha mundësinë për të nxjerrë konkluzionet e tij.
Ne i mbajmë me kujdes në kujtesën tonë citimet e Anton Pavloviçit nga veprat, letrat dhe fletoren e tij. Dhe në fund diçka extra, do të gjeni historinë e dikujt që dëshmon se si ndonjëherë bëhet papritmas e dobishme të njohësh thëniet e klasikëve.
Nëse dëshironi që të keni pak kohë, atëherë mos bëni asgjë.
I tillë është fati njerëzor: nëse nuk gaboni në gjënë kryesore, atëherë do të gaboheni në veçantitë e saj. Askush nuk e di të vërtetën.
Nuk është pesimizëm ose optimizëm, por fakti që nëntëdhjetë e nëntë në njëqind nuk kanë mend.
Një njeri i ndershëm skuqet nga turpi edhe para një qeni.
Unë me të vërtetë dua të ha, të pi, të fle dhe të flas për letërsi, domethënë të mos bëj asgjë dhe në të njëjtën kohë të ndjehem si njeri për së mbari.
Nëse veprimi juaj shqetëson dikë, kjo nuk do të thotë që është i keq.
Asnjëherë nuk është herët të pyesni veten: A jam duke bërë diçka apo vij vërdallë kot?
I dinë të gjitha dhe kuptojnë gjithçka vetëm budallenjtë dhe sharlatanët.
Ka minuta në të cilat ju mund të jepni muaj dhe vite.
Ajo që përjetojmë kur jemi të dashuruar mund të jetë një gjendje normale. Të biesh në dashuri i rrëfen një personi se si duhet të jetë.
Është interesante të martohesh vetëm për dashuri; të martohesh me një vajzë vetëm sepse është e bukur është si të blesh vetes një gjë të panevojshme në treg vetëm sepse është e mirë për t’u parë.
Sa lumturi e madhe është të duash dhe të dashurohesh, dhe çfarë tmerri të ndjesh që ke filluar të biesh nga kjo kullë e lartë!
Në çështjet e dashurisë, dhe veçanërisht në martesë, sugjestionimi luan një rol të madh.
Gruaja mashtruese është një kotele e ftohtë që nuk duhet ta prekni, sepse dikush tjetër tashmë e mbante atë.
Nëse doni të bëheni një optimist dhe të kuptoni jetën, atëherë pushoni së besuari në ato që thonë dhe shkruajnë, por vëzhgoni veten dhe thellohuni në të.
Ecja nëpër të dhe lënia pas shpine e atij shtegut me fantazmë që na pengon të jemi të lirë dhe të lumtur – ky është qëllimi dhe kuptimi i jetës sonë.
Paqja dhe kënaqësia e një personi nuk është jashtë tij, por përbrenda tij.
Sa e këndshme është të qëndrosh i palëvizur në divan dhe të dish që je vetëm në dhomë!
Lumturia e vërtetë është e pamundur pa vetminë.
Nëse meditoni më shpesh, atëherë do të kuptoni se sa e parëndësishme është gjithçka e jashtme që na shqetëson.
Në mënyrë që të ndjeni lumturi në vetvete pa ndërprerje, madje edhe në momentet e pikëllimit dhe trishtimit, ju duhet: a) të jeni në gjendje të kënaqeni me të tashmen dhe b) të shijoni vetëdijen se “mund të ishte më keq”.
Nëse të gjithë njerëzit arrinin një marrëveshje dhe papritmas bëheshin të sinqertë, gjithçka e keqe mes tyre do të shkonte në ferr.
“Cinik” është një fjalë greke, e përkthyer në gjuhën tuaj, që do të thotë: një derr, i cili dëshiron që e gjithë bota të dijë se ai është një derr.
Është mirë atje ku nuk jemi: në të shkuarën nuk jemi më atje, dhe duket bukur.
Një person i zakonshëm e pret të mirën ose të keqen nga jashtë, domethënë nga një send apo person, ndërsa një njeri që mendon – nga vetja e tij.
Një etikë e mirë nuk është që të mos derdhni salcë në mbulesë tavoline, por që nuk do ta vini re nëse dikush tjetër e bën.
Askush nuk dëshiron të dojë njeriun e zakonshëm në ne. Është gjithashtu keq që diçka të dashurohet tek ne që shpesh nuk e duam ose respektojmë në veten tonë.
Thjesht duhet të filloni të bëni diçka për të kuptuar se sa pak njerëz të ndershëm dhe të mirë ekzistojnë.
Kur t’i tregoni se çfarë është, atëherë një person do të jetë më i mirë.
Do të shikoni një krijesë tjetër poetike: mëndafsh, eter, gjysmëperëndi, një milion entuziazme dhe pastaj do t’i shikoni në shpirt – një krokodil i zakonshëm!
Kur dija është vërtet pasuri:
Thëniq e Çehovit “pagoi” udhëtimin tim të parë. Në familjen tonë, unë jam e vetmja që shkova në universitet për të studiuar, dhe nëna ime kishte shumë shpresë te unë. Ajo tha që nëse unë e përfundoj vitin vetëm 10-ta, ajo do të më japë para për një udhëtim në Evropë. Dhe tani provimi i fundit në filozofi, unë jam duke ecur mirë, por është e qartë që nuk arrij në pesë të parët e klasës. Mësuesi po përpiqet të testojë, dhe i drejton pyetje klasës, një e nga një. Dhe tha këtë: “Kjo është pyetja e fundit. Kush përgjijget saktë, ka notën 10-të. Dhe ai pyet: “Jepni një shembull të ndonjë paradoksi”. Dhe pikërisht në atë kohë unë po lexoja ditarët e Çehovit dhe menjëherë thashë: “Nëse dëshiron që të kesh pak kohë, atëherë mos bëj asgjë”. Mora dhjetë. © “Heard” / Ideer
/shkollaesuksesit.com
