Një herë një murg Zen i quajtur Bokuju po kalonte nëpër një rrugë të fshatit. Papritur, një burrë i doli përpara dhe e goditi me një shkop.
Bokuju u rrëzua bashkë me shkopin. Ai u ngrit dhe e mori atë shkop.
Njëriu që e kishte goditur dhe po ikte, kur e pa Bokuju, e mori atë shkopin dhe filloi të vraponte pas tij.
Ai po vrapoi pas tij duke thirrur: “Prit, merre shkopin tënd me vete…!”
Bokuju e ndoqi atë njeri dhe më në fund mundi t’ia kthente atë shkop. Por për shkak të të gjitha të bërtiturave dhe rrëmujës, turma u mblodh për të parë se përse kjo po ndodhte.
Kur turma mori vesh se çfarë ndodhi, një person nga turma erdhi te Bokuju dhe i tha: “Ai njeri ju goditi fort dhe ju nuk keni thënë asgjë…! Pse?”
Bokuju tha: “Një fakt është fakt. Ai më ka goditur, kjo është e gjitha. Ai ishte sulmuesi dhe unë u godita. Është njësoj sikur po kaloj nën një pemë ose jam ulur nën një pemë dhe një degë bie. Çfarë do të bëj atëherë? Çfarë mund të bëj?”
Tjetri tha: “Por një degë është vetëm, një degë, ky është një njeri. Ne nuk mund të themi asgjë për të rënë degë nga pema, nuk mund ta ndëshkojmë sepse pema nuk kishte mendje veç kësaj.
Bokuju tha, “Për mua ky njeri është gjithashtu vetëm një pemë dhe nëse nuk mund t’i them asgjë pemës, pse duhet të shqetësohem t’i them diçka këtij njeriu? Ajo që ndodhi erdhi sepse ky njeri pikërisht nuk logjikoi, dhe për më tepër kjo ndodhur tashmë. Nuk do ta interpretoj. Pse të vazhdoj të shqetësohem për këtë tani? Ka ndodhur, ka mbaruar.”
Kjo është Mendja e Urtë – mos Zgjedhja, mos Interpretimi, mos Reagimi që duhet të jetë kështu dhe jo ashtu. Çfarëdo që të ndodhë, ai e pranon atë në tërësinë e saj. Ky pranim i jep atij Lirinë, Kapacitetin për të parë.
/shkollaesuksesit.com
