Sulmuesi i Hamburgut ishte një ish-anëtar i Dëshmitarëve të Jehovait. Se çfarë do të thotë të dalësh nga sekti dhe si mund të ndodhë një akt i tillë i përgjakshëm, e shpjegon për Blick, Micha Barth.
Të enjten në mbrëmje u regjistruan të shtëna në një shërbim të Dëshmitarëve të Jehovait në Hamburg (D).
Shtatë persona janë vrarë nga të shtënat dhe disa janë plagosur rëndë. Autori Philipp F.* 35 vjeç, ish-anëtar i sektit. Me të mbërritur policia në vendin e krimit ai vret dhe veten.
Bankieri mësohet se është larguar nga komuniteti fetar një vit e gjysmë më parë. Me sa duket jo me të mira, siç njoftuan autoritetet hetuese të Hamburgut në një konferencë për media. Micha Barth 45 vjeçe e di se çfarë do të thotë të jesh i përjashtuar nga komuniteti fetar. Së bashku me gruan e tij Natalie 44 vjeçe, ai ishte anëtar i sektit deri në vitin 2018 dhe mund të imagjinojë se dalja mund ta kishte motivuar sulmuesin për të kryer një gjakderdhje.
«Nëse dëshiron të dalësh, duhet të njoftosh pleqtë e kongregacionit. Pas kësaj, duhet të siguroheni personalisht ose përmes telefonit se vërtet dëshironi të largoheni”, shpjegon Barth.
“Kur kjo të bëhet, vendimi do t’i shpallet asamblesë dhe pastaj çdo anëtar do të dijë se çfarë të bëjë: të ndërpresë kontaktin.
“S’ka seks para martesës dhe as transfuzion gjaku”
Dëshmitarët e Jehovait shpesh dëshirojnë të përdorin mjedisin shoqëror si një mjet presioni. Takimet do të mbaheshin dy herë në javë ku anëtarët do të informoheshin për të drejtat dhe detyrat e tyre.
Kjo bëhet, për shembull, me lexime nga “Kulla e Rojës”, revista e bashkësisë fetare. “Është një program shumë specifik. Pas studimit të ‘Kullës së Rojës’, ka gjithmonë një seancë pyetje-përgjigje dhe shpjegohet sërish se çfarë e klasifikon organizata si të drejtë dhe çfarë të gabuar”, tregon ai. Ai vetë ka lindur në sekt.
«Për Dëshmitarët e Jehovait ka një Zot, Jehovai.Në varësi të drejtpërdrejtë të tij është organizata tokësore e administruar nga tetë njerëz në Nju Jork. Ata janë të ndikuar drejtpërdrejtë nga Zoti dhe vendosin mësimet dhe parimet,” shpjegon Barth.
Ai kurrë nuk e kuptoi vërtet të gjithë këtë, por:
“Nuk doja të isha barrë për nënën dhe gjyshen time, sepse babai im pati një aksident dhe kjo është arsyeja pse unë vrapova drej tyre”.
Izolimi social si mjet presioni
Sot ai mund të tundë kokën vetëm për rregullat strikte të sektit.
“Për shembull, nuk ka seks para martesës dhe as transfuzion gjaku – edhe nëse jeni duke vdekur ose nëse keni fëmijë. Shkuarja në kolegj është gjithashtu e neveritshme: njeriu duhet t’i kushtojë të gjithë kohën Zotit dhe kulti e sheh kolegjin si një shpërqendrim.”
Përveç kësaj, gratë praktikisht nuk kanë të drejta në komunitet, vendimmarrësit janë burrat. Miqësitë jashtë sektit nuk tolerohen:
“Dhe nëse më pas vendosni të largoheni, do të përjashtoheni plotësisht nga sekti dhe çdo kontakt, madje edhe me familjen është tabu.”
Anëtarët e bëjnë këtë shumë fort, thotë ai dhe jep një shembull:
“Gruaja ime deri më sot nuk ka qenë më në kontakt me familjen e saj, madje edhe kur nëna vdiq vitin e kaluar, nuk kishte asnjë kontakt”.
