Një herë Sulltan i Dubait vendosi të udhëtonte në det me disa nga oborrtarët e tij të preferuar. Të gjithë u bashkuan në ditën e caktuar dhe lundruan në qiell të hapur.
Megjithatë, ndërsa anija u largua nga toka, një nga oborrtarët e tij, i cili nuk kishte parë as patur lundrime mëparë, filloi të kaplohej nga paniku. I ulur në kuvertën e anijes, ai qau dhe bërtiti.
Sulltani u përpoq ta qetësonte, por ai nuk e dëgjoi. Shumë njerëz në anije u përpoqën ta qetësonin, por asgjë nuk mund ta ndihmonte.
Udhëtimi të gjithëve, i cili duhet të ishte argëtues dhe i qetë në qiellin blu të pastër, u shndërrua në një udhëtim të mundimshëm. Sulltani nuk dinte çfarë të bënte.
Dy ditë kaluan kështu. Ai oborrtar nuk pranoi as të hante e të flinte. Të gjithë në anije u shqetësuan nga sjellja e tij. Sulltani mendoi se mund të ishte më mirë të ktheheshin në port.
Pikërisht atëherë një burrë erdhi tek ai dhe i tha: “Madhëria juaj, me lejen tuaj, unë do të mund ta qetësoj. Vetëm nëse më lejoni të përdorni mënyrat e mia pa pyetur.”
Pa asnjë hezitim, Sulltani tha: “Patjetër. Ju keni lejen time. Jo vetëm kaq, por nëse keni sukses, unë do të shpërblej për zgjidhjen e problemit.”
Zotëria doli jashtë dhe i tha ekuipazhit: “Hidheni qarramanin në det”.
Ekuipazhi fillimisht hezitoi, por ai burrë kishte lejen e Sulltanit, kështu që ata e kapën atë burrë dhe e hodhën në oqean.
Oborrieri përpëlitej dhe po mbytej, gëlltiti shumë ujë deti. Pastaj u mbush me frymë dhe bërtiti më fort dhe përsëri gëlltiti akoma më shumë. Kjo ndodhi 2-3 herë dhe më pas zotëria urdhëroi që tërhiqnin zvarrë në bord.
Ai tani ishte në anije, dhe këtë herë askush nuk dëgjoi asnjë ankesë të vetmi prej tij dhe pjesa tjetër e lundrimit ishte e qetë. Të gjithë kaluan një ditë të këndshme, paqësore.
Pas përfundimit të udhëtimit, anija u kthye në port.
Në ditën e rikthimit, para se të nisej nga anija, Sulltani shkoi ta takonte atë zotërinë që zgjidhi problemin dhe e pyeti: “Nga e dije se, duke e hedhur atë në ujë, ai do të qetësohej?”
Burri u përgjigj: “Për shkak të përvojave sime në martesë. Pasi u martova, unë isha gjithmonë i tmerruar se mos humbja gruan time dhe nuk do të ndalojë së bërtituri dhe shqetësuarit e saj, siç bëri ai oborrtar në anije.
Një ditë gruaja ime nuk mundi më dhe më la. Të jetoja pa të ishte një përvojë e tmerrshme për mua. Ajo u kthye vetëm kur i premtova se nuk do t’i bërtisja përsëri ose nuk do ta mundoja me frikën time.
Në të njëjtën mënyrë, ai njeri nuk kishte shijuar kurrë ujin e kripur dhe nuk kishte njohur kurrë agoninë e njeriut që është duke u mbytur. Por kur u hodh në oqean dhe u kthye në anije, vetëm atëherë e kuptoi se sa e bukur është të ndjesh dyshemenë e anijes nën këmbët e tua.”
Mësimi:
Përballja me frikërat tuaja të brëndshme, do të çojë në më pak ankth për gjithçka në jetë dhe do të jeni në gjendje të trajtoni çdo situatë me qetësi.
/shkollaesuksesit.com
