Njëherë e një kohë, një karvan tregtarësh po shkonte në një vend tjetër për të shitur mallra. Gjatë rrugës ata arritën në buzë të një shkretëtire të pamatë me rërë të nxehtë.
Para se të hynin në atë shkretëtirë, ata morën vesh se gjatë ditës dielli e ngroh rërën e imët aq shumë sa askush nuk mund të ecë mbi të, madje devetë.
Udhëheqësi i karvanit tregtar e dinte se ata mund të udhëtonin vetëm natën kur rëra ftohet. Kështu ai punësoi një udhërrëfyes që mund t’i ndihmonte ata të kalonin atë shkretëtirë dhe filluan udhëtimin e tyre të rrezikshëm gjatë natës nëpër shkretëtirë.
Pasi udhëtuan për dy netë, një mbrëmje pasi kishin ngrënë darkën e tyre dhe kur rëra ishte ftohur, ata filluan përsëri.
Atë natë udhërrëfyesi që ngiste karrocën e parë, pa nga yjet se po afroheshin në anën tjetër të shkretëtirës dhe u relaksuan. Ndërsa pushonte, ai ra për të fjetur. Për shkak se udhërrëfyesi flinte, deveja e tij që të gjithë e ndiqnin, gradualisht u kthye anash dhe bëri një rreth të madh derisa përfunduan në të njëjtin vend ku kishin nisur nga mbrëmë.
Kur dielli doli dhe karvani ndaloi, njerëzit e kuptuan se ishin kthyer në të njëjtin vend ku fushuan herën e fundit.
Të gjithë në karvan u shqetësuan dhe filluan të dëshpëroheshin për gjendjen e tyre. Meqenëse kalimi i shkretëtirës duhej të kishte mbaruar tani, ata nuk kishin më ujë, kishin frikë se do të vdisnin nga etja.
Të gjithë njerëzit filluan të fajësojnë udhëheqësin e karvanit dhe udhërrëfyesin e shkretëtirës dhe thanë: “Nuk mund të bëjmë asgjë pa ujë, si do të mbijetojmë?”
Atëherë udhëheqësi mendoi me vete: “Nëse humbas guximin tani në mes të kësaj situate katastrofike dhe nuk bëj asgjë, atëherë të gjitha këto të mira, deve dhe jetë njerëzish do të humbasin.”
Kështu ai filloi të mendojë për mënyrën për t’i shpëtuar të gjithë.
Duke qëndruar vigjilent, në një distancë, ai vuri re një tufë të vogël bari. Ai e dinte se nuk do të ishte e mundur që bimët të mbijetonin në këtë shkretëtirë pa ujë. Ai mori shpresë për të gjetur ujë dhe shkoi te bashkëudhëtarët e tij.
Ai u tha për barin dhe u kërkoi të gërmonin tokën pikërisht në atë vend. Të gjithë ranë dakord dhe filluan të gërmojnë atë zonë. Ata gërmuan dhe gërmuan dhe pas pak zbritën në një gur të madh që dukej i pamundur për t’u thyer.
Duke e parë këtë, të gjithë e humbën shpresën përsëri dhe filluan të fajësojnë liderin duke thënë: “Kjo është e kotë. Ne thjesht po humbim kohën tonë.”
Udhëheqësi u përgjigj: “Jo, bashkëudhëtarët e mi. Nuk është e kotë. Nëse heqim dorë tani, të gjitha përpjekjet tona do të shkatërrohen dhe kafshët tona të gjora do të vdesin. Duhet të përpiqemi pak më shumë..!”
Ndërsa tha këtë, zbriti në një gropë tashmë të hapur dhe e vuri veshin në gur dhe dëgjoi një zhurmë shumë të lehtë të ujit që rrjedh.
Ai thirri njeriun më të fortë të karvanit dhe tha: “Nëse dorëzohesh, të gjithë do të vdesim. Prandaj, merre këtë çekiç të rëndë dhe godite shkëmbin me gjithë forcën tënde.”
Burri ngriti çekiçin mbi kokë dhe goditi gurin sa më shumë që mundi. Ai vetë u befasua kur pa atë shkëmb të madh të ndarë në dysh dhe një rrjedhë e madhe uji doli nga poshtë tij.
Papritur, të gjithë njerëzit u gëzuan dhe mbushën enët e tyre me ujë dhe vazhduan me udhëtimin e tyre.
Para se të largoheshin, ata ngritën një flamur të lartë që udhëtarët e tjerë ta shihnin nga larg dhe të mund të vinin në këtë burim të ri në mes të shkretëtirës me rërë të nxehtë.
Mësimi:
Mos u dorëzoni që herët në vështirësinë e parë. Ruani qetësinë që të mund të shihni ku është e fshehur mundësia për ta kapërcyer atë vështirësi. Vazhdoni të përpiqeni derisa të arrini qëllimin. Nëse shqetësoheni së tepërme, ankthi do të pushtojë mendjen dhe trupin tuaj dhe nuk do të jeni në gjendje të keni mprehtësinë e duhur për të gjetur zgjidhjen.
/shkollaesuksesit.com
