Titus Lucretius Carus ishte një poet dhe filozof romak.
Vepra e tij e vetme e njohur është poema filozofike De rerum natura, një vepër didaktike rreth parimeve dhe filozofisë së epikureanizmit, dhe e cila zakonisht përkthehet në anglisht si Mbi Natyrën e Gjërave.
Për kënaqësinë e lexuesve tanë ne kemi sjellë thëniet më të bukura të Lukrecit, dhe si gjithnjë presim të na thoni cilën prej tyre pëlqyet më së shumti.
Të gjitha fetë janë njësoj sublime për injorantin, të dobishme për politikanin dhe qesharake për filozofin.
Pra, është më e dobishme të shikosh një njeri në kohë rreziku dhe në fatkeqësi për të dalluar se çfarë lloj njeriu është ai; sepse më në fund fjalët e së vërtetës nxirren nga thellësia e zemrës së tij dhe maska hiqet, realiteti mbetet.
Ajri, më duhet të shpjegoj, bëhet erë kur trazohet.
Ajo që është ushqim për dikë mund të jetë helm i hidhur për dikë tjetër.
Në lartësi të tilla të së keqes njerëzit janë të shtyrë nga feja.
Pikëllimet e vazhdueshme formojnë një gur.
Është më e lehtë të shmangësh kurthet e dashurisë sesa të arratisesh sapo të jesh në atë rrjetë, litarët dhe nyjet e së cilës janë të forta; por edhe kështu, i ngatërruar, i ngatërruar, ju ende mund të dilni jashtë nëse, budalla i gjorë, nuk i bllokon rrugën vetes.
Nuk mund të ketë qendër në pafundësi.
Shikoni një burrë në kohë fatkeqësie për të zbuluar se çfarë lloj njeriu është ai; sepse më në fund fjalët e së vërtetës nxirren nga thellësia e zemrës së tij dhe maska hiqet.
Natyra riparon një gjë nga një tjetër dhe nuk lejon që asgjë të lindë pa ndihmën e vdekjes së tjetres.
Nuk ka asgjë aq të madhe apo të mrekullueshme që me kalimin e kohës njerëzimi të mos e admirojë gjithnjë e më pak.
Pra, të kesh frikë nga vdekja është marrëzi, pasi vdekja është asgjësimi përfundimtar dhe i plotë i identitetit personal, çlirimi përfundimtar nga ankthi dhe dhimbja.
Ajo që dikur doli nga toka zhytet përsëri në tokë.
Jeta është një luftë e gjatë në errësirë.
Çdo person përpiqet të largohet nga vetvetja – megjithatë pavarësisht nga vetvetja, ne mbetemi të lidhur me këtë vetvete që e urrejmë.
…Nuk ka asgjë që kthehet në asgjë, por të gjitha gjërat kthehen të tretura në elementet e tyre.
Nëse bota nuk është produkt i asgjëje veç forcave natyrore dhe ligjit natyror, ndërhyrja hyjnore është e pamundur.
Të vërtetat ndezin dritë për të vërtetat.
Koha në vetvete nuk ekziston; por nga vetë gjërat rezulton një ndjenjë e asaj që tashmë ka ndodhur, çfarë po ndodh tani dhe çfarë do të pasojë. Nuk duhet pretenduar se dikush mund ta ndiejë kohën në vetvete, pavarësisht nga lëvizja e gjërave.
Dhe kështu, përmes boshllëkut të zbrazëtisë, të gjitha gjërat duhet të bien me shpejtësi të barabartë, por jo me peshë të barabartë.
Fillimet e hershme të gjërave nuk mund të dallohen me sy.
Nëse brenda drurit fshihet flaka, tymi dhe hiri, atëherë druri përbëhet nga gjëra të ndryshme nga vetvetja.
Fjalët kalojnë nëpër mure dhe kalojnë pas kyçit dhe çelësit, dhe i ftohti mpirës depërton në kockat tona.
Në mes të burimit të zgjuarsisë del diçka e hidhur, që thumbon vetë lulet.
Dhuna dhe lëndimi mbyllin në rrjetën e tyre të gjithë ata që bëjnë gjëra të tilla dhe përgjithësisht kthehen mbi atë që filloi.
Sa herë që një send ndryshon dhe del nga kufijtë e tij, ky ndryshim është njëherësh vdekja e asaj që ishte më parë.
Asgjë nuk ekziston veçse amalgama të materies dhe hapësirës.
Frika i ka nën kontroll të gjithë njerëzit e vdekshëm, sepse ata shohin shumë operacione që ndodhin në tokë dhe në qiell, shkaqet e të cilave ata nuk mund t’i kuptojnë në asnjë mënyrë, duke besuar se ato bëhen me fuqi hyjnore.
Asgjë nuk duket ashtu siç duhet në një botë ku asgjë nuk është e sigurt. E vetmja e sigurt është ekzistenca e një dhune të fshehtë që e bën gjithçka të pasigurt.
Për të marrë me të vërtetë masën e një njeriu, ju duhet ta vëzhgoni atë në mes të sprovës dhe mundimit – pastaj, nga thellësia e zemrave të tyre, njerëzit thonë atë që besojnë; maska është grisur dhe ajo që mbetet nuk mund të mashtrojë.
/shkollaesuksesit.com
