Një herë dy miq po flisnin për Zotin, nëse ai ekzistonte apo jo. Njëri prej tyre tha: “Nuk ka Zot”.
I dyti u përgjigj: “Në rregull. Unë do t’ju tregoj një histori të shkurtër. Atëherë mendojeni vetë.”
Personi i dytë vazhdoi, “Në barkun e një nëne ishin dy foshnja që flisnin me njëri-tjetrën.
E para e pyeti tjetrën – A besoni në jetën pas kësaj?
E tjetra tha: – Sigurisht, duhet të ketë diçka pas kësaj. Ndoshta jemi këtu për të përgatitur veten për atë që do të vijë më vonë.
E para ia priti: – E pakuptimtë. Nuk ka jetë pas kësaj. Edhe nëse ka, çfarë lloj jete do të ishte ajo?
E tjetra tha – nuk e di. Ndoshta do të kemi shqisa të tjera që nuk mund t’i kuptojmë tani. Ndoshta do të mund të hamë me gojën tonë..
E para u përgjigj – Kjo është absurde. Të hamë me gojën tonë? Qesharake! Kordoni i kërthizës na siguron ushqimin dhe gjithçka që na nevojitet dhe është kaq i shkurtër. Si do të jetë në gjendje të jetojë pa të. Prandaj, jeta pas kësaj duhet të përjashtohet logjikisht.
Foshnja tjetër tha – Epo, mendoj se ka diçka dhe ndoshta është ndryshe nga sa është këtu. Ndoshta nuk do të kemi më nevojë për kordon fizik pas kësaj.
E para ngulmoi: – E pakuptimtë. Nuk ka gjë tjetër veç errësirës, heshtjes dhe harresës përtej kësaj.
Tjetra vazhdoi: – Epo, nuk e di, por sigurisht që do të takojmë nënën dhe ajo do të kujdeset për ne.
Të parës nuk i besohej ajo që dëgjoi, dhe pyeti: – A besoni vërtet te nëna? Nëse nëna ekziston atëherë ku është ajo tani?
Tjetra tha: – Ajo është kudo rreth nesh. Ne jemi të rrethuar nga ajo. Ne jetojmë në të. Pa të, kjo botë nuk do të ekzistonte dhe ne nuk mund të ekzistonim.
E para vazhdoi: – Epo, nuk e shoh atë. Aq logjike sa ajo nuk ekziston.
Tjetra u përgjigj: Ndonjëherë, kur jeni në heshtje dhe përqendroheni dhe dëgjoni, mund ta perceptoni praninë e saj dhe mund ta dëgjoni zërin e saj që thërret nga lart.
/shkollaesuksesit.com
