Një herë një studiues shkencor mësoi për një fis që jetonte në pyll të thellë dhe përbëhej nga vetëm 300 njerëz, por të gjithë të verbër.
Kështu, ai shkoi në pyll dhe jetoi me fisin për t’i kuptuar ata. Ai e kuptoi se ata nuk e kishin idenë se ishin të verbër pasi nuk kishin njohur askënd me sy që mund të shihte.
Studiuesi pretendoi se edhe ai ishte si ata. Së shpejti, ai gjeti arsyen e verbërisë së tyre. Ai zbuloi se kishte një insekt të caktuar. Nëse ky insekt pickon një foshnjë, ai/ajo do të verbohet.
Insekti ishte i zakonshëm dhe kishte në çdo shtëpi, kështu që ishte e pamundur që ndonjë fëmijë të largohej. Askush nuk mund të kujtonte se ata mund të shihnin kur kishin lindur.
Pra, i gjithë fisi jetonte normalisht. Ata arritën të merreshin me bujqësi, të sillnin ujë nga pusi dhe të bënin gjithçka që duhej. Ata u përshtatën me këtë mënyrë jetese.
Studiuesi qëndroi me atë fis për një kohë të gjatë. Atje ai ra në dashuri me një grua. Ai donte të martohej me të, kështu që i kërkoi leje kreut të fisit për t’u martuar me të.
Por në atë kohë fisi u bë dyshues ndaj studiuesve. Ndonëse ishin të verbër, e ndienin se ai ishte ndryshe.
Ai foli ndryshe, thoshte gjëra që nuk i dinin. Ai do të thoshte – Tani është lindja e diellit. Tani i gjithë qielli është plot me yje dhe shumë gjëra të tjera.
Një ditë, ata e detyruan studiuesin t’u tregonte të vërtetën.
Tani, studiuesi duhej të ishte i sinqertë. Ai tha, “Unë mund të shoh, por ju nuk mundeni. Edhe pse kur lindët ju mund të shihnit, por këtu jeton një insekt i cili shkatërron shikimin para se fëmija të kalojë kufirin gjashtëmujor.”
“Unë mund t’ju ndihmoj. Unë mund të sjell ndihmë për të hequr ato insekte dhe ndihmë mjekësore që mund t’ju shërojë të gjithëve, në mënyrë që të shihni përsëri.”
Pasi e dëgjuan, njerëzit e fisit refuzuan ndihmën e tij. Ata thanë: “Ne jemi të lumtur në këtë mënyrë. Ne nuk duam të ndryshojmë asgjë. Ne nuk duam asnjë shqetësim.”
Kreu i fisit i tha: “Për sa i përket martesës. Mund të martohesh vetëm me një kusht.”
Studiuesi pyeti: “Çfarë?”
Kreu i fisit tha: “Nëse dëshiron të martohesh me të, duhet të shkatërrosh sytë. Ju duhet të jetoni me ne dhe të mësoni mënyrat tona. Keni dymbëdhjetë orë për të vendosur. Nëse doni të ruani shikimin tuaj, atëherë nuk mund të jetoni me ne.”
Atë natë ai mendoi për këtë: “Çfarë të bëj? Doja t’i ndihmoja këta njerëz. Doja të martohesha me atë vajzë dhe t’ua shëroja sytë, por këta njerëz nuk duan ndihmën time. Ata janë krejtësisht të lumtur në verbërinë e tyre.”
Duke e menduar këtë, ai hoqi dorë plotësisht nga e gjithë kjo ide dhe u arratis nga ai fshat.
Mësimi:
E njëjta situatë është në botën e sotme. Ne e kemi zakon të jetojmë në mjerimin dhe vuajtjen tonë.
Kur njeriu i përndritur vjen dhe na thotë të vërtetën e jetës sonë, bëhet rrezik për gjendjen tonë. Ata tregojnë gjëra që ne kemi frikë t’i dimë. Ne nuk duam të dimë se kush jemi në të vërtetë sepse mund të shqetësojë gjithçka në jetën tonë.
Ai na sjell një dritë të re, një jetë të re, një pamje të re, por ne nuk e pranojmë sepse jemi vendosur për atë që dimë dhe ndihemi të rrezikshëm të sjellim ndryshim ose të mësojmë për veten.
/shkollaesuksesit.com
