Pse Rusia kurrë s’e ka konsideruar Evropën një mike?

Agresioni ushtarak kundër Ukrainës i nisur nga Vladimir Putin do të lërë një gjurmë të madhe në politikën e sigurisë së Bashkimit Evropian. Primati i sigurisë do të bëhet edhe më i rëndësishëm. Ndryshimi në politikën e brendshme dhe të jashtme të Bashkimit Evropian po ndodh tashmë me futjen e sanksioneve të paprecedentë dhe izolimin e Rusisë.

Bashkimi Evropian ka të ngjarë të forcojë ligjet e tij, duke u dhënë më shumë kompetenca agjencive të inteligjencës për të hetuar dhe kontrolluar shumë shoqata dhe organizata ruse në vendet e BE-së.

Por lind një pyetje: pse liderët e Bashkimit Sovjetik dhe Rusisë së sotme nuk kanë ndjekur kurrë një politikë paqësore ndaj Evropës?

Kur një ushtar sovjetik ngriti një flamur sovjetik në Rajshtagun gjerman në Berlin më 2 maj 1945, ai fryu shpresë në të gjithë Evropën se lufta përfundoi me rënien e Berlinit në duart sovjetike dhe se një kohë prosperiteti dhe uniteti në Evropë po vinte. Megjithëse kryeministri britanik Winston Churchill i paralajmëroi vazhdimisht amerikanët se duhet të arrinin në Berlin dhe kryeqytetet e tjera të Evropës Lindore përpara Ushtrisë Sovjetike, ata refuzuan, ashtu si çdo marrëveshje me sovjetikët për shfaqjen e një Evrope të re përpara humbjes së Gjermanisë naziste. Doli se Churchill kishte të drejtë dhe se këtë herë nuk po mendonte vetëm për interesat britanike.

Edhe pse Stalini e quajti atë sukses të revolucionit bolshevik, është e vërtetë se ishte Henry Ford, kapitalisti amerikan, ai që i mundësoi Stalinit të gjente një model të ri të ndryshimit industrial dhe shoqëror. Henry dinte të prodhonte më shumë dhe më lirë dhe ai shpiku prodhimin e linjës. Më 30 maj 1929, qeveria bolshevike nënshkroi një marrëveshje me kompaninë amerikane Ford për prodhimin e makinave dhe kamionëve. Ky ishte fillimi i industrisë së automobilave, e cila më vonë do të shndërrohej në fabrika ushtarake për tanket e para dhe armët e tjera dhe që në një pjesë do të mbizotëronte që Rusia Sovjetike të mos binte në duart e Hitlerit.

Humbjet e mëdha të Ushtrisë së Kuqe në përleshjet me forcat e Wehrmacht-it gjatë Luftës së Dytë Botërore detyruan Shtetet e Bashkuara t’i ofronin Ushtrisë së Kuqe një program kredie për ushqim, armë dhe automjete dhe ta ndihmonin atë të mos humbiste luftën. Portet në veri të Rusisë ishin një destinacion ku ndihmat aleate arrinin kryesisht me anije. Pas invazioneve të rregullta nga Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj, Ushtria e Kuqe filloi të përparonte në front dhe të arrinte fitoret e para të rëndësishme.

Propaganda e Putinit po përpiqet të krijojë një monopol mbi fitoren kundër Gjermanisë naziste, siç bëri Stalini. Megjithatë, kjo është një e pavërtetë famëkeqe, sepse pa ndihmën e Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të saj, Ushtria e Kuqe do të ishte mundur.

Humbjet e Wehrmacht-it në Frontin Lindor dhe kalimi i Ushtrisë së Kuqe në ofensivë çuan në çlirimin e shteteve të Evropës Lindore, dhe Ushtrinë e Kuqe në vetë Berlinin. Euforia që përfshiu kontinentin evropian për rënien e regjimit nazist, çoi në krimet e tmerrshme të kryera nga Ushtria e Kuqe në zonat e sapoçliruara gjatë luftimeve dhe pas vendosjes së paqes.

Shkatërrimi i panevojshëm nga artileria sovjetike në qytetet gjermane si dhe vrasjet e civilëve, veçanërisht masakra e Nemmersdorfit, masakra e civilëve gjermanë në ditët e fundit të Luftës së Dytë Botërore dhe përdhunimet e tmerrshme të grave gjermane, mbetën në kujtimet e kohës si një padi kundër oficerëve dhe ushtarëve sovjetikë.

Masakra në pyllin e Katinit në Poloni, para sulmit të Ëehrmacht-it ndaj Rusisë bolshevike dhe vrasja e më shumë se 22,000 qytetarëve polakë nuk përfundoi me kaq. Pas dëbimit të forcave naziste nga Polonia, shërbimi sekret sovjetik vazhdoi të vriste shtetas polakë që dyshohet se punonin për nazistët ose mund të përbënin një kërcënim për formimin e një qeverie të re të udhëhequr nga Partia Komuniste.

Kështu ndodhi në të gjitha vendet e tjera të Evropës Lindore që mbetën pas Perdes së Hekurt.

Terrori i tmerrshëm i kryer nga regjimi sovjetik, kryesisht nëpërmjet qeverive marionete në vendet e pushtuara të Evropës Lindore, çoi në përpjekje për të shkatërruar identitetin kombëtar të shumë popujve, ë një numër të madh të të burgosurve politikë dhe terror të paparë midis popullatës përmes dëbimeve masive, arrestimeve dhe likuidimeve.