Izolimi total social
Thelbi i çështjes: “Nëse keni lindur në sekt dhe nuk keni pasur kurrë miqësi jashtë, është e vështirë për ju të vendosni kontakte të reja shoqërore”. Ju jetoni plotësisht të izoluar nga shoqëria. Dhe pikërisht kjo bëri që shumë nga ata që ishin larguar të kthehen në sekt nga vetmia dhe dëshpërimi.
“Mund ta imagjinoj të njëjtën gjë me rastin në Hamburg: nëse një burrë përjashtohet nga organizata dhe nuk lejohet më të shohë gruan, fëmijët, miqtë dhe familjen e tij, atëherë akte të tilla janë mjaft të imagjinueshme”, thotë Micha Barth për Blick.
“Është absolutisht e tmerrshme ajo që një kult mund t’u bëjë njerëzve.”
Për psikologun e diplomuar Dieter Rohmann 63 vjeç, ka një dëshpërim të thellë pas veprës së përgjakshme, për të cilën mund të fajësohet pjesërisht sekti.
“Nga ajo që dihet kemi të bëjmë me një të ashtuquajtur përjashtim. Kështu e quajnë Dëshmitarët e Jehovait përjashtimin e një anëtari nga komuniteti fetar”, shpjegon ekspertja e sektit në Mynih.
“Philipp F. me sa duket është ndjerë i turpëruar. Ai ndoshta ka pasur edhe vështirësi profesionale për shkak të Coronës.Dhe kështu ai humbi kontrollin”.
“Përjashtimi do të thotë dëbim përgjithmonë”
Dieter Rohmann i ka ndjekur Dëshmitarëve e Jehovait për 40 vjet. Që atëherë ajo është kujdesur për më shumë se 300 të përjashtuar. “Kushdo që është anëtar nuk i lejohet të ketë miqësi me njerëz të tjerë, pra me siç i quan sekti, njerëz të kësaj bote. Nëse tani përjashtohet një anëtar, atëherë prishet çdo lidhje me anëtarët e sektit”.
Edhe vetë prindërit, vëllezërit e motrat, vëllezërit dhe motrat në shpirt nuk duhet të kenë më asnjë kontakt me “mohuesin e fesë”. Me përjashtimin/daljen, të prekurit izolohen socialisht nga komuniteti.”
Duke qenë se ata nuk kanë lidhje shoqërore me njerëzit jashtë sektit, kjo çon në një vetmi të thellë, shpesh në ankth, panik dhe depresion.
“Ju jeni në rënie të lirë”, thotë Dieter Rohmann.
“Ju pyesni veten: a nuk jam dashuruar kurrë? Ata e kuptojnë se kulti ishte gjithmonë i pari”.
“Të përjashtuarit bëhen të jashtëligjshëm,” vazhdoi Rohmann.
Autori nga Hamburgu ishte një person inteligjent, shumë i devotshëm dhe, si shumica e anëtarëve të kultit, sigurisht një pacifist.
Ai duhet ta ketë gjetur situatën e tij aq të pashpresë sa më në fund kapi pistoletën.
Si gjuajtës, ai kishte akses në armë zjarri. Katastrofa mori rrugën e saj.
Ish anëtarët e kultit shpesh kanë vetë-dyshim të madh
Shumica e atyre që braktisin kultin janë midis moshës 20 dhe 35 vjeç, thotë Dieter Rohmann. Shumë prej tyre u rritën me familjet e tyre në sekt.
“Në një moment, pasi u larguan, të gjithë kishin të njëjtën përvojë: ndjenjën e pavlefshmërisë. Ata pyesin veten: a nuk kam qenë kurrë i dashur për hir të vetvetes?Asnjëherë pa kushte? Nuk kam pasur ndonjëherë rëndësi?
Ata e kuptojnë se komuniteti dhe ideologjia e tij ka qenë gjithmonë i pari – dhe ata të pambrojtur në vend të dytë.Kjo është shumë, shumë e vështirë për t’u përballuar”, thotë Dieter Rohmann. Të braktisurit dhe të përjashtuarit shpesh kanë nevojë për ndihmë, si mbështetje psikologjike, por mbi të gjitha, sipas ekspertes, shkëmbim me bashkëvuajtësit, “mundësisht në grupe vetëndihme”.
Nëse dëshpërimi i Philipp F. do të njihej dhe do t’i jepej një dorë mjaft herët, masakra në Hamburg-Alsterdorf mund të mos kishte ndodhur kurrë.
