Presidenti Ilir Meta ka paralajmëruar afrimin e një stuhie politike me të e Ramën si protagonistë, pasi nuk dekretoi Sandër Lleshin si ministër Rendi. Është e qartë se më shumë se me gjeneralin, hesapet i ka me shefin e qeverisë. Por është ende e paqartë nëse rebelimi i Metës ka të bëjë me një llogari të mirëkalkuluar politike me qëllim për t’i shkurtuar jetën Ramës në pushtet, apo është thjesht një “inat derri” për mosmarrjen parasysh të asnjë dekreti të kthyer, më të fundit dy për Teatrin.
Fraza që e rifut në llogore Metën përballë Ramës, për të disatën herë qyshse i njohu politika, është ajo që pati si kryefjalë ‘Sekretarin e Parë”.
“Presidenti Meta ka bindjen e plotë se koha e drejtimit të shtetit shqiptar me Sekretar të Parë ka përfunduar njëherë e përgjithmonë”, thuhej në reagimin e Presidencës.
Ngjan më tepër me një batutë për hir të batutës, se sa me një arsyetim institucional apo politik ky lloj krahasimi. Sa për kujtesë, Sekretarët e Parë kanë qenë kokat politike të drejtimit të shtetit, ndërsa kokat ekzekutive kanë qenë kryetarët e Komiteve Ekzekutive. Kjo sa i përket bazës. Ndërsa në qendër kjo përkthehej në Sekretarin e Parë të Partisë dhe Kryetarin e Këshillit të Ministrave. Tani, paralelja e Presidentit nuk shkon pasi Rama në këtë rast nuk është Sekretar i Parë. Por edhe sikur mos ishte ky detaj, referencat nuk duhen marrë nga një e kaluar tjetër konsitucionale dhe institucionale, por në të sotmen. Gjithë çështja është nëse mosdekretimi i Metës është apo nuk është kushtetues? Deri më tani, presidenti nuk e ka mbrojtur ende kushtetueshmërinë e mosdekretimit duke ofruar shpjegimin e këshilltarëve të tij juridikë, ndërkohë që nuk ka bërë as publike arsyet kushtetuese – gjithnjë, kushtetuese dhe jo politike – të mosdekretimit të Lleshit.
Dhe duke shkuar të rrënjët, sot shtrohet sërish pyetja: a duhej të ishte Meta president i vendit?
Kur ai u zgjodh, nuk ishin të pakta reagimet zhgënjyese në rrjete për njeriun që deri para pak kohësh ishte shfaqur ashtu siç imagjinohej në gjykimin e publikut, me bllok në dorë duke bërë pazare.
Politikisht, Rama e cilësoi si më të duhurin për të qenë kreu i shtetit, dhe kjo në një kohë që i kish “fikur derën” LSI-së së tij, lënë në dorë të bashkëshortes së tij, duke e nxjerrë nga tepsia e pushtetit, një gjë për të cilën kjo forcë u krijua dhe ekzistonte. Ndërsa moralisht, Rama as që e morri në konsideratë gjykimin, handikapi më i madh i tij në politikë.
Nëse ka një arsye që Meta nuk duhej të ishte sot kreu i shtetit, ajo është arsyeja morale. Ilir Meta përfaqson në imazhin publik njeriun pa më të voglin rrezatim moral në politikë. Është e vështirë që në “pazllat” që përbëjnë karakterin e tij politik, të gjesh ndoca me shenja virtyti.
Por dhe politikisht, i gjitha talenti i tij politik ka qenë për të bërë politikë për hir të politikës, ku si qëllim final ka qenë të qënit politikisht i aftë për prezencë politike në lojën për pushtet. Ai ka patur boll pushtet për të treguar talent qeverisjeje, gjë e cila i ka munguar dramatikisht. Në kaq vite në politikë, publiku e ka gati të pamundur të veçojë se cila është aftësia më e spikatur të Metës në qeverisje, se cili është modeli i tij politik që ofron në këtë drejtim dhe se ç’gjurmë a ç’standarte për t’u çmuar ka lenë përsa i është besuar pushtet.
