Nga Albert Zholi
INTERVISTË/ Flet Prof. Kastriot Bezati, ish-drejtor për 36 vjet i Kulturës dhe muzeve në Përmet
Ju keni mbaruar për histori e filozofi, kur mbaruat Universitetin ku e bëtë praktikën?–
Po, atëherë kishte praktikë për ata që mbaronin studimet. Për çudi,
mua më çuan për praktikë në gjimnazin “Petro Nini Luarasi” në Tiranë. Ky
gjimnaz ishte shkolla ku mësonin fëmijët e udhëheqjes. Unë shumë gjëra
s’i dija dhe shkova për të dhënë mësim me atë dëshirën për të qenë
korrekt dhe idealist. Një ditë çoj në dërrasë një vajzë simpatike me
emrin Pranvera. Një vajzë shtatgjatë, simpatike dhe shumë e edukuar. Ajo
u përgjigj mirë, por në një vend bëri një ngatërresë.
Kur u ul unë i thashë, merr notën 9. Sa thashë unë 9, gjithë klasa
lëshoi një uuuuuuuuuuuuuuuuuu të zgjatur. Unë i pashë i habitur por
shumë serioz. Duke parë qëndrimin tim korrekt klasa heshti. Vajza u skuq
paksa dhe nuk foli fare. Kur mbaroi mësimi dhe dola nga klasa, një
nxënës afrohet dhe më thotë: “Profesor, ajo vajza që i vure 9, është
vajza e Enver Hoxhës.” Për një moment shtanga, por e mblodha veten. Po
mirë, i thashë, unë i vura notën që meritonte, nuk e fyeva.
Si ishte Pranvera, për aq kohë sa e njohe?
Pranvera ishte një vajzë shumë e sjellshme. Mësonte në mënyrë
sistematike dhe kurrë nuk bënte veprime të dallohej nga shoqet apo
shokët. Ishte nxënëse e mirë, studiuese dhe me shumë edukatë. Në orën e
mësimit ishte shumë e vëmendshme dhe nuk bënte kurrë veprime ta
pahijshme.
Nuk reagoi kurrë për 9-n që i vendose?
Jo nuk reagoi asnjëherë. Përkundrazi, sa herë më shikonte më
përshëndeste me shumë edukatë. Ishte një vajzë e formuar dhe e ditur.
Madje edhe shumë vite më pas, sa herë më shikonte, më përshëndeste me
respekt. Ruaj kujtimet më të mira për të.
Si ishte mësimdhënia në atë kohë dhe a kishte mitmarrje?
Mësimdhënia, ora e mësimit dhe gjithë procesi mësimor në atë regjim
ishte tepër korrekt dhe me nivel. Mësuesit përgatiteshin në mënyrë
sistematike dhe me shumë përgjegjësi. Atëherë mësuesit ishin të detyruar
të bënin dhe mësim jashtëklase për nxënësit me rezultate jo të mira.
Mësuesit ishin heronj dhe shumë herë punonin dhe në kushte të vështira.
Punonin në fshatrat më të thellë ku bora ishte e pashmangshme për 3
muaj. Nuk kishte fshat pa shkollë përveç të ndonjë rasti tepër tepër të
rrallë. Për mitmarrje?! As që bëhej fjalë. As nuk njihej si fenomen. As i
shkonte ndërmend njeriut për diçka të tillë. Më e shumta ishte një kafe
dhe konjak për mësuesit e largët që nuk mundeshin të shkonin në
shtëpitë e tyre por flinim 5 ditë në fshatrat e largët.
Kishte një marrëdhënie të shkëlqyer nxënës-mësues-prind. Të tria
palët ishin të interesuar për mbarëvajtjen e nxënësve në shkollë.
Kërkesa e llogarisë ishte e madhe dhe komunikimi ishte tepër korrekt.
Atëherë nuk mund të mendohej që një nxënës i klasës së 9-të të pinte
cigare. Them për cigare, pasi për hashash as nuk njihej, as nuk njihej
as nuk mendohej. Të pinte dikush hashash ishte sikur të përmbysej
shkolla. Rregullat ishin rregulla dhe askush nuk luante me ta.
Nuk njihej analfabetizmi dhe shkolla 8-vjeçare ishte e detyruar dhe ishte gati të bëhej dhe e mesmja e tillë. Librat ishin të unifikuara, të mirëkontrolluara, pa gabime dhe tepër korrekte. Prindërit kishin interes të madh për fëmijët që të mësonin dhe shkolla ishte kthyer në edukatë. Nuk mund të mendohej që të luante njeri me shkollën. /telegraf.al/
