Fillimi i Kupës së Botës për Klube është për Realin e Madridit, kapitulli i katërt në një histori të gjatë, kampionati i katërt i ndryshëm me të njëjtin emër. Dhe ka qenë më i miri në tri formatet e mëparshme.Nëse quhet Kupa e Botës për Klube, ka pesë; nëse quhet Kupa Ndërkontinentale, ka katër … dhe nëse marrim dy Kupat e para të Botës për Klube të Vogla, ka dy. Më shumë se çdo tjetër në të gjitha ato, pavarësisht emrit, gjatë 75 viteve të fundit. Por çfarë ishte Kupa e Vogël e Botës? Ekipi i bardhë e shfaq me krenari atë në listën e tyre zyrtare të arritjeve dhe duke parë kopertinën e gazetës “Marca” dhe pritjen spektakolare të ekipit në aeroportin e Madridit (Barajas) në vitin 1956, ishte një tjetër moment historik në atë Madrid në rritje, kampion i Kupës së parë Evropiane një muaj më parë (4-3 kundër Stade Reims) dhe më 29 korrik, fitues i Kupës së Vogël të Botës, të mbajtur në Venezuelë. Ishte e dyta, pasi e kishte fituar të parën në vitin 1952 kundër Millonarios, të udhëhequr nga “një farë” Di Stefano, Botafogo, të udhëhequr nga Zizinjo (një personazh i famshëm global në atë kohë), dhe La Salle, ekipit vendas të trajnuar nga Rikardo Zamora. Formati ishte me grumbullim pikësh me ndeshjet në harkun e 15 ditëve.
Kupa e Vogël e Botës ishte turneu i parë i organizuar si botëror i klubeve, ku morën pjesë dy më të mirët në Evropë dhe dy në Amerikën e Jugut, i organizuar nga një grup biznesmenësh dhe i luajtur në Venezuelë midis viteve 1952 dhe 1957. Konsiderohet si paraardhësi i Kupës Ndërkontinentale, e cila më vonë u bë Kupa e Botës për Klube në vitin 2000 dhe, që nga kjo fundjavë, është Kupa e Botës për Klube FIFA. Në të morën pjesë Madridi dhe Barcelona, Valencia dhe Atletiko Madrid, Benfika, Millonarios (Kolumbia), River Plejt (Argjentinë) dhe për Brazilin, Sao Paolo, Korinthians dhe Botafogo. Pothuajse asgjë! Atje, në të parin në vitin 1952, u arrit edhe nënshkrimi i Di Stefanos me Madridin, si një lojtar kyç për ekipin e njohur si “Blue Ballet”, me të cilin u përball pesë herë në më pak se një muaj.
“Madridi i madh filloi me Alfredon? Asnjë mënyrë, ne i kishim mundur tashmë”, deklaruan me krenari Molovni, portieri Alonso dhe sigurisht Miguel Munjoz, Zárraga dhe Pahinjo. Ata siguruan fitoren me një formacion 4-3-3, që ishte shumë mbrojtës në atë kohë, por që u siguroi atyre një barazim 0- 0 kundër Botafogos që do t’u jepte kurorën në ndeshjen finale. Në vitin 1956, pak pasi fitoi Kupën e parë Evropiane dhe Kupën Latine, Madridi e përsëriti titullin botëror kundër Vasko da Gamës, Portos dhe Romës. Këtë herë, La Saeta Rubia ishte tashmë në radhët e tyre, së bashku me Gento dhe Rial, për këtë miniLigë me 12 ndeshje në të cilën skuadra e bardhë pësoi vetëm një humbje, kundër Romës. Pas kthimit të tyre, pati një pritje madhështore, me mijëra tifozë që përshëndetën me entuziazëm ekipin e Madridit dhe lojtarët, të cilët zbritën nga aeroplani duke shfaqur trofetë që fituan në Venezuelë.
Duke pasur parasysh suksesin e këtij kompeticioni, UEFA dhe “CONMEBOL” organizuan Kupën Ndërkontinentale nën ombrellën e tyre që nga viti 1960, ndeshjen e kampionëve të Europës kundër kampionëve të Amerikës së Jugut. Ata nuk e kanë njohur këtë kampionat si zyrtar (as FIFA), megjithëse shumë klube e përfshijnë atë në historitë e tyre, duke i dhënë rëndësinë që kishte dikur. Çuditërisht, edhe Barcelona, e cila fitoi edhe të fundit, në vitin 1957 me Kubalën, Koçish, Çibor, Luis Suarez, Evaristo, Ramallets… Sepse më pas pati një përpjekje për ta rilançuar atë në vitin 1963, si një titull botëror paralel me Kampionatin Ndërkontinental të krijuar në vitin 1960, por rrëmbimi i Alfredo Di Stefano, nga një grup rebelësh në Karakas përfundoi duke e fundosur shpikjen.LEDJO SEFERKOLLI-
