Ichiro Kishimi ka lindur në Kioto, ku dhe aktualisht banon.
Ai shkruan dhe jep leksione mbi psikologjinë Adleriane dhe ofron këshilla për të rinjtë në klinikat psikiatrike si këshilltar dhe konsulent i certifikuar për Shoqërinë Japoneze të Psikologjisë Adleriane.
Ai është autori i librit bestseller ndërkombëtar “The Courage to be Disliked”.
Për kënaqësinë e lexuesve tanë ne kemi sjellë një koleksion me thëniet më të bukura të Prof. Kishimit.
Ne i lexojmë të gjitha komentet tuaja, ndaj jemi në pritje të na thoni cilën prej thënieve mëposhtë pëlqyet më së shumti.
Sa më shumë që dikush lavdërohet nga një person tjetër, aq më shumë njeriu krijon besimin se nuk ka aftësi. Ju lutemi bëni çmos që ta mbani mend këtë.
Një komunitet me të cilin mund të prishni marrëdhëniet thjesht duke paraqitur një njoftim për dorëheqje është ai për të cilin mund të keni vetëm kaq lidhje, gjithsesi.
Një ndjenjë e shëndetshme e inferioritetit nuk është diçka që vjen nga krahasimi i vetvetes me të tjerët; Ajo vjen nga krahasimi i vetes me vetveten ideale të një personi.
Shumë njerëz mendojnë se sa më shumë miq keni aq më mirë është, por unë nuk jam aq i sigurt për këtë. Nuk ka asnjë vlerë në numrin e miqve ose të njohurve që keni.
Një person i cili është i fiksuar me dëshirën për njohje nuk ka ende ndonjë ndjenjë të komunitetit dhe nuk ka arritur të angazhohet në vetë-pranim, besim te të tjerët ose kontribut për të tjerët.
Një mënyrë e të jetuarit në të cilën dikush shqetësohet vazhdimisht nga mënyra se si shihet nga të tjerët është një mënyrë jetese e përqendruar në të cilën shqetësimi i vetëm i një personi është me “Unin”.
Psikologjia Adleriane është një psikologji për të ndryshuar veten, jo një psikologji për ndryshimin e të tjerëve. Në vend që të prisni që të tjerët të ndryshojnë ose të presin që situata të ndryshojë, ju bëni vetë hapin e parë përpara.
Pranimi i gabimeve, përçimi i fjalëve të faljes dhe largimi nga luftërat e pushtetit – asnjë nga këto gjëra nuk është humbje.
E tëra çfarë mund të bësh në lidhje me jetën tënde është të zgjidhni rrugën më të mirë në të cilën besoni.
Fëmijët që nuk janë mësuar të përballen me sfidat do të përpiqen të shmangin të gjitha sfidat.
Mos jetoni për të kënaqur pritshmëritë e të tjerëve.
Unë kam një mik të ri që ëndërron të bëhet një romancier, por ai kurrë nuk duket se është në gjendje të përfundojë punën e tij. Sipas tij, puna e tij e mban atë shumë të zënë, dhe ai kurrë nuk mund të gjejë kohë të mjaftueshme për të shkruar romane, dhe kjo është arsyeja pse ai nuk mund të përfundojë punën dhe të hyjë në të për të fituar çmime. Por a është kjo arsyeja e vërtetë? Jo! Në të vërtetë ai dëshiron të lërë mundësinë e “Unë mund ta bëj atë nëse përpiqem” të hapur, duke mos u angazhuar në asgjë. Ai nuk dëshiron ta ekspozojë punën e tij në kritika, dhe ai me siguri nuk dëshiron të përballet me realitetin që ai mund të prodhojë një pjesë inferiore të shkrimit dhe refuzimit në fytyrë. Ai dëshiron të jetojë brenda asaj fushe të mundësive, ku mund të thotë se mund ta bënte atë nëse ai do të kishte vetëm kohën, ose se ai mund të shkruante nëse ai thjesht kishte mjedisin e duhur, dhe se ai me të vërtetë ka talentin për të. Në pesë ose dhjetë vjet të tjerë, ai me siguri do të fillojë të përdorë një justifikim tjetër si “Unë nuk jam më i ri” ose “Unë kam një familje për të menduar tani”.
Nëse dikush ka vërtet besim te vetja, nuk ndjen nevojën për t’u mburrur. Është për shkak se ndjenja e inferioritetit është e fortë që njeriu mburret. Njeriu ndjen nevojën për të nxjerrë në pah epërsinë e tij edhe më shumë. Ekziston frika se nëse dikush nuk e bën këtë, asnjë person i vetëm nuk do ta pranojë një “siç jam unë”. Ky është një kompleks i plotë superioriteti.
Nëse dikush nuk ju pëlqen, kjo është dëshmi se po e ushtroni lirinë tuaj dhe po jetoni në liri, dhe një shenjë se po jetoni në përputhje me parimet tuaja.
Nëse jeni duke bërë një jetë me shqetësime dhe vuajtje – që rrjedhin nga marrëdhëniet ndërpersonale – mësoni kufirin e “Që këtu e tutje, kjo nuk është detyra ime”, dhe hidhni poshtë detyrat e njerëzve të tjerë. Ky është hapi i parë për të lehtësuar ngarkesën dhe për ta bërë jetën më të thjeshtë.
Nëse ju nuk po e jetoni jetën tuaj për veten tuaj, atëherë kush do ta jetojë atë për ju?
