Një djalë i ri me emrin Aman, jetonte në fshat me babanë dhe nënën e tij. Babai i tij punonte shumë në një fermë për të fituar para, ndërsa nëna e tij bënte të gjitha punët e shtëpisë.
Menaxhimi i tarifave të shkollës për një vit ishte i vështirë për ta në fillim, pasi mezi ia dilnin mbanë, por megjithatë prindërit e tij donin që ai të studionte në një shkollë të mirë, kështu që ai nuk do të kishte nevojë të rraskapitej në fusha si fermer.
Aman ishte shumë i prapë dhe nuk i pëlqente kurrë të studionte. Kur hyri në shkollën e mesme, e pati shumë të vështirë të kalojë edhe testin e klasës. Ai kishte frikë të shkonte në shkollë dhe më në fund filloi të anashkalonte mësimet.
Muajt kaluan kështu. Kur erdhën provimet, Aman nuk mundi të bënte asgjë dhe dështoi në provimet e tij.
Kur ai mori dëftesën e notave, ata u tronditën kur panë rezultatin e tij. Pasi sipas saj ai nuk kishte munguar asnjëherë në shkollë. Prindërit u shqetësuan dhe shkuan të kontrollonin shkollën. Aty morën vesh se Aman nuk i ndoqi kurrë mësimet e tij.
Pasi e mësuan këtë, prindërit e tij u ndjenë të frustruar dhe të trishtuar. Jo vetëm sepse Aman e humbi gjithë vitin, por edhe sepse i gënjeu prindërit. Prindërit i kërkuan një shpjegim.
Aman u përgjigj me vrazhdësi: “Nuk dua të shkoj në shkollë. Unë nuk dua të studioj. Unë nuk do të shkoj më në shkollë. Bëni çfarë të mundeni, por unë nuk do të shkoj më në shkollë.”
Babai i tij e humbi durimin dhe e qortoi duke i thënë: “Çfarë dëshiron të bësh nëse nuk studion? Dëshiron të ecësh nëpër rrugë dhe të kërkosh lëmoshë?”
Aman ia ktheu edhe më me forcë duke thënë: “OK..!! Nëse kjo është ajo që duhet të bëj për të shmangur shkollën, thjesht do ta bëj atë”, dhe pa dëgjuar më tutje doli nga shtëpia.
Aman kishte ca para kur u largua nga shtëpia e tij dhe pas njëfarë kohe arriti në një qytet tjetër. I pëlqente të rrinte jashtë pa asnjë kufizim, por brenda dy ditësh harxhoi të gjitha paratë që kishte me vete.
Natën ai flinte në një stol në një kopsht. Ai nuk kishte strehë, nuk kishte para për të blerë ushqim dhe nuk kishte punë për të bërë. Askush nuk kishte besim të mjaftueshëm për t’i dhënë punë një djali të varfër endacak. Ditët kalonin dhe Aman u bë shumë i dobët në trup nga mungesa e ushqimit.
Një ditë Aman ishte shtrirë në anë të rrugës, duke parë atë djalë të dobët në anë të rrugës, njerëzit që kalonin aty i hidhnin monedha duke supozuar se ai ishte lypës. Aman ishte shumë i uritur, i mblodhi ato monedha dhe bleu një bukë.
Netët ishin të ftohta, Aman u sëmur nga uria dhe të ftohtit. Në atë kohë ai kujtonte nënën e tij që i bënte gjithmonë gati ushqimet, babain e tij që e mbulonte gjithmonë me batanije të butë dhe të ngrohtë gjatë netëve të ftohta.
Ai gjithashtu kujtoi se me sa shumë dashuri kujdeseshin prindërit për të sa herë që ai ishte i sëmurë dhe filluan t’i mungonin shumë.
Një djalë i quajtur Mintu e pa atë dhe e simpatizoi. I dha batanije së bashku me ilaçe dhe ushqime. Gradualisht Aman e mori veten. Aman i kërkoi Mintu-s nëse mund ta ndihmonte për të gjetur një punë.
Mintu i gjeti një punë në një dyqan ushqimor ku ai punonte vetë. Së shpejti, të dy u bënë miq të mirë. Një ditë, Aman pyeti Mintu-n për prindërit e tij. Mintu filloi të qante. Aman i habitur e pyeti pse po qante.
Mintu i tha atij se prindërit i vdiqën kur ai ishte i ri dhe u rrit nga një burrë i sjellshëm me të cilin tani jeton në një kasolle.
Duke dëgjuar këtë, Aman i tregoi Mintu se si i la prindërit e tij. Mintu e këshilloi në mënyrë miqësore: “Aman, nuk duhet të humbasësh prindërit për të kuptuar se sa të rëndësishëm janë ata…!! A nuk ndjehesh me fat që ke prindër të dashur që punojnë shumë dhe duan t’ju dërgojnë në shkollë?? Nëse do të isha në vendin tuaj, nuk do të vija kurrë në këtë dyqan dhe të punoja.
Aman i kuptoi gabimet e tij dhe u pendua shumë.
Mintu i tha të kthehej tek prindërit e tij, por Aman nuk pranoi pasi ndihej fajtor për atë që bëri dhe nuk dinte si të përballej me prindërit e tij.
Mintu nuk dinte si ta ndihmonte ndryshe. Kështu ai e çoi Amanin në shtëpinë e Plakut ku jetonte për këshilla. Pasi takoi Plakun, Aman i tregoi gjithçka që bëri dhe qau shumë.
Plaku e ngushëlloi dhe i tha: “Nëse pendohesh me të vërtetë për të gjitha lëndimet që u ke shkaktuar të tjerëve, atëherë vibrimet e pastra të pendimit tuaj patjetër do t’i arrijnë dhe do t’i shërojnë të tjerët”.
Që nga ajo ditë e tutje, Aman punoi shumë dhe vendosi të fitonte para për të paguar tarifat e shkollës për vitin që kishte humbur dhe më pas të kthehej të jetonte me prindërit e tij.
Një ditë, teksa ishte duke punuar, shitësi i tha se dikush po e priste jashtë. Ai doli dhe pa prindërit e tij që e prisnin me padurim. Ata kishin ardhur për ta kërkuar.
Ai nxitoi drejt tyre dhe i përqafoi. Ai u kërkoi menjëherë falje prindërve për të gjitha gabimet që bëri dhe u tha se do të shkonte në shkollë dhe nuk do t’i linte më mësimet.
Prindërit nuk patën asnjë ankesë ndaj Amanit, përkundrazi ata kërkuan falje që nuk mundën ta ndalonin të ikte dhe që ishin treguar të ashpër me të.
Ata u ndjenë krenarë për Amanin teksa mori pagën e tij të fundit që përbënte një shumë të barabartë me një vit të tarifave të tij të shkollimit.
Aman dhe prindërit e tij falënderuan përzemërsisht Mintu dhe Plakun e vjetër për ndihmën e tyre dhe të lumtur u nisën për në qytetin e tyre së bashku.
Mësimi:
Edhe pse prindërit mund të ndjehen së fëmijët e tyre po rriten të pasjellshme dhe po e bjerrin mundin dhe sakrificat e tyre për të rritur e për t’i shkolluar, përsëri kjo nuk duhet të shërbejë si justifikim për t’u treguar të ashpër me ta.
Komunikimi i butë është si një ilaç që shëron çdogjë.
/shkollaesuksesit.com
