Njëherë pati jetuar një zotëri shumë i pasur, arrogant dhe lakmitar. Ai zotëronte fusha, ferma dhe livadhe. Qindra punëtorë punonin për të dhe ishin të varur nga ai për të jetuar.

Zotëria i pasur ishte aq arrogant saqë kishte përbuzje ndaj fshatarëve dhe njerëzve të tjerë që punonin për të për shkak të rrobave të tyre të pista dhe nuk i linte t’i afroheshin.

Një mbrëmje, një grup fshatarësh që punonin për të pasurin, u ulën duke biseduar pasi mbaruan punën e tyre.

Njëri prej tyre tha: “E pashë nga afër dje. Unë isha duke punuar dhe ai kaloi atje.”

Pikërisht atëherë një tjetër tha me krenari: “Epo, një ditë tjetër unë çova një thes me perime në shtëpinë e tij dhe e pashë atë duke qëndruar në dritare.”

Fshatari i tretë qeshi dhe tha: “Edhe? Çfarë ka të jashtëzakonshme këtu? Çdokush mund ta shikojë atë dhe mbi kalin e tij ose në dritare. Nëse dëshiroj, mund të ulem me të për të ngrënë në shtëpinë e tij.”

“Ha..!” talleshin të tjerët.

“Të ulet me ty për të ngrënë..!!Edhe në shtëpinë e tij madje…!! Kjo nuk mund të ndodhë kurrë. Në momentin që të sheh, do të urdhërojë shërbëtorët e tij që të të hedhin jashtë.” – thanë fshatarët e tjerë duke qeshur me të.

Fshatari i tretë tha: “Nuk po gënjej. Mund të ha darkë me të nëse dëshiroj.”

Të tjerët nuk mund ta besonin atë dhe e sfiduan atë, “OK. Nëse mund ta bëni këtë, atëherë ne do t’ju japim tre thasë grurë dhe një dem por nëse nuk arrin të darkosh me të, atëherë do të duhet të bësh atë që do të themi për një vit.”

Fshatari i tretë ra dakord.

Të nesërmen, në mesditë, kur ishte afër ora e drekës së të pasurit, fshatari shkoi në shtëpinë e tij. Sapo shërbëtori i pasanikut e pa atë duke ardhur, ata nxituan ta përzënë.

“Prit! Prisni! Unë kam një lajm të mirë për zotërinë tuaj.” – thirri fshatari.

Shërbëtori u përgjigj: “Më thuaj, do ta njoftoj”.

Fshatari refuzoi duke thënë: “Jo, nuk mund t’ju them. Është vetëm për veshët e zotërisë tuaj.”

Shërbëtori shkoi te zotëria e tij dhe i tregoi për fshatarin.

Njeriu i pasur mendoi me vete: “Ai nuk kishte ardhur për të kërkuar asgjë, por për të dhënë një lajm të mirë. Do të jetë diçka e dobishme. Ndoshta duhet të flas me të.”

Njeriu i pasur u kërkoi shërbëtorëve të sillnin fshatarin në dhomë.

Njeriu i pasur e shikoi me neveri nga larg dhe e pyeti: “Çfarë është ky lajm i mirë që keni për mua?”

Fshatari i hodhi një vështrim shërbëtorëve dhe tha: “Ajo që kam për të thënë është vetëm për veshët tuaj, zotëria im.”

Pasaniku i vrenjti vetullat, por ishte kurioz, kështu që i largoi shërbëtorët e tij. Tani, pasaniku dhe fshatari ishin vetëm.

Pas kësaj, fshatari u përkul përpara dhe pyeti duke pëshpëritur: “Zotëria im, sa do të ishte çmimi i arit të një sa kryet e një kali?”

Njeriu i pasur ia nguli sytë dhe e pyeti: “Pse më pyet për arin?”

Fshatari vështroi anash supeve për t’u siguruar që ata ishin absolutisht vetëm dhe pëshpëriti: “Unë kam arsyet e mia”.

Kjo e bëri njeriun e pasur më shumë kurioz. Ai mendoi për një moment: “Pse një fshatar kaq i varfër, i veshur me lecka, që mban erë fushash, do të donte të dinte çmimin e arit? Ndoshta ai kishte gërmuar ndonjë thesar të harruar!”

Njeriu i pasur mori një qëndrim të sjellshëm dhe e pyeti përsëri: “Më thuaj, pse dëshiron të dish çmimin e arit?”

Fshatari bëri një fytyrë të trishtuar dhe psherëtiu: “Nëse nuk dëshiron ta tregosh. Do të marr lejen tuaj sepse dreka më pret në shtëpi.”

Syri i të pasurit shkëlqeu nga lakmia, nuk donte ta humbiste këtë shans për të marrë më shumë para. Ai donte ta kishte ar për vete.

Kështu ai tha: “Pse duhet të nxitosh në shtëpi për drekë, miku im? Edhe unë jam gati të ha drekë. Pse nuk bashkohesh me mua?”

Pikërisht atëherë ai thirri shërbëtorët e tij dhe i urdhëroi të shkonin në tryezë për drekë dhe u shërbyen zotërisë dhe fshatarit të tyre me ushqimin më të mirë.

Njeriu i pasur kujdesej për fshatarin si mysafirin e tij të nderuar dhe i tha: “Ha dhe pi sa të ngopesh, miku im i dashur”.

Pasi mbaroi dreka. Zotëria tha: “Tani, miku im, vrapo dhe ma sill atë copë ari të kokës së kalit. Unë do të di se çfarë të bëj me të. Unë do t’ju jap bukë në këmbim të saj.”

Fshatari u ngrit dhe tha: “Jo, zotëria im nuk mund ta sjell”.

Zotëria bërtiti: “Pse jo?”

Fshatari u përgjigj: “Sepse nuk e kam”.

Zotëria u zemërua, “Çfarë do të thotë që nuk e ke atë? Pse deshe ta dije çmimin e tij atëherë?”

Fshatari buzëqeshi dhe u përgjigj: “Oh, thjesht sepse isha kurioz. Kaq.”

Zotëria u tërbua dhe bërtiti: “Largohu nga shtëpia ime, budalla”.

Para se të largohej, fshatari tha: “Unë nuk jam budalla. Unë kam ngrënë një vakt të shkëlqyeshëm me shpenzimet tuaja dhe gjithashtu kam fituar tre thasë me grurë dhe një dem. Nuk do ta kisha bërë nëse do të isha budalla.”

Mësimi:

Njerëzit e pasur, që zotërojnë shumë, janë të interesuar vetëm rreth mundësive që të marrin më shumë. Ata shmangin çdo alternativë ku duhet të japin.

/shkollaesuksesit.com

Subscribe kanalin tonë në Youtube për të mos humbur asnjë video të re