Sipas hulumtimit të historianit amerikan Norman Naimark, ushtarët sovjetikë përdhunuan 200,000 deri në 2 milionë gra gjermane në Gjermaninë e pushtuar, që nga hyrja e trupave në vend deri në vitin 1948.

Pas rënies së Bashkimit Sovjetik dhe hapjes së arkivave, historianët kanë arritur në përfundimin se Stalini ishte përgjegjës për vdekjen e më shumë se 20 milionë njerëzve. Gjatë sundimit sovjetik, vendet e Evropës Lindore u shkatërruan ekonomikisht dhe ëndrrat për një jetë më të mirë për dy breza njerëzish u shkatërruan.

Në kohët sovjetike, qëndrimi i udhëheqësit sovjetik ishte gjithmonë plot mosbesim ndaj gjithçkaje që vinte nga Perëndimi. Këto ishin kryesisht arsye të pajustifikuara.

Gjatë gjithë Luftës së Ftohtë, sovjetikët u përpoqën të sabotonin demokracitë evropiane, duke sponsorizuar organizata të ndryshme ekstremiste, Brigadat e Kuqe në Itali dhe fraksionin e Ushtrisë së Kuqe në Gjermani, për të dobësuar vendet evropiane nga brenda dhe për të kërkuar fronte të reja në mbarë botën për të ndaluar përhapjen e ndikimit perëndimor. Të gjitha përpjekjet e tyre dështuan.

Klubi i motoçiklistëve Night Wolves, si dhe shumë shoqata humanitare dhe kulturore të Kozakëve, duke përfshirë Ushtrinë Kozake të Ballkanit, janë të lidhura drejtpërdrejt me shërbimin sekret rus përmes njerëzve kryesorë që kanë punuar për këtë shërbim sekret.

Rënia e Bashkimit Sovjetik dhe shpresat e reja për unitet evropian gjatë sundimit të Boris Jelcinit u minuan nga ardhja në pushtet e Vladimir Putinit. Në të njëjtën kohë, kur Putin drejtonte fushatën zgjedhore në Rusi, pati sulme të tmerrshme terroriste në Bynaksk, Moskë dhe Volgodonsk, në të cilat u vranë mbi 300 njerëz. Separatistët çeçenë janë akuzuar për sulme terroriste, por policia ka arrestuar disa persona në vend, të cilët më vonë rezultuan se punonin për FSB-në, shërbimin sekret rus.

Bashkimi Sovjetik, si Rusia e Putinit sot, nuk ka qenë kurrë në gjendje të korrë përfitimet e përparimit ekonomik dhe teknologjik të vendeve të Evropës Perëndimore dhe të ndërtojë një shtet ekonomikisht të avancuar dhe modern duke përdorur burimet natyrore nga të cilat ato lulëzojnë.

Alexander Litvinenko, një nga agjentët rusë të përfshirë në operacion, iku në Angli dhe konfirmoi këto pretendime, por më vonë u vra pa mëshirë.

Putin fiton zgjedhjet dhe shpall “Pranverën ruse” gjatë fjalimit të Vitit të Ri në fillim të vitit 2000, i cili për shumë do të kthehet në një dimër të ashpër siberian.

Kur erdhi në pushtet, Putin vuri nën kontrollin e tij oligarkët rusë të cilët u pasuruan jashtëzakonisht shumë gjatë sundimit të Boris Jelcinit dhe fituan fuqi të madhe në vend. Ata që nuk u pajtuan me Putinin ikën nga Rusia. Qëndrimi i Putinit ndaj opozitës në Rusi, e cila kërkon demokraci të vërtetë dhe gazetarë që paraqesin gjendjen reale të punëve, arrin përmasa të frikshme persekutimi dhe likuidimi.

Pse liderët rusë nuk e kanë konsideruar kurrë Evropën një mik të sinqertë – përgjigja qëndron në mungesën e demokracisë së vërtetë dhe në menaxhimin e vendit nga diktatorët. Dihet se të gjithë diktatorët duan të kenë kontroll dhe pushtet të plotë mbi vartësit e tyre, dhe si rrjedhojë në jetën e tyre, ndërsa në të njëjtën kohë ata vetë janë të prirur ndaj paranojës, ankthit dhe ndjejnë se dikush po bën gjithmonë diçka kundër tyre.

Kjo është një nga arsyet pse Putini u rrethua me “vëllezër” nga shërbimi sekret.

Kjo sigurisht ia pakëson frikën se çfarë fati mund t’i ndodhë një mëngjes kur të zgjohet.

Kjo është pikërisht ajo që shkakton shqetësimin më të madh, sepse, hipotetikisht, nëse do të kishte urdhër për të lëshuar një raketë bërthamore, i gjithë zinxhiri i komandës, nga Putini te oficeri që do të shtypë butonin e kuq, është nën kontrollin e njerëzve të afërt të Putinit.

Analistët ushtarakë perëndimorë thjesht po besojnë se në atë zinxhir komandimi, disa nga autoritetet do të kishin një ndërgjegje fajtore dhe se gjithçka do të përfundonte si në një film hollivudian. Por jo, sepse këta njerëz nuk kanë ndërgjegje. /tesheshi.com/