Njëherë e një kohë, ishte një kopshtar që kujdesej për kopshtin e kënaqësive të Mbretit. Kopshti ishte i bukur dhe ndonjëherë kafshët nga afër pyllit vinin në atë kopsht.

Mbreti e kishte udhëzuar kopshtarin që nëse sheh ndonjë kafshë të çuditshme ose të rrallë në kopsht, atëherë duhet ta informonte menjëherë për këtë.

Një ditë, kopshtari pa një lloj dreri të çuditshëm në skajin e largët të kopshtit. Sapo ai drer pa njeriun, vrapoi si era. Kopshtari e kuptoi se ishte dreri i racës së rrallë që njihej si “Deri i erës” dhe ishte jashtëzakonisht i ndrojtur dhe trembej lehtësisht nga njerëzit.

Kopshtari e informoi mbretin për drerin e erës. Mbreti donte ta shihte atë dre dhe e pyeti kopshtarin nëse mund ta kapte atë kafshë të rrallë.

Kopshtari iu përgjigj Mbretit, “Zoti im.. Nëse më jep pak mjaltë blete, unë mund ta sjell atë në pallat…!!”

Kështu mbreti urdhëroi që t’i jepej mjaltë sa të donte.

Kopshtari e dinte se këtij dreri i pëlqente të hante lule dhe fruta në kopshtin e Mbretit. Kështu, kopshtari filloi ta linte veten të shihej nga ai dre pak nga pak, që dreri të trembej më pak.

Pastaj filloi të lyente mjaltë në bar ku zakonisht vinte dreri për të ngrënë. Shumë shpejt dreri filloi të hante bar të lyer me mjaltë. Pra, ai zhvilloi dëshirën për shijen e këtij bari mjaltë. Ky mall e bëri atë të vinte çdo ditë në kopsht. Pa kaluar shumë kohë ai nuk do të hante asgjë tjetër… përveç barit me mjaltë.

Pak nga pak, kopshtari iu afrua gjithnjë e më shumë drerit. Në fillim dreri ikte, por më vonë ai humbi frikën dhe mendoi se njeriu ishte i padëmshëm.

Ndërsa kopshtari bëhej gjithnjë e më miqësor, përfundimisht ai filloi t’i jepte drerit për të ngrënë bar me mjaltë direkt nga dora e tij. Kopshtari e vazhdoi këtë për ca kohë për të krijuar besim me drerin.

Ndërkohë, kopshtari kishte ngritur një varg perdesh, duke bërë një shteg të gjerë nga skaji i largët i kopshtit për në pallatin e mbretit. Perdet do ta pengonin drerin të mos shihte ndonjë njeri që mund ta trembte atë.

Kur gjithçka u përgatit, kopshtari mori me vete një qese me bar dhe një enë me mjaltë. Kur erdhi dreri, ai filloi të ushqejë drerin me duar. Ngadalë, ai vazhdoi ta çonte me bar mjaltë përmes shtegut me perde drejt në pallat.

Pasi hynë brenda, rojet e pallatit mbyllën dyert dhe dreri i erës u bllokua. Duke parë kaq shumë njerëz në pallat, dreri papritmas u frikësua dhe filloi të vraponte çmendurisht, duke u përpjekur të shpëtonte.

Mbreti zbriti në sallë dhe pa drerin e pushtuar nga paniku dhe tha: “Sa i veçantë dreri i erës!! Pse është në një gjendje të tillë? Zakonisht, nëse dreri i erës frikësohet qoftë edhe pak në një vend të caktuar, ai nuk do të kthehet në atë vend për pjesën tjetër të jetës së tij dhe nuk do të kthehet në një vend ku ka parë njeriun për shtatë ditë rresht.

Pa shiko!! Edhe një krijesë e tillë e egër e ndrojtur mund të skllavërohet nga dëshirat e saj për shijen e diçkaje të ëmbël. Që e joshi atë deri në pallat.”

Duke mos i dëshiruar ndonjë të keqe drerit, mbreti e lëshoi ​​atë në pyll. Dreri nuk u kthye kurrë në kopshtin e kënaqësive dhe kurrë nuk i mungoi më shija e barit me mjaltë.

Mësimi:

Kur krijojmë varësi me diçka, bëhemi skllevër të saj, deri në pikën sa të japim gjithçka me synim që ta kemi përsëri. Duhet t’i filtrojmë gjërat e veçanta që të mos na bëhen normë.

/shkollaesuksesit.com

Subscribe kanalin tonë në Youtube për të mos humbur asnjë video të re