Një herë një tufë shqiponjash arriti në një ishull që ndodhej në mes të detit.
Kishte shumë peshq dhe krijesa deti, shqiponjave nuk u mungonte ushqimi dhe uji atje. Akoma më e mirë ishte se nuk kishte kafshë të egra që do t’i sulmonin.
Shqiponjat ishin shumë të lumtura atje pasi nuk kishin jetuar kurrë më parë një jetë kaq të rehatshme.
Shumica e shkabave në tufë ishin të reja dhe filluan të mendonin se do të jetonin pjesën tjetër të jetës së tyre atje, sepse nuk mund të gjenin një jetë kaq të rehatshme askund tjetër.
Në mesin e të gjithave, ishte edhe një shqiponjë e vjetër. Kur i pa ato shkaba të reja dhe mësoi për mendimet e tyre, u shqetësua shumë.
Një ditë, ajo i thirri të gjitha shqiponjat e reja dhe u shprehu shqetësimin e saj duke thënë:
“Ka kaluar një kohë e gjatë qëkur ne po jetojmë në këtë ishull. Unë mendoj se duhet të kthehemi në të njëjtin pyll nga ku erdhëm. Këtu po jetojmë jetën pa sfida dhe në kushte të tilla ne kurrë nuk do të jemi në gjendje të përgatitemi për telashe.”
Shabat e reja nuk i kushtonin rëndësi mendimeve të shqiponjës së vjetër dhe e ndjenin se kjo ishte pasojë e pleqërisë së tij, prandaj menduan se ajo thotë gjëra e marrëzi të tilla. Shkabat e reja refuzuan të largoheshin nga jeta e rehatisë.
Shqiponja e vjetër u përpoq të shpjegonte: “Ju të gjitha nuk po më kushtoni vëmendje, e keni harruar që në momente të tilla, nëse keni ndonjë problem, çfarë do të bënit? Më mirë ejani me mua të shkojmë nga erdhëm.”
Por askush nuk e dëgjoi. Shqiponja e vjetër shtegtoi dhe mbeti e vetme në ishuj të largët. Kaluan disa muaj. Një ditë, shqiponjë e vjetër mendoi të kthehej e të kontrollonte shkabat që jetonin në ishull.
Pasi arriti në ishull, ajo pa se pamja kishte ndryshuar. Ngado që shikonte, kishte trupa të shkabash të shtrira përdhe. Midis tyre shumë ishin të shtrira të plagosura.
Shkaba e vjetër u trondit kur e pa këtë dhe pyeti një shkabë të dëmtuar rëndë: “Çfarë ka ndodhur?”
Shkaba e plagosur tha: “Pasi u largove, ne po jetonim një jetë argëtuese në këtë ishull. Por pak ditë mëparë erdhi një anije këtu plot më çitah të cilat u liruan nga ajo anije në këtë tokë.
Nga uria e madhe që kishin, filluan të na sulmojnë dhe të na hanin. Ne jemi në këtë gjendje për shkak të tyre sepse nuk kishim fuqi të largoheshim. Ndoshta këtë rezultat e kemi marrë sepse nuk ju dëgjuam”.
Fillimisht ata çitah nuk na bënë asgjë, por pas disa ditësh kuptuan se kishim harruar të fluturonim dhe kthetrat tona janë dobësuar aq shumë sa të mos mbrohemi dot.
Mësimi:
Shpesh pasi të shkosh në zonën e rehatisë, është e vështirë të dalësh prej saj. Në një situatë të tillë, nuk është e lehtë të përballesh me sfidat kur ato vijnë. Prandaj, vazhdoni gjithmonë të sfidoni veten dhe jini gati për telashe.
/shkollaesuksesit.com
