Është e kotë t’u flasim lexuesve tanë mbi atë se kush ishte Bukowski.
Ne duam prej Jush që në përfundim të leximit, të na thoni, cila prej thënieve mëposhtë pëlqyet më së shumti:
Unë mendoj se i vetmi rast kur shumica e njerëzve ankohen për padrejtësinë është kur u ndodh atyre.
Disa njerëz nuk çmenden kurrë. Çfarë jete vërtet të tmerrshme duhet të bëjnë.
Ndonjëherë ngrihesh nga shtrati në mëngjes dhe mendon, unë nuk do t’ia dal, por ti qesh brenda – duke kujtuar të gjitha kohët që je ndier kështu.
Ne të gjithë do të vdesim, të gjithë ne, çfarë cirku! Vetëm kjo duhet të na bëjë të duam njëri -tjetrin, por jo. Ne jemi të irrituar dhe të mbytur nga vogëlsirat, ne gllabërohemi nga vogëlsirat.
Ajo që ka më shumë rëndësi është se sa mirë ecni nëpër zjarr.
Duhet të vdesësh disa herë para se të mundesh vërtet jetosh.
Ambicia ime është me handikap prej dembelizmit.
Problemi me botën është se njerëzit inteligjentë janë plot dyshime, ndërsa budallenjtë janë plot besim.
Doja gjithë botën ose asgjë.
Një intelektual thotë një gjë të thjeshtë në një mënyrë të vështirë. Një artist thotë një gjë të vështirë në një mënyrë të thjeshtë.
Gjeni atë që doni dhe lëreni atë t’ju vrasë.
Nëse jeni duke humbur shpirtin tuaj dhe e dini atë, atëherë ju keni akoma një shpirt për të humbur.
Vetmia e vërtetë nuk përkufizohet domosdoshmërisht vetëm me rastet kur jeni vetëm.
Të kam dashur ashtu si një burrë e do një grua që nuk e prek kurrë, i shkruan vetëm, mban fotografi të vogla.
Të qenit vetëm nuk ndihej kurrë e drejtë. Ndonjëherë ndihej mirë, por kurrë nuk ndihej e drejtë.
Shpirti i lirë është i rrallë, por ju e dini kur e shihni – në thelb sepse ndiheni mirë, shumë mirë, kur jeni pranë ose me ta.
Një dashuri si ajo ishte një sëmundje e rëndë, një sëmundje nga e cila nuk shërohesh kurrë plotësisht.
Poezia është ajo që ndodh kur asgjë tjetër nuk mundet.
Sigurisht që është e mundur të duash një qenie njerëzore nëse nuk e njeh shumë mirë.
Mbaj mend që u zgjova një mëngjes dhe gjeta gjithçka të lyer me ngjyrën e dashurisë së harruar.
Njerëzit pa moral shpesh e konsideronin veten më të lirë, por kryesisht atyre u mungonte aftësia për të ndjerë ose dashuruar.
Ekziston një vetmi në këtë botë aq e madhe sa mund ta shihni në lëvizjen e ngadaltë të akrepave të orës.
Vogëlushe, “i thashë,” Unë jam një gjeni, por askush nuk e di këtë përveç meje.
Ne as nuk kërkojmë lumturi, vetëm pak më pak dhimbje.
Gjithmonë ka një grua që të shpëton nga një tjetër dhe ashtu siç të shpëton, ajo bëhet gati të shkatërrojë.
Çfarë kohe e lodhshme ishin ato vite – të kesh dëshirën dhe nevojën për të jetuar, por jo aftësinë.
Jeta është e sjellshme aq sa e lejoni vetë të jetë.
Distanca më e shkurtër midis dy pikave është shpesh e padurueshme.
Pa letërsi, jeta është ferr.
Ajo është e çmendur, por është magjike. Nuk ka gënjeshtër në zjarrin e saj.
Ne jemi këtu për të qeshur me mosmarrëveshjet dhe për të jetuar jetën tonë aq mirë sa Vdekja do të dridhet për të na marrë.
Çdo gjë është humbje kohe nëse nuk po ndiheni mirë ose nuk krijoni mirë ose po shëroheni ose po afroheni drejt një lloj fantazie-dashuri-lumturi.
Në mëngjes ishte mëngjes dhe unë isha ende gjallë.
Bukuria nuk është asgjë, bukuria nuk do të qëndrojë. Ju nuk e dini sa me fat jeni të shëmtuar, sepse nëse njerëzit ju pëlqejnë, ju e dini se është për diçka tjetër.
Nëse keni aftësinë për të dashur, së pari doni veten.
Njerëzit janë të çuditshëm: Ata zemërohen vazhdimisht nga gjëra të parëndësishme, por për një çështje të madhe si humbja e plotë e jetës së tyre, ata vështirë se duket se e vënë re.
Askush nuk mund t’ju shpëtojë përveç vetes dhe ju ia vlen ta bëni, është një luftë që nuk fitohet lehtë, por nëse diçka ia vlen të fitohet, atëherë kjo është ajo.
Ai pyeti: “Çfarë e bën një njeri shkrimtar?” “Epo,” i thashë, “është e thjeshtë. Ose e hidhni në letër, ose hidheni nga një urë.”
Problemi me një maskë është se nuk ndryshon kurrë.
Kisha vënë re se si në ekstremet shumë të varfra ashtu edhe në ato shumë të pasura të shoqërisë, të çmendurit shpesh lejoheshin të përziheshin lirshëm.
Me kupto. Unë nuk jam si një botë e zakonshme. Unë kam marrëzinë time, jetoj në një dimension tjetër dhe nuk kam kohë për gjëra që nuk kanë shpirt.
/shkollaesuksesit.com
