Një herë, ndërsa ishte në shkollë, në kohën e pushimit Narendra (ose Swami Vivekananda) po fliste me miqtë e tij dhe të gjithë po e dëgjonin me aq vëmendje sa nuk ishin të vetëdijshëm se çfarë po ndodhte rreth tyre.
Ndërkohë pushimi mbaroi dhe mësuesi hyri në klasë dhe filloi të mësonte lëndën e tij në klasë. Pas ca kohësh mësuesi dëgjoi disa pëshpëritje dhe vuri re se nxënësit po flisnin ulur prapa.
Mësuesi u mërzit nga kjo dhe filloi t’i pyeste studentët për atë që sapo shpjegoi në klasë, por askush në klasë nuk mund t’i përgjigjej. Kur mësuesi i bëri Narendrës të njëjtën pyetje, Narendra iu përgjigj saktë pyetjes. I bëri edhe një pyetje të dytë, dhe përgjigjja e Narendrës përsëri shumë e saktë.
Mësuesi pyeti se kush ishte ai student që fliste me të tjerët dhe i mbajti ata të përfshirë në biseda edhe gjatë orës së mësimit.
Të gjithë në klasë drejtuan gishtin drejt Narendrës, por mësuesi nuk pranoi të besonte pasi ishte ai ishte i vetmi që iu përgjigj gjithçkaje saktë. Mësuesi mendoi se të gjithë po gënjenin.
Kështu ai ndëshkoi të gjithë klasën dhe u kërkoi të qëndronin në këmbë si ndëshkim përveç Narendrës. Megjithatë Narendra u bashkua me shokët e tij dhe u ngrit nga banka ashtu si studentët e tjerë.
Mësuesi i kërkoi të afrohej dhe të ulej në karrigen e profesorit, por Narendra u përgjigj: “Jo zotëri… Edhe unë duhet të ngrihem në këmbë pasi isha unë ai që po flisja me ta.”
E dyta:
Një herë Mjeshtri u kërkoi dishepujve të tij të vidhnin pak oriz nga shtëpitë e tyre, por kishte një kusht që askush të mos i shihte ata duke vjedhur oriz.
Pas një jave të gjithë dishepujt e tij u kthyen me oriz, përveç njërit. Të gjithë ishin të lumtur pasi ishin në gjendje të kryenin detyrën që u ishte dhënë për të vjedhur oriz nga shtëpia pa i vënë re askush.
Mjeshtri i kërkoi atij studenti arsyen pse erdhi duarbosh.
Studenti i tha atij se edhe nëse ai përpiqet shumë për të vjedhur orizin duke u fshehur nga të gjithë të tjerët, ai gjithmonë do ta shihte veten duke vjedhur oriz.
Kështu që është e pamundur të ekzistojë një situatë kur ai mund të kishte vjedhur oriz kur askush nuk e sheh…
Sepse çfarëdo që bëjmë, nuk i fshihet kurrë një personi dhe ai person është vetvetja jonë. Ndërgjegjja jonë.
Ai student që erdhi duarbosh ishte Swami Vivekananda (Narendra).
Mësimi:
Sa herë që përpiqemi të bëjmë diçka të gabuar, edhe nëse e fshehim atë nga të gjithë të tjerët, nuk mund ta fshehim atë nga vetja jonë. Pra, nuk duhet të bëjmë kurrë asgjë të gabuar.
/shkollaesuksesit.com
