Disfata që i shkaktoi grupi i saj parlamentar e përshpejton humbjen e pushtetit të Kancelares. Tani ajo duhet t’i vërë të gjitha në një kartë, po të dojë vërtet t’i lërë diçka trashëgim Bashkimit Evropian.
Para saktësisht një viti, në 26 shtator 2017, Presidenti francez Emmanuel Macron mbajti fjalimin e tij në Sorbonë, me të cilin ai paraqiti vizionin e tij për BE. Që atëherë ky fjalim trajtohet në Berlin si një “listë detyrash” e përgjigjeve që duhet t’i jepen Evropës.
Varësisht nga shkalla e entuziazmit për Macronin ndahet edhe Grupi Parlamentar i Merkelit: në njërën anë ata që ndihen të thirrur që të guxojnë tani me këtë President hapin e madh. Në anën tjetër ata që pas buxhetit të Eurozonës, garantimit të përbashkët të depozitave bankare dhe zhvillimit të mëtejshëm të Mekanizmit Evropian të Stabilitetit supozojnë gjithmonë një gjë: përpjekjen për të rishpërndarë në të gjithë BE paratë gjermane të mbledhura me taksa, për të mbyllur me to, në vende të tjera, vrima të buxhetit.
Kancelarja në zinxhirin e politikës ndaj Evropës
Me zgjedhjen e Ralph Brinkhausit si kryetar të Grupit Parlamentar, partia e saj jo vetëm e dëmtoi politikisht Angela Merkelin, por i vuri asaj një zinxhir më të shkurtër edhe për sa i përket politikës ndaj Evropës. Brinkhausi vërtet që nuk është në asnjë mënyrë kundërshtar i BE, por ai mbështet 100 përqind atë që Macroni e quan “objektin magjik gjerman”: zeron në borxhe – më e mira për të gjithë Evropën. Që për këtë nuk do të arrihet ndonjë herë ndonjë konsensus, kjo e shqetëson pak ekspertin e buxhetit Brinkhaus. Në njëfarë mënyre ai përfaqëson pikërisht atë, të cilën shumë partnerë evropianë e quajnë “sjelljen si mësues” në politikën gjermane ndaj Evropës. Në vështrimin e brendshëm të Grupit Parlamentar ai konsiderohet si ajër i freskët.
Tek premtimi evropian për “siguri dhe mirëqënie”, të cilën Merkeli dhe Macroni dëshirojnë që të kuptohet si mesazh qendror i Deklaratës së tyre të përbashkët të Mesebergut, bën pjesë krahas një euroje të fortë, edhe – dhe para së gjithash – demonstrimi i aftësisë së përbashkët për të vepruar. Këtë Kancelarja vazhdon ta ketë të vështirë, edhe dhe pikërisht te buxheti i përbashkët i Euros. Kjo tani duhet të zbërthehet e qartësohet.
Edhe më e rëndësishme: t’u vihen përballë pikërëndesa forcave të shumëpërmendura centrifugale në Evropë. Në fund të fundit është një dëshmi për mjetet e kufizuara politike të Merkelit, kur edhe në kohë të tilla të jashtëzakonshme në lidhje me Evropën dhe me postin e saj si Kancelare vazhdon të ndjekë taktikën: të pengohet me çdo kusht të kuptuarit se çfarë ka ndër mend ajo, në mënyrë që të arrihet të përgatitet në minutën e fundit ndonjë paketë. Dinamikat politike, të cilat u treguan tani edhe në partinë e saj, ka kohë që janë shumë të paqendrueshme, për të vazhduar që të mendosh vetëm në rrugët dhe proceset e zakonshme.
Shansi i fundit për amanetin e Merkelit
Më e vonta me aferën e shefit të Shërbimit të brendshëm të fshehtë Maaßen, edhe kritikët e fundit të Merkelit e kuptuan se qëndrimi pritës i Merkelit mund të jetë taktika më e mirë edhe për të: thjesht të presin që të përfundojë epoka e Merkelit. Edhe Merkeli vetë duhet ta kuptojë tani, se kapitalin politik që e ka mbledhur prej 13 vjetësh duhet ta nxjerrë në pah përpara se kriza e ardhshme për një shkak të kotë ta kufizojë edhe më tepër ndikimin e saj. Zëra me peshë e shohin çelësin për stabilitetin e Evropës edhe më tej në Berlin.
Po ta ketë seriozisht Angela Merkeli me synimin e saj për të lënë pas vetes një BE stabil dhe të aftë për të përballuar të ardhmen, ajo duhet të dalë tani shpejt nga pozicioni i mbrojtur. Duhet të vërë gjithë kapitalin e saj dhe ndikimin që i ka mbetur në një kartë vizionare për Evropën. Gjë që është kundër natyrës së saj.
Macroni në shtëpinë e tij njëkohësisht është vetë nën presion, sa të krijohet dyshimi se shansi historik për të guxuar hapin e madh gjermano-francez për Evropën e së nesërmes mund të ketë vajtur dëm. Sepse para së gjithash për Angela Merkelin, koha dhe pushteti po ikin. Nga Deutsche Welle
