Fundi i një miqësie që ishte domethënëse për ne dhemb po aq sa humbja e një dashurie. Sepse humbasim mbështetjen emocionale, sepse lëshojmë një pjesë të vetes që na dha gëzim, që na dha mbështetje… Nuk është e lehtë të kthesh faqen.
A dhemb fundi i një miqësie po aq sa humbja e një dashurie?
Fundi i një miqësie dhemb, ndonjëherë, pafundësisht. Kështu, dhe megjithëse e kemi të qartë se partneri nuk është i njëjtë me një mik, në realitet, duke humbur këtë mbështetje të përditshme, kjo aleancë besimi, të qeshurash dhe përvojash të përbashkëta gjeneron një dhimbje shumë të krahasueshme me atë të humbjes së një dashurie. Sepse nëse lidhja do të ishte kuptimplotë, është pothuajse si të lëshojmë një pjesë të vetes.
Njerëzit, duam apo s’duam, gjatë gjithë jetës jemi të detyruar të kalojmë nëpër duele të ndryshme. Dhe nuk po i referohemi vetëm një humbjeje fizike, sepse në realitet ato mungesa që ndodhin më shpesh janë ato që lidhen me ndarjen e një çifti dhe, veçanërisht, me largimin e atyre qenieve të rëndësishme si për shembull miqësitë e tyre.
Nga ana tjetër, diçka që të gjithë e dimë është se qeniet njerëzore janë të programuara të shoqërohen dhe të empatizohen, prandaj ne duhet të ndërtojmë baza të tjera lidhjeje përveç lidhjeve romantike. Një mik është një mbështetje e paçmuar. Është ajo marrëdhënie që na pasuron dhe që nga ana tjetër na jep një shëndet të jashtëzakonshëm psikologjik duke qenë në gjendje të krijojmë një aleancë për të shfrenuar shqetësimet, për të lehtësuar stresin dhe për të krijuar situata pozitiviteti dhe reciprociteti.
Megjithatë, marrëdhëniet ashtu si kockat gjithashtu prishen. Për më tepër, ndonjëherë nuk është e nevojshme që diçka e veçantë të ndodhë, distanca dhe ftohtësia në marrëdhënie lindin pothuajse pa e vënë re. Në veçanti, kjo ndodh kur arrijmë pjekurinë, në të cilën pikë fillojmë të jemi më selektivë në marrëdhëniet dhe ndërveprimet tona.
Për më tepër, studime, si ai i kryer në Universitetin e Oksfordit në Angli, na tregojnë se është që në moshën 30-vjeçare kur fillojmë t’i japim përparësi cilësisë mbi sasisë kur bëhet fjalë për miqësinë. Megjithatë, duke parë sesi nga një ditë në tjetrën ajo figurë kaq e dashur për ne largohet prej nesh, dhemb. Dhe kjo bën shumë (ose më shumë) sesa kur ndarja ndodh në kontekstin e çiftit.
“Miqësia është më e vështirë dhe më e rrallë se dashuria. Prandaj, ne duhet të kursejmë si të tillë” – Alberto Moravia
Fundi i miqësisë, një këputje shpesh e paparashikuar
Ekziston një informacion interesant që na është dhënë nga Universiteti i Tel Avivit për të cilin ia vlen të reflektojmë. Një studim i kryer nga Dr. Laura Radaelli na tregon se njerëzit nuk do të kenë kurrë të dhëna të mjaftueshme për të përcaktuar se kush do të jetë një mik i vërtetë dhe kush jo.
Me fjalë të tjera, në shumë raste duhet të punojmë për të pranuar pasigurinë e krijuar nga fakti që miqtë janë të gabueshëm. Aq më tepër, ndonjëherë miqësia jonë “e perceptuar” nuk korrespondon me miqësinë “e vërtetë” që ndjen personi tjetër; një ide që mund të prodhojë vuajtje.
Pse fundi i një miqësie dhemb kaq shumë?
Dhimbja e përfundimit të një miqësie është në përpjesëtim me atë se sa e rëndësishme ishte marrëdhënia e humbur. Prandaj nuk ka rëndësi që ai person ka qenë pranë nesh që në fëmijëri apo se ka qenë një gjetje e kohëve të fundit, ai thesar njerëzor që i dha papritur një dritë të re jetës sonë dhe që tani krijon distancë. Humbja ose heqja dorë nga këto gjëra është e dhimbshme për arsyet e mëposhtme:
Ne humbasim mbështetjen emocionale. Ne u shkëputëm nga dikush që na ofroi një lloj përforcimi që njerëzit e tjerë afër nesh nuk na e dhanë ose nuk e bënë të njëjtën gjë.
Nga njëra ditë në tjetrën, një hapësirë e bashkëfajësisë është zhdukur, si dhe ajo strehë ku hidhërimet mund të relativizohen dhe gëzimet të ndahen.
Nga ana tjetër, ekziston një burim tjetër dhimbjeje të jashtëzakonshme. Po flasim për thyerjen e pritshmërive. Në një farë mënyre, ne priremi t’i marrim si të mirëqena disa marrëdhënie. Madje ndonjëherë i marrim më të mirëqena lidhjet e miqësisë sesa ato të një çifti, nuk i vëmë në dyshim dhe besojmë se janë dhe do të jenë gjithmonë ai fener në horizont.
E fundit, por jo më pak e rëndësishme, fundi i një miqësie mund të jetë traumatik për shumë njerëz, sepse mund të ketë edhe një ndërprerje të besnikërisë. Sulmi ndaj besimit është padyshim plaga që dhemb më shumë. Duke parë ose zbuluar se jemi të tradhtuar, mashtruar ose se informacioni privat ndahet me palët e treta, shkakton një zhgënjim shumë të thellë.
Si të përballeni me prishjen e një miqësie?
Të supozosh se fundi i një miqësie, nëse ishte shumë domethënës për ne, nënkupton kalimin e një dueli. Kështu, edhe pse shpesh dëgjojmë që miqtë shkojnë e vijnë, në realitet ka marrëdhënie që lënë gjurmë më të mëdha se të tjerat. Prandaj, ideja është të mbash gjithçka të jetuar dhe mësuar, duke i dhënë përparësi kujtesës momenteve të mira të përbashkëta.
Nëse i përqendrojmë sytë te zhgënjimi, përpjekja që do të duhet të bëjmë për të kthyer faqen do të jetë më e madhe.
Robert Louis Stevenson tha se një mik është një dhuratë që njeriu i bën vetes. Ai e kishte atë në kolegun e shkrimtarit Henry James. Ata pothuajse nuk u panë më shumë se dy-tri herë gjatë jetës së tyre, por ruajtën një miqësi postare që u shërbeu si një mbështetje e madhe të dyve në momentet më të vështira.
Nuk është e lehtë t’i gjesh këta njerëz në gjysmë të rrugës midis një thesari dhe një feneri drite. Megjithatë, ka, ata janë aty, kudo rreth nesh, thjesht duhet t’i lejojmë vetes të besojmë përsëri.
/shkollaesuksesit.com
