Një herë një i ri që i përkiste një familjeje shumë të pasur dhe aristokratike, shkoi të fliste me një mjeshtër Zen.
I riu i tha Mjeshtrit se ai kishte mësuar për gjithçka dhe ishte kënaqur me çdo dëshirë, por më pas ishte ngopur me të gjitha – ngopur me gratë, verën, paratë.
Ai i tha Mjeshtrit: “Tani, jam ngopur me botën. Nuk e kuptoj më çfarë të bëj. A ka ndonjë mënyrë që ta njoh veten? Kush jam unë?”
Para se mjeshtri të përgjigjej, i riu tha: “Dua t’ju them se jam i pavendosur dhe nuk mund t’i qëndroj asgjëje për një kohë të gjatë. Nuk mund të ngulmoj në asgjë.”
Mjeshtri tha: “Atëherë do të jetë shumë e vështirë sepse do të nevojiten përpjekje të gjata për të zhbërë gjithçka që keni bërë në të kaluarën. Por më lejoni t’ju bëj një pyetje – a keni qenë ndonjëherë i interesuar për diçka kaq thellësisht sa të jeni zhytur plotësisht në bërjen e saj?
I riu mendoi dhe tha: “Po, ka një gjë që më intereson shumë dhe ajo është shahu. Kjo është e vetmja gjë që më shpëton. Gjithçka tjetër ka rënë, vetëm shahu është ende me mua.”
Duke dëgjuar këtë Mjeshtri buzëqeshi lehtë dhe tha: “Atëherë mund të bëhet diçka.”
Mjeshtri thirri një murg që kishte medituar për dymbëdhjetë vjet në atë manastir. Ai u kërkoi të pranishmëve të sillnin një tabelë shahu.
Murgu ishte shumë pak i njohur me rregullat e shahut, për shkak se duke qenë në meditim për 12 vjet, ai i kish harruar pothuajse të gjitha gjërat e kësaj bote.
Mjeshtri i tha murgut: “Dëgjo, kjo do të jetë një lojë e rrezikshme. Nëse je i mundur nga ky i ri, do të të ndahet koka në dysh”.
I riu u bë pak i shqetësuar. Pikërisht atëherë Mjeshtri u kthye nga ai dhe i tha: “Ju thatë që pëlqeni shahun. Jeni të përkushtuar në shah. Tani, luani me gjithsa dini, sepse është çështje jete dhe vdekjeje. Nëse je i mundur, i njëjti fat edhe për kokën tënde.”
Për një moment, i riu mendoi të arratisej, por nëse do të ikte në atë moment, do të dukej e pandershme. Kështu që ai pranoi të luante.
Loja filloi.
I riu filloi të dridhej, tani nuk ishte vetëm një lojë, por jeta e tij varet nga fitorja. Ai nuk mund të mendonte. Murgu që ishte ulur përballë tij dukej i qetë dhe i pashqetësuar. Murgu po luante i qetë, me çdo hap, vdekja po i afrohej të riut.
I riu mendoi: “Epo, vdekja është e sigurt”.
Pasi mendoi këtë në fillim, me çdo minutë që kalonte, mendimet e tilla filluan të zhdukeshin. I riu harroi vdekjen dhe jetën. Ai u bë njësh me lojën, i zhytur plotësisht në të.
I riu filloi të luante bukur. Në fillim murgu po fitonte, por brenda pak minutave i riu ndryshoi të gjithë lojën dhe murgu filloi të humbiste.
Në atë çast ekzistonte vetëm ai çast, vetëm e tashmja. I riu pushoi së dridhuri, mendja e tij nuk ishte më aty. I riu luajti aq bukur sa fitorja e tij ishte e sigurt.
Pastaj papritmas, ai shikoi murgun. E ndërsa e shikonte, mendoi: “Dymbëdhjetë vjet meditim, ky murg ishte bërë si një lule. Dymbëdhjetë vjet qetësim – Ai ishte bërë kaq i pastër. Asnjë dëshirë, asnjë mendim, asnjë qëllim, asnjë qëllim nuk ekzistonte për të. Ai është kaq i pafajshëm.”
I riu filloi të ndjente dhembshuri për të. Në momentin që filloi të ndjente dhembshuri për murgun, diçka absolutisht e panjohur filloi t’i mbushte zemrën. Ai u ndje i lumtur.
I riu mendoi me vete: “Nëse sot, unë mposhtem dhe vritem, nuk ka asgjë për t’u shqetësuar, nuk vlej asgjë, por nëse ky murg vritet, atëherë diçka e bukur do të shkatërrohet.”
Në atë moment, ai filloi të bënte lëvizje të gabuara me vetëdije, për ta bërë murgun të fitonte.
Pikërisht në atë moment Mjeshtri përmbysi tryezën dhe filloi të qeshte. Mjeshtri tha: “Askush nuk do të mposhtet këtu. Ju të dy keni fituar.”
Murgu ishte tashmë në parajsë, nuk kishte nevojë t’i priste kokën. Ai nuk u shqetësua aspak kur zotëria e tij tha se do t’i pritej koka nëse ai humbi. Ai kishte arritur qëllimin e meditimit. Mendja dhe shpirti i tij nuk trazohej nga asgjë tashmë.
Atëherë mjeshtri i tha të riut: “Ti fitove, fitorja jote është më e madhe se e këtij murgu. Tani do të inicoj. Ju mund të qëndroni këtu dhe së shpejti do të përndriteni.”
I riu tha: “Të lutem më trego çfarë ka ndodhur. Ndjehem sikur nuk jam i riu që erdhi tek ju disa orë më parë. Ai njeri tashmë ka vdekur. Ju keni bërë një mrekulli.”
Mjeshtri tha: “Për shkak se vdekja ishte kaq e afërt, nuk mund të mendoje, mendimet ndaluan. Vdekja ishte aq afër, saqë të mendosh ishte e pamundur.”
Por atëherë vdekja ishte aq afër, nuk kishte hendek mes teje dhe vdekjes dhe mendimet kanë nevojë për hapësirë për të lëvizur. Nuk kishte hapësirë, kështu që të menduarit ndaloi.
Meditimi ndodhi në mënyrë spontane. Por kjo nuk mjaftoi sepse ai lloj meditimi që ndodh për shkak të urgjencës do të humbasë.
Kur urgjenca të jetë zhdukur, meditimi do të humbasë. Kështu që nuk mund ta hidhja tabelën në atë moment, duhej të prisja.
Nëse meditimi ndodh vërtet, cilido qoftë shkaku, dhembshuria duhet të pasojë menjëherë. Dhembshuria është lulëzimi i meditimit. Nëse dhembshuria nuk vjen, meditimi juaj është diku i gabuar.
Pastaj pashë fytyrën tënde. U mbushe me lumturi dhe sytë e tu u bënë si të Budës. Kur menduat se është më mirë të sakrifikoj veten sesa këtë murg. Ky murg është më i vlefshëm se unë.
Pastaj pashë në sytë e tu dhembshurinë që lindte dhe më pas nise të bësh lëvizje të gabuara vetëm për t’u mundur që të vriteshe dhe ky murg të shpëtohej.
Në atë moment më duhej të hidhja tryezen. Ju kishit fituar. Tani mund të qëndrosh këtu. Unë ju kam mësuar edhe meditimin edhe dhembshurinë.
Tani ndiqni këtë udhë dhe lërini atë gjendje shpirtërore të bëhet spontane në ty – jo situativë, jo në varësi të ndonjë emergjence, loje, apo rrethane, por thjesht një cilësie të qenies suaj.”
/shkollaesuksesit.com
