Nga Silvana Kola-Loka
(Psikologe)
Ishte seanca e fundit. Ajo erdhi si gjithmonë, pa dy minuta. Terapia kishte vazhduar për thuajse një vit dhe ajo kishte ardhur gjithmonë dy minuta përpara orarit. E përpiktë si një orë zviceriane.
Seanca e fundit ka një trajtë krejt të veçantë nga seancat e tjera. I ngjan një procesi inventari. Pacienti dhe psikologu bëjnë një përmbledhje të të gjithë procesit terapeutik, duke nxjerrë në pah arritjet dhe pikat delikate. Kështu pacienti ka një ide më të qartë lidhur me çfarë mund të presë në të ardhmen.
Ajo kishte qenë një paciente me një vullnet të pamatë. Mbante poshtë lëkurës kujtimet e gjalla të një dhune 25 vjeçare. Terapia kishte qenë e vështirë, hera herës sfilitëse, mes kujtimesh tronditëse të një kaluare që nuk kthehej më dhe betejave të përditshme për të fituar lumturinë e gjërave të vogla, të lëna peng në episode të tëra dhune fizike dhe seksuale.
Dhe tani, qendronte aty, përballë meje, me zërin që i dridhej nga emocioni, por me një pamje të qetë dhe të sigurt. Kur seancës po i vinte fundi, ajo hapi çantën dhe nxori nga aty një çantë të vogël letre, nga ato që përdorin dyqanet ku shiten artikuj që mund të shërbejnë si dhurata. Vetëtimthi më kaloi nëpër kokë një mendim:
“Mos! Po sikur të jetë një dhuratë meqenëse është seanca e fundit? A e kemi diskutuar që unë nuk mund t’i pranoj dhuratat?”
Mesa u kuptua pak më vonë, mendimi më kishte dalë mbi ballë dhe ajo e kishte lexuar me lehtësinë më të madhe.
Pa folur, hapi çantën e letrës dhe nga aty nxori një kuti të vogël me veshje kadife. Si ato kutitë ku mbahen bixhuteritë. Ajri midis nesh u bë i nderë. Kisha ndjesinë se po të lëvizja edhe një qerpik, ajri i tendosur do këputej me zhurmë.
Më të qindtat e sekondës truri im prodhoi tingullin e këputjes së një teli violine. Dhe mendja ime filloi të pyeste “Përse mendoi se unë mund të pranoja një dhuratë të tillë? Në cilin moment unë i kam dhënë të kuptojë se dhuratat janë pjesë normale e terapisë?”
Ajo buzëqeshi dhe më tha: “Më fal se të vura në siklet! Edhe unë kam mësuar t’i kushtoj vëmendje gjuhës së trupit dhe mos harro që këtë e kam mësuar prej teje. E di që në terapi dhuratat janë të ndaluara. Por kjo nuk është dhuratë! Kjo është një falenderim!”
U mata t’i largoja me dorë kutinë, ndërkohë që ajo e hapi me një lëvizje të shpejtë. Brenda saj ishte një objekt i vogël xhami, në ngjyrë bojëqielli që shëmbëllente me një pikë uji ose loti. E mora në dorë dhe ngrita supet në shenjë habie.
Ajo, që e priste nevojën time për një shpjegim, më tha:
“Mpirja ishte njëra shqetësimet e mia të shumta kur erdha tek ty. Dhe ti më shpjegove se mpirja ishte njëra nga gjërat që truri dhe trupi i njeriut bën kur dhunohet vazhdimisht, sepse kështu mund të ruajë veten. A të kujtohet që një ditë unë erdha dhe, me shumë gëzim të thashë se më në fund, pas kushedi sesa kohësh, në mëngjesin e asaj dite kisha pirë një gotë ujë dhe, më në fund, kisha arritur të ndjeja ujin që zbriste nëpër trup? Unë atë ditë kisha ndjerë shijen e ujit! Unë atë ditë ndjeva se trupi im ishte i gjallë dhe se unë ia kisha dalë të hidhja hapin e parë në ‘botën e të gjallëve! Unë, e vdekura e pakallur prej vitesh! Atë ditë unë ndjeva se plaga ishte hapur plotësisht dhe unë po filloja të shërohesha!”
Sytë e mi ishin mbushur me lotë. E kuptova simbolikën e atij objekti të vogël që mbaja në dorë.
Ajo vazhdoi: “E gjeta në një kuti bizhuterish të vjetra. Duhet të jetë ndonjë pjesë e këputur nga diku, por unë besoj se e luan rolin. Kjo nuk është një dhuratë! Është mënyra ime për të të kujtuar se ti solle një njeri në jetë. Solle në jetë një grua 50 vjeçare.” Dhe hapi krahët të më përqafonte.
Arrita vetëm t’i thosha: “Faleminderit!!”
***
Për dhuratat mund të flasim një herë tjetër. Do të isha e lumtur të ndaja me ju si e shikoj çështjen e tyre në terapi.
