Një herë në një qytet, jetonte një njeri i pasur. Ai mendonte se sapo të bëhej personi më i pasur, do të ndihej krejtësisht i lumtur.
Me kalimin e viteve ai punoi shumë dhe më në fund arriti të bëhej njeriu më i pasur i vendit të tij, por për habinë e tij, ai nuk u ndje i lumtur apo i kënaqur.
Ai kishte gjithçka që mund të kërkonte, por përderisa ndjehej jo mirë dhe kurrë nuk ndjeu lumturinë që donte. Ai filloi të shkonte përreth duke kërkuar një person të mençur që mund ta ndihmojë atë të arrijë lumturinë.
Pastaj një ditë, dikush i tregoi atij për një i urtë sufi, i cili ishte i njohur për mençurinë e tij dhe ndihmonte në zgjidhjen e problemeve të njerëzve.
Zotëria shaloi kalin e tij dhe një çantë shumë të madhe plot me gurë të çmuar dhe diamante me vete dhe filloi të kërkonte urtakun sufi. Më në fund, ai arriti në fshatin ku po qëndronte i urti. E gjeti atë ulur poshtë një peme.
Kur takoi shenjtorin, ai i tregoi qesen me diamante dhe tha: “Unë i kam të gjitha këto diamante, por jo një pikë lumturie, si mund të gjej lumturinë? A mund te me ndihmosh?”
Pikërisht në atë moment i mençuri sufi u hodh dhe i rrëmbeu pasanikut çantën plot me diamante dhe iku.
Zotëria pasunar vrapoi pas tij duke qarë, duke bërtitur: “Më kanë grabitur!! Më kanë mashtruar!! Ky njeri nuk është shenjtor, por hajdut.. kapeni atë..!”
I mençuri sufist i njihte mirë rrugët e fshatit, ndaj i shmangej me lehtësi pasanikut.
Njeriu i pasur nuk kishte vrapuar kurrë pas askujt, ishte shumë e vështirë për të. Shumë shpejt njerëzit përreth filluan ta ndiqnin.
Pasi vrapoi nëpër gjithë fshatin, njeriu i pasur më në fund u kthye në të njëjtën pemë ku ishte ulur shenjtori sufi kur e takoi atë në krye të herës.
Zotëria pasanik e gjeti të urtin sufist atje të ulur nën të njëjtën pemë me të njëjtën qese plot me diamante.
I pasuri u afrua te sufisti, pa thënë asgjë urtaku i dha çantën. Pas kthimit të çantës, njeriu i pasur e mbajti pranë zemrës së tij dhe tha: “Jam shumë i lumtur që gjeta thesarin tim të humbur”.
I urti tha: “A e shijove pak lumturi?”
Njeriu i pasur u përgjigj: “Po..!”
I urti tha: “Nëse nuk e humbisni, nuk mund ta shijoni atë. Ju bëra ta shijoni paksa tani. Kjo është mënyra se si shijoni lumturinë – Humb diçka.”
“Nëse Humbni Egon tuaj, do të Fitoni veten. Humbni mendjen dhe fitoni vetëdijen. Vdis për të kaluarën dhe lind për të tashmen.
Pjekuria është të jetosh në të tashmen, plotësisht vigjilent dhe të jesh i vetëdijshëm për të gjithë bukurinë dhe Shkëlqimin e Ekzistencës. Atëherë do të jeshnë gjendje të arrish lumturinë e vërtetë.”
Njeriu i pasur e kuptoi shembullin falënderoi të urtin dhe u largua qetësisht.
/shkollaesuksesit.com
