Një herë një Seth (burrë i pasur) hapi një vend shërbimi ushqimesh falas për të varfërit. Fryma e bamirësisë ishte e paktë tek ai, por megjithatë ai bënte bamirësi sepse donte që shoqëria ta lavdëronte si person bujar.
Ai kishte biznese ku tregtonte mallra me shumicë. Në fund të muajit, drithërat e mbetura që nuk ishin të mira për t’u shitur, dërgoheshin në atë vend për të bërë miell për të bërë çapati (kulaç indian), në emër të bamirësisë.
Shpesh çapatit e bëra me miell të prishur ishin në dispozicion të të uriturve në shërbimin ushqimor të ofruar nga pasaniku.
Pas pak kohësh, djali i pasunarit u martua. Në shtëpi erdhi nusja. Ajo ishte shumë e sjellshme, e devotshme dhe e vëmendshme.
Kur mësoi për cilësin e mallit të dërguar në shërbimin e ushqimit për bamirësi, ajo u ndie shumë e trishtuar pasi e dinte se ishte gabim të jepte me vetëdije ushqim me cilësi të dobët në emër të bamirësisë.
Njeriu i pasur kishte shumë shërbëtorë, por megjithatë nusja vendosi të merrte të gjithë përgjegjësinë e përgatitjes së ushqimit mbi vete.
Në ditën e parë, ajo bëri çapati duke përdorur të njëjtin miell që përdorej në vendin e shërbimit të ushqimit falas.
Kur pasunari u ul për të ngrënë, ajo i shërbeu ato çapati së bashku me ushqimin në pjatën e tij. Duke parë çapati të trashë, Sethi u habit dhe nga kurioziteti, mori një kafshatë çapati dhe e hëngri.
Sapo e përtypi atë, e pështyti dhe tha: “Ne kemi kaq shumë miell të freskët në shtëpinë tonë për të bërë çapati.. atëherë pse keni përdorur miell kaq të kalbur për të bërë çapati.
Nusja u përgjigj: “Baba, ky është mielli që bleva nga bota e përtejme”.
Seth u hutua dhe tha: “Nuk e kuptoj…”
Nusja u përgjigj: “Baba! Çfarëdo bamirësie që kemi bërë në jetën e mëparshme, do marrim në të përtejmen, ne tani po hamë të njëjtën gjë që do të hanim në jetën tjetër dhe çfarëdo që të bëjmë në këtë jetë, do ta marrim atë në të ardhmen.
Në shërbimin tonë ushqimor falas, çapati i bërë nga ky miell u jepet të varfërve. Kur të largoheni nga kjo botë, do t’ju duhet të jetoni vetëm me çapati të bërë nga ky lloj mielli.
Kjo është arsyeja pse mendova se nëse filloni të praktikoni ta hani atë tani e tutje, atëherë do të kesh më pak vuajtje në jetën e përtejme.”
Njeriu i pasur e kuptoi gabimin e tij. I kërkoi falje nuses së tij dhe gjithë miellin e prishur e hodhi po atë ditë.
Që atëherë, njerëzit e varfër dhe të uritur filluan të merrnin çapati të bërë nga mielli i freskët.
Mësimi i parë:
Gjatë dhurimit, nuk duhet të ketë ndjenjën se njerëzit duhet t’ju lavdërojnë, të duartrokasin. Dhurimi duhet bërë me shpirt për të ndihmuar të tjerët. Thuhet që – Dhurimi duhet të jetë aq i fshehtë sa që gjatë dhënies, as dora tjetër të mos e dijë.
Mësimi i dytë:
Nëse dhuroni gjërat që përndryshe do të hidheshin, ky zor se mund të klasifikohet si dhurim, nuk duhet të zëvendësoni riciklimin me dhurimin.
/shkollaesuksesit.com