Me një fjalë, lumturia është ndjenja e kontributit. Ky është përkufizimi i lumturisë.
Në jetë, ka takime në të cilat një libër që dikush merr një ditë përfundon duke ndryshuar plotësisht peizazhin e dikujt mëngjesin tjetër.
Vetëm kur një person është në gjendje të ndiejë se ka vlerë, ai mund të ketë guxim.
Të jetosh me frikën e prishjes së marrëdhënieve të dikujt është një mënyrë jo e lirë për të jetuar, në të cilën po jeton për njerëzit e tjerë.
Vetmia është të kesh njerëz të tjerë, shoqëri dhe komunitet rreth teje, dhe të kesh një ndjenjë të thellë të të qenit i përjashtuar prej tyre.
Sado të dëshironi të jeni Y, nuk mund të rilindni si ai. Ju nuk jeni Y. Është në rregull që ju të jeni ju. Megjithatë, nuk po them se është mirë të jesh ‘ashtu siç je’. Nëse nuk jeni në gjendje të ndiheni vërtet të lumtur, atëherë është e qartë se gjërat nuk janë ashtu siç janë. Duhet të vendosni njërën këmbë përpara tjetrës dhe të mos ndaloni.
Pavarësisht se çfarë ka ndodhur në jetën tuaj deri në këtë pikë, ajo nuk duhet të ketë fare ndikim në mënyrën se si jetoni tani e tutje. Se ju, duke jetuar këtu dhe tani, jeni ai që përcakton jetën tuaj.
Askush prej nesh nuk jeton në një botë objektive, por përkundrazi në një botë subjektive që ne vetë i kemi dhënë kuptim. Bota që shihni është e ndryshme nga ajo që shoh unë dhe është e pamundur ta ndani botën tuaj me dikë tjetër.
Pasi dikush lirohet nga skema e konkurrencës, nevoja për të triumfuar mbi dikë zhduket.
Njeriu duhet të mendojë jo ‘Çfarë do të më japë ky person?’ por, përkundrazi, ‘Çfarë mund t’i jap këtij personi?’ Ky është përkushtim ndaj komunitetit.
Njerëzit mund të ndryshojnë në çdo kohë, pavarësisht nga mjediset në të cilat ndodhen. Ju nuk jeni në gjendje të ndryshoni vetëm sepse po merrni vendimin që të mos ndryshoni.
Njerëzit me stile jetese neurotike priren ta spërkasin fjalimin e tyre me fjalë të tilla si “të gjithë” dhe “gjithmonë” dhe “gjithçka”.
Marrëdhëniet në të cilat njerëzit kufizojnë njëri-tjetrin përfundimisht shpërbëhen.
Dikush duhet të fillojë. Njerëz të tjerë mund të mos jenë bashkëpunues, por kjo nuk është e lidhur me ju. Këshilla ime është kjo: duhet të filloni. Pa marrë parasysh nëse të tjerët janë bashkëpunues apo jo.
Nëse mendoni për një fëmijë të vogël që përpiqet të mësojë të ecë, ai fëmijë do të rrëzohet dhe do të lëndohet qindra herë. Por në asnjë moment ai fëmijë nuk ndalet dhe të mendojë: Oh, mendoj se ecja thjesht nuk është për mua. Unë nuk jam i mirë në të.
Supozoni se keni vendosur “dyshimin” në themel të marrëdhënieve tuaja ndërpersonale. Që ju e jetoni jetën tuaj duke dyshuar tek njerëzit e tjerë – duke dyshuar në miqtë tuaj, madje edhe familjen tuaj dhe ata që doni. Çfarë lloj marrëdhënieje mund të lindë nga kjo? Personi tjetër do të zbulojë dyshimin në sytë tuaj në një çast. Ai ose ajo do të ketë një kuptim instinktiv se “ky person nuk ka besim tek unë”. A mendoni se dikush do të jetë në gjendje të ndërtojë një lloj marrëdhënie pozitive nga ajo pikë? Është pikërisht për shkak se ne duhet të hedhim një themel të besimit të pakushtëzuar që bën të mundur që ne të ndërtojmë një marrëdhënie të thellë.
Kjo është ajo që do të thotë të jetosh në botën tënde subjektive. Nuk ka shpëtim nga subjektiviteti juaj. Aktualisht, bota ju duket e ndërlikuar dhe misterioze, por nëse ndryshoni, bota do të duket më e thjeshtë. Çështja nuk është se si është bota, por si je ti.
Guximi për të qenë i lumtur përfshin gjithashtu guximin për të qenë të papëlqyer. Kur ta keni fituar atë guxim, marrëdhëniet tuaja ndërpersonale do të ndryshojnë menjëherë në gjëra të lehta.
Hapi i parë për të ndryshuar është të dish.
Arsyeja pse kaq shumë njerëz nuk ndihen vërtet të lumtur ndërsa po ndërtojnë suksesin e tyre në sytë e shoqërisë është se ata po jetojnë në konkurrencë.
Ata që shkojnë aq larg sa të mburren për gjërat me zë të lartë, në fakt nuk kanë besim te vetja.
Ata që e bëjnë veten të duken më të mëdhenj me fuqinë e huazuar, në thelb jetojnë sipas sistemeve të vlerave të njerëzve të tjerë – ata po jetojnë jetën e njerëzve të tjerë.
Nevojiten tri gjëra: vetëpranimi, besimi te të tjerët dhe kontributi për të tjerët.
Vlera është diçka që bazohet në një kontekst social.
/shkollaesuksesit.com
