Në një Kishëz të vjetër të gjithë vendasit dhe njerëzit e largët vinin për shërbesat e së dielës.
Një ditë jashtë kishte zbardhur dëbora e ftohtë dhe askush nuk erdhi në Kishë përveç një fermeri. Për të mbërritur fermeri bëri disa kilometra deri te Kisha edhe pse binte borë dhe bënte ftohtë jashtë.
Tani kishte vetëm dy njerëz në Kishë, njëri ishte kleriku dhe tjetri ishte fermeri. Duke parë që ka vetëm një person në audiencë dhe duke pritur një reagim reciprokisht të dobishëm prej tij kleriku iu drejtua fermerit dhe i tha:
“Nuk jam i sigurt nëse ia vlen të vazhdoj me shërbimet. A duhet të shkojmë më mirë në shtëpitë tona të ngrohta dhe të pimë nga një çaj të ngrohtë?”
“Epo, unë jam thjesht një fermer i thjeshtë.”, tha fermeri.
Fermeri vazhdoi, “Por kur shkoj të ushqej tufën time dhe nëse ka mbetur vetëm një për ushqim, sigurisht që nuk e lë të uritur.”
Kleriku u turpërua dhe filloi të kryente shërbimet e tij. Kleriku recitoi himne dhe lexime, shërbesat zgjasin më shumë se një orë.
Duke përfunduar me krenari kleriku u ndje shumë i lumtur dhe falënderoi fermerin për mësimin që – sado e vogël të jetë nevoja, por detyra jonë mbetet e njëjtë. Ne duhet t’i kryejmë detyrat edhe nëse ka nevojë të vogël. Para se të dy të niseshin për në shtëpitë e tyre.
Kleriku e pyeti fermerin: “A ishte mirë?”
Fermeri u përgjigj: “Epo, unë jam thjesht një fermer i zakonshëm, por kur shkoj të ushqej tufën time dhe nëse vjen vetëm një për ushqim, sigurisht që nuk e detyroj të hajë atë që kam blerë për të gjithë tufën…!”
Mësimi:
Ne duhet të mësojmë se detyra jonë mbetet pavarësisht nga niveli i nevojës, por duhet gjithashtu të sigurohemi që të përshtatemi me ndryshimin dhe të ofrojmë sipas kërkesës.
/shkollaesuksesit.com
