Një herë një dishepulli do t’i jepej prova e fundit nga mësuesi i tij. Pasi të kalonte shugurimin e tij të fundit, ai do të shpallej i përndritur.
Dishepulli shkoi te mësuesi dhe i tha: “Jam gati. Të lutem më trego se çfarë duhet të bëj për shugurimin tim të fundit.”
Mjeshtri tha: “Duhet të shkosh te Mbreti, herët në mëngjes. Duhet të jeni vizitori i parë i Mbretit për atë ditë. Sepse Mbreti e ka zakon, kushdo që i vjen i pari, kërkon çfarëdo, mbreti do ta japë.
Mbreti është i urtë, kujdeset për njerëzit e tij aq mirë sa njerëzit e harruan dhe kishin kaluar vite dhe askush nuk shkonte te Mbreti herët në mëngjes për të kërkuar asgjë.
Mbaj mend, pasi të zgjohet sapo lind dielli, gjëja e parë që bën Mbreti është të shkojë në kopshtin e tij për të ecur. Pra, të jesh atje.”
Dishepulli ndoqi këshillën. Ai nuk humbi asnjë shans dhe ishte në kopshtin e Mbretit në orën 3 herët të mëngjesit, duke e pritur atë.
Ndërsa dielli po lindte, Dishepulli pa që Mbreti erdhi në kopsht.
Dishepulli shkoi te Mbreti dhe u përkul. Mbreti tha: “A keni nevojë për ndonjë gjë? Ju mund të kërkoni çdo gjë dhe unë do t’jua jap.”
Dishepulli vinte nga një familje e varfër dhe kur Mbreti tha se mund të kërkonte çdo gjë, e pushtuan dëshira të mëdha.
Për të qenë i sigurt, Dishepulli e pyeti përsëri: “Çfarë do të thuash me ndonjë gjë?”
Mbreti u përgjigj: “Unë dua të them çdo gjë. Ju mund të kërkoni ar, pallat ose edhe nëse dëshironi gjithë mbretërinë time, unë do t’jua jap”.
Dishepulli i gjorë nuk mund të mendonte vetëm për një gjë. Ai mendoi se mund të jetë duke kërkuar për dhjetë mijë rupi, por pikërisht atëherë ai mendoi pse jo dhjetë mijë monedha ari, pse jo njëqind mijë monedha.
Mendja e dishepullit vazhdonte të mendonte vazhdimisht për gjithnjë e më shumë gjëra.
Mbasi priti pak, Mbreti tha: “Duket se nuk jeni gati të pyesni, unë do të shkoj në shëtitjen e mëngjesit, ndërkohë që ju vendosni. Kur të kthehem, do t’ju jepet çdo gjë që kërkoni”.
Për gjysmë ore, ai vazhdoi të mendonte.
Kur erdhi Mbreti, dishepulli tha: “Madhëri, nëse je kaq i gatshëm të japësh, unë kërkoj gjithçka. Gjithçka që keni – Mbretërinë Tuaj. Të gjitha pasuritë tuaja, pallatet tuaja – gjithçka.”
Duke dëgjuar këtë, Mbreti ra në gjunjë, filloi t’i lutej Zotit, lotët i rridhnin nga sytë – nga gëzimi i madh, ekstazë.
Ai po falënderonte Zotin duke thënë: “E kam pritur një njeri të tillë. Sa shumë kohë kam pritur. Më në fund i dëgjuat lutjet e mia. Tani ai ka ardhur dhe unë jam i lirë nga të gjitha këto marrëzi. Faleminderit!”
Kur Mbreti po ia thoshte të gjitha këto gjëra Perëndisë, dishepull i ri ishte duke qëndruar pranë tij dhe filloi të mendonte: “Çfarë është puna? Pse Mbreti po ndihet kaq i lumtur duke hequr dorë nga mbretëria, në çfarë po futem? Nëse për tridhjetë vjet ai është lutur për ta lënë këtë, atëherë nuk ia vlen aspak. Po futem në telashe të panevojshme.”
Dishepulli ra në gjunjë, preku këmbët e mbretit dhe tha: “Madhëri, unë jam djalë i ri, jam budalla. Ju lutem më falni. Nuk dua asgjë. Lutja juaj drejtuar Zotit më bëri të kuptoj gabimin tim. Faleminderit. Te lutem nuk dua asgje. Unë dua të kthehem në pyll tek zotëria im.”
Mbreti u përpoq ta bindte duke i kërkuar që të qëndronte për një kohë dhe të shikonte përreth, por Dishepulli përsëri refuzoi duke thënë: “Unë nuk mund të qëndroj këtu, as për një moment të vetëm, sepse mendja ime mund të më tradhtojë. Një përndritje më ka ndodhur. Ju jam mirënjohës.”
Kur dishepulli i ri u kthye, ai i tregoi të gjithë historinë zotërisë së tij. Pasi e dëgjoi me vëmendje Mjeshtri i tha: “Shugurimi juaj ka mbaruar. Tani, asgjë nuk do të të bëjë kurrë skllav. Tani, ju jeni vigjilent, i vetëdijshëm, i lirë. Ju keni kaluar. Jam i lumtur.”
/shkollaesuksesit.com
