Do të ishte e pakuptimtë të kërkonim mençuritë nga të gjithë popujt e botës e të mos shfletonim ato të fqinjëve tanë.
Për kënaqësinë e lexuesve tanë kemi sjellë sot një koleksion të ndritshëm me brilantët e meçurisë malazeze.
Me bindjen se do t’i lexoni me kënaqësi presim nga Ju të mos largoheni pa na thënë cilën pëlqyet më së shumti prej thënieve mëposhtë:
Lavdëro djalin kur të ketë mjekërr, vajzën kur të martohet dhe veten asnjëherë.
Edhe ajo që nuk është e ndaluar mund të mos jetë e moralshme.
Elefanti pas vetes lë dhëmbët, tigri lëkurën, ndërsa njeriu emrin e vet.
I ndershmi më shumë jep sesa merr.
Kalit të dobët i hipin të gjithë.
Ku hyn frika, largohet mençuria.
Më shumë heshtje, më pak zemërim.
Mos llogarit lëvdatën por lavdëruesin.
Mos u dashuro deri në atë shkallë sa të mos dish të thuash kur bie shi.
Mysafir i mir, nikoqir i keq.
Nuk të kruan dora e huaj.
Pa liri as malet nuk i ngroh dielli.
Për ëmbëlsira i pari, për të hidhura i fundit.
Rrëfimit të gjatë i humb vlera.
Rryshfeti edhe gomarin e bën me shalë kali.
Sa është gjallë – mos qoftë, e kur nuk është – ah po të ishte.
Sa më e gjatë jeta, mëkatet më të mëdha.
Shqiptarët edhe kur s’kanë nevojë kujtohen për kanunin.
Vështirë për trupin që bart kokën e zbrazët.
Ndjenjat verbojnë nganjëherë arsyen.
Ajo që nuk thuhet, nuk dëgjohet.
Apostujt e rremë kanë dështuar, e vërteta ka mbetur.
Aty ku këndon pula mungon gjeli.
Barojat gjithmonë i kanë rrënjët thellë.
Çdo kohë e mbart barrën e vet.
Delet e huaja kanë më shumë dhjamë.
/shkollaesuksesit.com
