Dikur pati qënë një tempull i madh i ndërtuar në qendër të liqenit. Aty jetonin mjeshtri i madh dhe 20 nga dishepujt e tij që do të mësonin mësimet e budizmit.
Aty gjendej një varg i çmuar me rruaza druri, i cili ishte i shenjtë dhe ishte i ngulitur në tempull. Duke qenë se tempulli ishte në mes të liqenit, ai lidhej me pjesën tjetër të botës me një varkë të vogël dhe nuk ishte e lehtë të shkoje atje.
Të gjithë dishepujt do të përqendroheshin në të mësuarit dhe do të përfundonin studimin atje së shpejti. Derisa një ditë, Mjeshtri mblodhi të gjithë dhe njoftoi se rruazat e shenjta të Budës kishin humbur.
Të gjithë u tronditën pasi tempulli ruhej 24 orë me rotacion nga vetë dishepujt, kështu që askush nga jashtë nuk mund të kishte hyrë fshehurazi dhe t’i vidhte ato rruaza.
Së shpejti, të gjithë ata që u mblodhën atje, filluan të diskutojnë për këtë dhe u bënë të dyshuar për të tjerët.
Mjeshtri e pa këtë dhe tha: “Nuk më intereson kjo çështje. Ai që e pranon gabimin e tij dhe do t’i çmonte rruazat e Budës. Unë jam i gatshëm t’ia jap atij. Po ju jap të gjithëve shtatë ditë për shqyrtim.”
Askush nuk rrëfeu as ditën e parë, as ditën e dytë dhe me kalimin e kohës, respekti dhe besimi i ndërsjellë mes dishepujve të rinj që së shpejti do të bëheshin murg, u zhduk. Nuk folën më me njëri tjetrin. Edhe në ditën e shtatë, askush nuk doli të pranonte fajin.
Në fund të ditës, mjeshtri i mblodhi përsëri të gjithë dhe u tha: “Më vjen mirë që më keni bindur për pafajësinë tuaj. Nëse edhe tundimi i rruazave të Budës nuk mund t’ju arrijë, ju jeni mjaft të vendosur. Atëherë mirë, praktika ka ardhur në përfundim. Atëherë mund të shkoni në shtëpi që nesër.”
Pas pak, kur murgjit e vegjël ishin gati të largoheshin, panë një murg të verbër të gjunjëzuar para mjeshtrit. Duke parë këtë, të gjithë u mblodhën duke menduar se ai kishte rrëfyer për veprën e tij të gabuar dhe më pas u largua.
Pasi të gjithë u larguan, mjeshtri iu drejtua murgut të verbër dhe i tha: “A i ke vjedhur ti rruazat e Budës?”
Murgu i verbër u përgjigj: “Unë pajtohem se rruazat e Budës kanë humbur, por Zemra e Budës është ende këtu dhe unë kam ardhur këtu për vetë-kultivimin e Zemrës së Budës.”
Mjeshtri pyeti: “Pra… nuk i ke marrë ato rruaza, atëherë pse po e pranon fajin?”
Murgu i verbër u përgjigj: “Ky dyshim ka lënduar tashmë zemrën time, zemrën tënde dhe zemrën e të gjithëve në shtatë ditët e fundit. Dikush duhej ta pranonte fajin për ta zgjidhur dyshimin.”
Mjeshtri i madh nxori nga manteli rruazat legjendare të Budës dhe ia vuri në qafë. Ai tha, “Rruazat e Budës janë këtu..!! Ti je i vetmi që kupton kuptimin e vërtetë të MBËSHTETJES.”
Mësimi:
Ndonjëherë në jetë… Ne duhet të marrim përgjegjësinë që s’na takojnë për të zgjidhur konfliktet, për të reduktuar mosmarrëveshjet e panevojshme dhe kontradiktat.
Njerëzit që janë në gjendje të qëndrojnë do të kenë një zhvillim mendor më të mirë dhe do të kenë më shumë liri dhe mundësi gjatë gjithë jetës së tyre.
/shkollaesuksesit.com
