Në një kohë kur të gjithë presin të kuptojnë si po shkojnë gjërat në përgjithëse që më pas të koordinohen në veçanti.
Në një kohë kur e vërteta është kthyer në një çështje relative, dhe që e mira e përbashkët është e shpërfillur në raport me interesin e ngushtë personal, do të ishin pra, të dobishme, si formë kujtese disa thënie mbi rëndësinë dhe vlerën e harruan të lavdisë.
Për kënaqësinë tuaj kemi përzgjedhur këtë koleksion, në fund të leximit të të cilit presim të na thuash cila prej tyre t’u duk më e qëlluar, më me peshë ose më e goditura.
Lavdia është një helm që duhet marë me doza të vogla.
Lavdia është si lumi: sendet e lehta dhe të zgavërta lundrojnë mbi ujë, të rëndat dhe masivet thëthiten brenda.
Lavdia është e dobishme për aq kohë sa njeriu e meriton atë.
Kush nuk ia di vlerën kohës, ai nuk është lindur për lavdi.
Egzistojnë dy mënyra vetëlavdërimi – njëra është të flasësh mirë për veten, tjetra të përçmosh të tjerët.
Lavdia nuk kërkohet; po s’erdhi vetë, më kot i vihesh pas.
Lavdia më e madhe i takon atij që të këndshmen e lidh me të dobishmen.
Kush kërkon që virtytin e tij ta njohin të gjithë, nuk i shërben atij, por lavdisë.
Emri i lavdishëm nuk e madhon, por e poshtëron atë që nuk di ta mbajë me nder.
Kush përbuz lavdinë e rreme, mund të arrijë të vërtetën.
Lavdia në të gjallë është një gjë e dyshimtë; me urtësi vepron ai që nuk e le veten as të verbohet, madje as të tubullohet prej saj.
Lavdi të vërtetë dhe të qëndrueshme mund të fitosh vetëm kur përpiqesh për lumturinë e njerëzimit.
Nuk kishte asgjë që t’i mungonte lavdisë së tij, por lavdisë tonë i mungonte pikërisht ai.
Shpërblimet më të çmueshme janë ato që të japin nder dhe asgjë më shumë.
Një lavdi e mirë është më e mirë se një fytyrë e bukur.
Lavdia që vjen papritur, ikën shpejt.
Sapo një njeri të bëhet i përmendur, do të gjendet sakaq dikush që e ka pasur shok shkolle.
Jeta është e shkurtër, por lavdia mund të jetë e përjetshme.
Lavdia e pushtuesit është një lavdi e vrazhdë: ajo ka lindur duke shfarosur njerëz.
Lavdia zakonisht vjen te ata, që as e kanë ndërmend lavdinë.
Në periudhat e krizave politike, vështirësia më e madhe për një njeri të ndershëm, nuk është që të plotësojë detyrën, por ta njohë atë.
Detyra e parë e gjyqtarit është të dëgjojë të pandehurin.
Detyra është dashuria për atë që t’i vetë i urdhëron vetes.
Unë mendoj se detyra e njeriut është që të mos bjerë në dëshpërim për asgjë dhe në çdo gjë të gjejë anën më të mirë.
Te njeriu dashamirës ndjenja e detyrës nuk njeh kufi.
Ka njerëz që e ndërrojnë nderin me nderimet.
T’i prekësh nderin tjetrit do të thotë të prekësh tëndin.
Cilido të jetë turpi që të na ketë rënë mbi krye e kemi gjithmonë në dorë të shlyejmë atë.
Kush nuk është gati të vdesë për nderin e vet, ai ka mbetur i turpëruar.
/shkollaesuksesit.com
