Një herë në një fshat të largët, jetonte një djalë i ri që jetonte me familjen e njerkës së tij.
Kishte mungesë uji në fshat kështu që njerëzit duhej të shkonin deri te rrjedha e ujit në fund të fshatit për të marrë ujë.
Djali i ri zgjohej herët në mëngjes për të marrë ujë nga përroi për vete dhe familjen e tij. Fatkeqësisht për të ishte detyrë e vështirë pasi rruga ishte e gjatë dhe i vetëm duhej të ecte atje në mëngjes dhe në mbrëmje.
Ndërsa atij iu dha një detyrë kaq e vështirë, vëllezërve dhe motrave të tij iu dha një detyrë e butë ose asnjë. Megjithatë djali i ri nuk u mbante mëri anëtarëve të tjerë të familjes së tij njerkë.
Një herë djali po kthehej në shtëpi nga përroi me një enë me ujë. Gjatë kthimit pa një plak që pushonte nën një pemë.
Duke parë djalin që mbante enën me ujë, plaku iu lut për ujë për të shuar etjen. Djali i dha ujë pa hezituar. Më vonë gjatë rrugës ai takoi një zonjë që i kërkoi ujë, djali i dha ujë edhe asaj dhe shkoi në shtëpi.
Ena e ujit të djalit u zbraz përgjysmë për shkak të kësaj njerka e tij u zemërua me të që i solli vetëm gjysmë ene të mbushur me ujë që nuk do të mjaftonte për familjen.
Kjo do të ndodhte tani thuajse çdo ditë që njerëzit rrugës i kërkonin ujë dhe ai ua jepte, pavarësisht se e dinte që njerka e tij do të zemërohej me të dhe madje do ta torturonte që i kishte sjellë një tenxhere gjysmë të mbushur me ujë.
Një ditë ai nuk mundi të duronte zemërimin dhe torturat nga njerka e tij dhe u betuar se nuk nuk do t’i japë ujë askujt në rrugën e kthimit në shtëpi. Atë ditë përsëri teksa po kthehej nga përroi, pa një burrë që dukej i plagosur dhe ai burrë i kërkoi djalit t’i jepte pak ujë.
Djali u kujtua se ishte zotuar të mos i jepte ujë askujt rrugës… Mendoi dhe hezitoi, por më në fund nuk mundi ta linte atë njeri të etur atje, prandaj i dha pak ujë nga ena sa për të shuar etjen paksa.
Kur u kthye në shtëpi, njerka e tij pa një enën që nuk ishte e mbushur dhe këtë herë iu vërsul dhe filloi ta rrihte.
Të nesërmen, dikush trokiti në derë. Djali hapi derën dhe pa atë burrë që qëndronte aty me postë zarfat e postës. Ai ishte i njëjti person që një ditë mëparë e ndihmoi të shuante etjen. Ai ishte dërguesi i cili erdhi në fshat për të sjellë postat, por u plagos në rrugë.
Burri i dha letrën e bursës nga kolegji për të cilën djali kishte aplikuar me dërgimin e letrës, burri gjithashtu i dha disa para duke e falënderuar që i shpëtoi jetën.
Nëse djali nuk do ta kishte ndihmuar atje, ai do të kishte vdekur dhe letra e tij e bursës nuk do t’i kishte arritur kurrë.
Mësimi:
Veprat tuaja të mira të përditshme nuk shkojnë kurrë kot, bëni mirë që e mira të mbërrijë tek ju.
/shkollaesuksesit.com
