Dikur jetonte një artist i aftë i quajtur Shikaki. Me ekspertizën dhe interesin e tij, ai bëri një tenxhere të bukur boje për t’ia paraqitur Mbretit.
Duke parë atë tenxhere të bukur boje, ai priste që Mbreti do ta inkurajonte dhe do ta vlerësonte aftësinë e tij sa më shumë që të ishte e mundur. Me shpresa dhe dëshira të panumërta, ai ia paraqiti atë tenxhere me bojë Mbretit.
Në fillim Mbreti ishte i impresionuar nga aftësia e tij.
Por ndërsa Mbreti po vëzhgonte atë tenxhere me bojë, Shikaki ishte i përhumbur në mendimet e tij. Pikërisht atëherë Mbreti u informua se një studiues do të hynte në sallë. Sapo dijetari hyri, Mbreti u angazhua aq shumë me mirëseardhjen dhe bisedën me të sa harroi mjeshtërinë e Shikakit.
Shikaki, i cili erdhi me shpresa të panumërta, nuk mund ta pranonte këtë dhe ky incident shkaktoi një trishtim të thellë në zemrën e Shikakiut.
Më pas ai kuptoi se nuk mund të merrte mjaftueshëm inkurajim për artin e tij dhe u ndje keq. Shikaki nuk mund të ishte i qetë për shkak të kësaj.
Filloi të mendonte se çfarë të bënte. Ai ishte i vjetër dhe të mësonte gjëra të reja do të ishte shumë e vështirë për të, por ai vendosi të mësonte për letërsinë dhe librat.
Ai u pranua në shkollë dhe filloi të shkonte në klasë me adoleshentët. Shikaki ishte i moshuar dhe në atë moshë nuk e kishte të lehtë të studionte me ata të rinj, por nuk kishte zgjidhje tjetër.
Më keq se kaq ishte se Shikaki e kishte kaluar gjithë jetën e tij duke punuar në art dhe artizanat, për shkak të kësaj atij nuk mund t’i dukej interesant leximi dhe shkrimi.
Megjithatë, ai u përpoq më së miri dhe u bë i rreptë me studimet e tij. Mësuesi i tij i mësoi atij një rresht të cilin ai e përsëriste shumë herë në ditë për ta mbajtur mend.
Megjithatë, në ditën e provimit, ai madje ngatërroi të vetmen gjë që po përpiqej të mbante mend gjatë.
Me ta dëgjuar të gjithë nxënësit në klasë filluan të qeshin me të dhe të gjithë thanë se plaku nuk mund të mësonte të lexonte apo të shkruante në këtë moshë.
Ky incident e theu Shikakin dhe ai e la shkollën dhe shkoi drejt xhunglës. Rastësisht, ai arriti rrëzë një mali, aty pa ujë që binte pikë-pikë nga maja lart dhe nga rënia e vazhdueshme e ujit në të njëjtin vend, edhe në atë gur të fortë ishte krijuar një vrimë.
Duke parë këtë, ai mendoi: “Ndoshta është zemra ime që nuk është gati të pranojë njohuritë e librave dhe letërsisë. Por nuk është më e fortë se ky gur. Nëse studioj gjithnjë e më shumë, atëherë nuk do të ishte e kotë.”
Prandaj, ai u kthye dhe filloi të punonte më shumë për të studiuar dhe mësuar. Ai u përkushtua me arritjen e dijes. Si rezultat, ai u bë si një nga dijetarët e njohur të kohës së tij, dhe fama e tij e kaloi mbretërinë.
Mësimi:
Nuk jemi kurrë shumë të vjetër për të mësuar diçka të re. Aq më tepër në ditët e sotme, njohuritë e reja duhet t’i asimilojmë me gëzim, dhe t’i kombinojmë me ato ekzistuese në mënyra kreative për t’i dhënë botës një vepër tonën unike. Përpiqu dhe këmbëngul.
/shkollaesuksesit.com
