Një herë Birbal dhe shoku i tij po shkonin diku.
Në rrugën e tyre ata duhej të kalonin një përrua të vogël, mbi të cilin ishte një urë e vjetër, e cila ishte aq e ngushtë sa mund të kalonte vetëm një person në të njëjtën kohë dhe me kalimin e kohës ishte bërë shumë e rrëshqitshme.
Kur arritën atje, Birbal arriti të kalonte shëndoshë e mirë, por kur shoku i tij u përpoq të kalonte atë urë sapo do të arrinte në anën tjetër, ai humbi ekuilibrin dhe ra në ujë.
Birbal menjëherë u përkul dhe shtriu dorën e tij drejt shokut të tij për ta ndihmuar. Shoku e kapi shpejt dorën e tij, më pas Birbal filloi ta tërhiqte shokun drejt bregut.
Birbal po e mbante fort për dore shokun e tij dhe e tërhiqte me sa forcë kishte drejt bregut. Shoku u ndje mirënjohës ndaj Birbalit dhe tha: “Shoku im, faleminderit që më shpëtove jetën”, dhe me nxitim i premtoi se do t’i jepte një shumë të madhe parash që po shpëtonte jetën.
Birbal u përgjigj stoikisht, “Faleminderit..!!” dhe në atë moment e lëshoi dorën e tij dhe shoku i tij u kthye në ujë me një spërkatje.
Shoku i tij ishte tashmë pothuajse në breg, kështu që me pak përpjekje ai më në fund doli në bregun ku qëndronte Birbal.
Shoku u trondit nga akti i tij dhe u pyet: “Pse e bëre këtë?”
Birbal buzëqeshi dhe u përgjigj: “Për të marrë shpërblimin tim.”
Shoku tha, “Por… Mund të kishe pritur që unë të dilja i sigurt nga uji.”
Birbal u përgjigj: “Sigurisht… Por a nuk mund të prisje të dilje nga uji deri në breg për të bërë premtimin?”
Miku i Birbalit e kuptoi se ai kishte qenë i nxituar në premtimin dhe kishte gabuar në ofrimin e shpërblimit pasi miqtë nuk e ndihmojnë njëri-tjetrin për përfitime materiale. Ai i kërkoi falje Birbalit dhe e falënderoi për shpëtimin e tij dhe nxitjen e sensit të mirë tek ai.
Mësimi:
Nuk duhet të bëjmë asnjë premtim me nxitim dhe aq më tepër me interes me shokët.
/shkollaesuksesit.com
